Το συζητάμε εδώ και χρόνια.
Η κουβέντα έχει γίνει πιο έντονη την τριετία του μνημονίου :
Πρέπει να μειωθεί ο δημόσιος τομέας.
Πρέπει να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι.
Οι κυβερνήσεις δεν ήθελαν να αγγίξουν αυτό το θέμα.
Επέλεγαν να επιβαρύνουν :
Το σύνολο των φορολογουμένων με νέα χαράτσια και αυξήσεις φόρων.
Το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων και τους συνταξιούχους, με οριζόντιες μειώσεις στους μισθούς.
Τις επιχειρήσεις με τη μείωση της κατανάλωσης, που επέφεραν τα μέτρα αυτά, οδηγώντας με τη σειρά τους,
Σε μειώσεις μισθών και απολύσεις και στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος βιώνει περισσότερο από όλους την προστασία των "δικών μας παιδιών".
Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο 2013.
Φτάσαμε, τρία χρόνια μετά την υπογραφή του μνημονίου, να πρέπει – υπό πίεση πάντα από τους δανειστές μας – να εφαρμόσουμε το μέτρο, που έχουμε ήδη ψηφίσει και αποκηρύσσαμε μετ΄ επιτάσεως.
Ακόμα, όμως, και τώρα, πάλι επιλέγουμε να προστατεύσουμε ημετέρους.
Εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε ως ιερή αγελάδα τους γνωστούς μόνιμους του Δημοσίου και επιλέγουμε – αντί να προχωρήσουμε επί της ουσίας στη θέσπιση κανόνων και κριτηρίων αξιολόγησης ΟΛΩΝ των εργαζομένων στο Δημόσιο, ώστε να αποφασίσουμε ποιοι μας κάνουν και ποιοι όχι – πάλι την εύκολη λύση :
Απολύουμε συμβασιούχους, οι οποίοι – μάλιστα – έχουν δικαιωθεί και επαναπροσληφθεί, έστω και προσωρινά, στις υπηρεσίες τους.
Ανεξάρτητα από το αν και πώς θα προχωρήσει αυτό (λόγω των ενδοκυβερνητικών διαφωνιών)...
Ανεξάρτητα από το πόσο συνταγματικό είναι η εκτελεστική εξουσία να ακυρώνει τη δικαστική...
...δεν είναι δυνατόν να εξακολουθούμε να επιλέγουμε τη διατήρηση εργαζομένων δύο ταχυτήτων στο Δημόσιο...
...δεν είναι δυνατόν να κρίνουμε ποιος πρέπει να μείνει και ποιος όχι, με βάση το ποιος έχει την πιο χαλαρή εργασιακή σχέση με το Δημόσιο...
Αλλά, έτσι είναι.
Αυτά συμβαίνουν όταν ζεις...
...στη χώρα των μονίμων – μονίμων.
Καλημέρα σας.
[email protected]
