Η εκτροπή του Αχελώου. Στα αυτιά πολλών θα μοιάζει πλέον με τίτλο κάποιου σπουδαίου μυθιστορήματος. Ίσως, κάποιοι άλλοι να μη γνωρίζουν καν ότι ο Αχελώος είναι το ποτάμι, που διαπερνά τη Θεσσαλία, πηγάζοντας από την οροσειρά της Πίνδου, έχει μήκος 220 χιλιόμετρα και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ελληνικό ποτάμι (πρώτος είναι ο Αλιάκμονας).
Το έργο της εκτροπής περνούσε συχνά – πυκνά από διάφορα πολιτικά χείλη, τα τελευταία τουλάχιστον εξήντα χρόνια, ακολουθώντας όλες τις διακυμάνσεις της σύγχρονης πολιτικής ζωής του τόπου. Ο πρώτος πολιτικός, μάλιστα, που έκανε αναφορά στην εκτροπή του ποταμού ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου – ο γέρος της Δημοκρατίας – το... 1964 !
Σύμπτωση ή όχι, μετά τις διάφορες περιπέτειες του έργου, τις χρηματοδοτήσεις επί χρηματοδοτήσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και τα έργα που δεν έγιναν ή μάλλον δεν ξεκίνησαν ποτέ, ξεκίνησε από Παπανδρέου και σταμάτησε σε Παπανδρέου, καθώς ο Γιώργος Παπανδρέου – ο νεότερος – ήταν ο τελευταίος μέχρι σήμερα πολιτικός, ο οποίος φρέναρε το έργο στο βωμό της πράσινης ανάπτυξης, το 2009. Μεταξύ των δύο ανδρών, είχε... παρέμβει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος - στα μέσα της δεκαετίας του '80 - υποσχόταν μετ΄ επιτάσεως την ολοκλήρωση του έργου στις μεγαλειώδεις ομιλίες του στις πόλεις του θεσσαλικού κάμπου.
Η ιστορία, που εξελίχθηκε κατά κάποιο τρόπο σε λαϊκό μύθο, ξεκίνησε με το όνειρο της πλήρους άρδευσης του θεσσαλικού κάμπου για εντατική ανάπτυξη της γεωργίας. Το μεγαλεπήβολο σχέδιο πρότεινε την εκτροπή 5-6 ποταμών προς τη Θεσσαλία, ώστε να “εξασφαλιστεί η άρδευση ολόκληρης της θεσσαλικής πεδιάδας και ο Πηνειός να γίνει πλωτός μέχρι τα Τρίκαλα - κατέδειξε ως εφικτή την εκτροπή υδάτων του Αχελώου από ταμιευτήρα στη Συκιά, στοιχείο που έγινε κοινά αποδεκτό και έκτοτε αποτέλεσε τη βάση όλων των σχεδιασμών του έργου.
Το τελειωτικό χτύπημα – μέχρι στιγμής –, καθώς οι λαϊκοί μύθοι υπάρχουν για να ανατροφοδοτούνται και να διαιωνίζονται στα βάθη της ελληνικής λαϊκής παράδοσης – και δει της πολιτικής εν τω προκειμένω – ήρθε να δώσει το Συμβούλιο της Επικρατείας. Το Ανώτατο Δικαστήριο, σύμφωνα με πληροφορίες του Αθηναϊκού Πρακτορείου, μετά από διάσκεψη κεκλεισμένων των θυρών, έκανε δεκτές τις αιτήσεις των οικολογικών οργανώσεων “Παγκόσμιο Ταμείο για τη φύση (WWF) Ελλάς”, της “Ελληνικής Εταιρείας για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς”, της Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Αιτωλοακαρνανίας, καθώς και των Δήμων Μεσολογγίου, Αιτωλικού και Ινάχου, οι οποίοι έθεταν βέτο στην οποιαδήποτε σκέψη εξέλιξης του έργου.
Αρκεί να σημειώσουμε ότι η περιβόητη εκτροπή απασχολεί το ΣτΕ εδώ και 22 χρόνια, καθώς η πρώτη δικαστική προσφυγή κατατέθηκε το 1991. Μέχρι σήμερα, το Επικρατείας ασχολήθηκε επανειλημμένα με την υπόθεση, τα έτη 1994, 2000, 2005, 2006, 2009, 2010 και 2011, που εκδόθηκαν σχετικές αποφάσεις, ενώ τον Οκτώβριο του 2009 στάλθηκαν από την Ολομέλεια του ΣτΕ 14 ερωτήματα στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (μεταγενέστερα μετονομάστηκε σε Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης), τα οποία και απαντήθηκαν το Σεπτέμβριο του 2012.
Στις 15 Φεβρουαρίου 2013, συζητήθηκε η υπόθεση στην Ολομέλεια του ΣτΕ, και τώρα οι σύμβουλοι Επικρατείας συνήλθαν σε διάσκεψη, όπου και έκαναν δεκτό το αίτημα των σωματείων.
Η απόφαση αναμένεται να δημοσιευθεί με το νέο δικαστικό έτος, δηλαδή μετά την 17η Σεπτεμβρίου 2013, δίνοντας για μία ακόμα φορά ζωή στο μύθο, που όλα αυτά τα χρόνια ακολούθησε πιστά τα βήματα υπευθύνων, αλλά και όλων όσων ενεπλάκησαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στη συγκεκριμένη υπόθεση.
