“Τα παιδιά του Πειραιά”. Όταν το έγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις, ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα ξεπερνούσε τα ελληνικά σύνορα και θα ταξίδευε την άκρη του κόσμου. Ότι θα περπατούσε το κόκκινο χαλί της αίθουσας απονομής των βραβείων Όσκαρ, και θα κέρδιζε το χρυσό αγαλματίδιο για το Καλύτερο Πρωτότυπο Τραγούδι το 1960. Ένα τραγούδι που ο ίδιος ο Χατζιδάκις απαξίωνε, θεωρώντας το τουριστική ατραξιόν, λόγω της μεγάλης επιτυχίας που σημείωσε και των αμέτρητων ερμηνειών που ακολούθησαν σε διάφορες χώρες του κόσμου. Άλλωστε το Όσκαρ που κέρδισε ποτέ δεν το θέλησε. Το έσωσε, ή αδελφή του, καθώς ο ίδιος το πέταξε στα σκουπίδια και σήμερα κοσμεί, πάντα με την πλάτη γυρισμένη – κατόπιν δικής του επιθυμίας - το σπίτι του στην οδό Ρηγίλλης στο Κολωνάκι.
Το διάσημο τραγούδι του σπουδαίου συνθέτη, έκανε το γύρο του κόσμου και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να τραγουδιέται. Από ένα Γερμανό , ίσως από έναν Άγγλο και ενίοτε από έναν...Κινέζο. Αυτή τη φορά, ο Κινέζος που θέλησε να το...ερμηνεύσει, ήταν ο πρέσβης της ασιατικής χώρας στην Ελλάδα. Και όλα αυτά, μετά την υπογραφή της μεγάλης συμφωνίας ανάμεσα στην COSCO και την Hewlett Packard για την μεταφορά εμπορευμάτων της δεύτερης μέσω του λιμανιού του Πειραιά. Μια συμφωνία που ήρθε να την υμνήσει ο ίδιος λέγοντας χαρακτηριστικά ότι “η συνεργασία μοιάζει με ένα από τα παιδιά του Πειραιά, που τραγούδησε η Μελίνα Μερκούρη”.
Όσο κι αν ο Μάνος Χατζιδάκις, θέλησε να θάψει βαθιά στο ντουλάπι της ιστορίας, το τραγούδι που ο ίδιος δημιούργησε, τελικά δεν τα κατάφερε. Άλλωστε όπως συνηθίζουν να λένε, αυτοί που κάνουν επιτυχημένο ένα δημιουργό, αλλά και το προϊόν της τέχνης του είναι το κοινό, που καλώς ή κακώς ψηφίζει για την επιτυχία ή όχι. Επιδοκιμάζει και αποδοκιμάζει. Εξυψώνει και αποδομεί. Και στην προκειμένη περίπτωση ο Κινέζος πρέσβης εκτός από “Τα παιδιά του Πειραιά”, επιδοκίμασε και ψήφισε και τη συμφωνία. Όσο κι αν διαφωνούσε ο ίδιος ο Χατζιδάκις “Τα παιδιά του Πειραιά” έγραψαν τη δική τους ιστορία. Δεν ξέρουμε αν θα διαφωνούσε ή όχι με τον Κινέζο, αυτό που σίγουρα όμως ξέρουμε είναι ότι τον ευχαριστούμε. Γιατί όσο κι αν προσπάθησε δεν μπόρεσε να πετάξει αυτό που ο ίδιος έφτιαξε. “Τα παιδιά” που ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να γράφουν τη δική τους ιστορία.
