Για πρώτη φορά προ ημερών στη Βουλή ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και ΚΚΕ βρέθηκαν στα ίδια έδρανα έχοντας μάλιστα απέναντί τους, τους τρεις της συγκυβέρνησης με την προσθήκη της Χρυσής Αυγής, να παίζει το ρόλο που έπαιζε στην προηγούμενη Βουλή το ΛΑ.Ο.Σ. του κ. Καρατζαφέρη.
Και βρέθηκαν για ένα θέμα, όπως η λίστα Λαγκάρντ, που διαπερνά ή θα έπρεπε να διαπερνά οριζόντια τα κόμματα αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υφίστανται τα όποια ιδεολογικά στεγανά.
Ήταν τόσο εμφανή τα δυο μπλοκ μνημονιακών – αντιμνημονιακών που ορισμένοι στην Κουμουνδούρου κόντεψαν να ξεχάσουν το θέμα της ψηφοφορίας -ευτυχώς για αυτούς ήταν εκεί η Ζ. Κωνσταντοπούλου για να τους επαναφέρει στην τάξη- και άρχισαν τα περί ενότητας της Αριστεράς με μια βέβαια προσθήκη εκτός Αριστεράς που την δικαιολογεί, όμως, ο αντισυστημικός χαρακτήρας του κόμματος του κ. Καμμένου. Άλλωστε ο κ. Καμμένος έχει σπεύσει προ πολλού να δηλώσει ότι το κόμμα του δεν ανήκει στην κεντροδεξιά, αλλά είναι ένα πατριωτικό κόμμα με σαφέστατα αντιμνημονιακό χαρακτήρα. Για πολλούς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε καθόλου εντύπωση η στάση τελικά που κράτησαν οι Βουλευτές της τρικομματικής Κυβέρνησης και της Χρυσής Αυγής. Των συστημικών δηλαδή κομμάτων, όπως λένε χαρακτηριστικά.
Ούτε έκαναν εντύπωση οι συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν. Μπορεί να μη το λένε αλλά όλο και περισσότεροι γνωρίζουν στην Κουμουνδούρου ότι η συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ. μπορεί να ξεκλιδώσει την πόρτα της εξουσίας. Όσο για το ΚΚΕ σε αυτή την περίπτωση θα βρεθεί ενόπιων των ευθυνών του. Για το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, η εκτίμηση της Κουμουνδούρου είναι ότι πολύ δύσκολα θα φτάσουν μέχρι τις εκλογές με τη σημερινή τους μορφή.
Επί της ουσίας και ο κ. Βενιζέλος, με ότι του έχει απομείνει και ο κ. Κουβέλης, θα δώσουν τη μάχη τους για ένα κόμμα της κεντροαριστεράς. Το κακό για αυτούς, λένε στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι στο δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο υπάρχουν δύο παίκτες. Αργά ή γρήγορα θα κληθούν να απαντήσουν με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν. Αν μέχρι τότε δεν έχει απαντήσει ο κόσμος τους.
