Κάποιοι, σε αυτή τη χώρα, νομίζουν ότι ο χρόνος έχει σταματήσει δύο δεκαετίες πριν.
Τότε, που οι αγρότες – υπό την ίδια συνδικαλιστική ηγεσία (βλ. Μπούτας) – έβγαιναν με τα τρακτέρ στο οδικό δίκτυο της χώρας για να διεκδικήσουν το γνωστό “Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά”, υποστηριζόμενοι πάντα από την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση.
Τότε, που οι ναυτεργάτες – αλήθεια, ο κύριος Νταλακογιώργος πόσα χρόνια είναι στο συνδικαλιστικό τους όργανο ; - κρατούσαν δεμένα τα πλοία στα λιμάνια “για να μην εφαρμοστεί το cabotage”.
Τότε, που οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες τραβούσαν χειρόφρενο για να μην ιδιωτικοποιηθούν τα λεωφορεία.
Τότε, που οι γνωστοί – άγνωστοι τα έσπαγαν και κατέστρεφαν την περιουσία και τα καταστήματα των φορολογουμένων, ανενόχλητοι, χωρίς καν να προσάγονται.
Τότε, που οι τρομοκράτες δρούσαν κάτω από τη μύτη της αστυνομίας, με τις αρχές να παρακολουθούν ως θεατές.
Είναι όλοι αυτοί, που αντιδρούν σε κάθε επέμβαση του κράτους για να αποκαταστήσει την τάξη...
Είναι όλοι αυτοί, που αντιδρούν σε κάθε αλλαγή, η οποία επιχειρείται...
Είναι όλοι αυτοί, που αρέσκονται στη διατήρηση του οικονομικού μοντέλου, που στηρίζεται αποκλειστικά στη χρηματοδότηση του κράτους...
Είναι όλοι αυτοί, που εκτιμούν ότι ο ιδιωτικός υπάλληλος πρέπει να συνεχίσει να χρηματοδοτεί με τους φόρους του και με την εργασία του, τους βολεμένους δημοσίους υπαλλήλους και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Η λύση είναι μία :
Επιστρατεύστε τους νοσταλγούς των '90s !
Καλησπέρα σας.
[email protected]
