"Ποιος θα μπορούσε να μείνει απαθής;"
«Είναι χρέος μας να εμπνεύσουμε τους πολίτες να μας εμπιστευθούν. Για τον σκοπό αυτό προτάσσουμε την αλλαγή προς ένα δικαιότερο και αναλογικότερο εκλογικό σύστημα υιοθετώντας πάγιες θέσεις της κοινωνίας», αναφέρει ο υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Παναγιώτης Κουρουμπλής, σε άρθρο του στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, υπό τον τίτλο "Ρητορεύματα περί διαφοροποίησης μου από την απόφαση του κόμματος παραμένουν απλώς ρητορεύματα".
Ο κ. Κουρουμπλής σημειώνει ότι «η απλή αναλογική είναι ένα από τα χρόνια αιτήματα των κοινωνικών κινημάτων και της Αριστεράς, αλλά και πρόσφατα απαίτηση μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων της ΝΔ, όπως προκύπτει από σχετική έρευνα». Και τονίζει: «Ποιος θα μπορούσε να μείνει απαθής στο αίτημα των πολιτών για δίκαιη αντιπροσώπευση και ισότητας της ψήφου;».
«Έτσι», αναφέρει, ο κ. Κουρουμπλής, «από τις ζυμώσεις των συλλογικών οργάνων του κόμματος αναδύθηκε το αίτημα για την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως του μοναδικού συστήματος όπου η σύνθεση του Κοινοβουλίου συνάδει πλήρως με την ψήφο των πολιτών». Και υπογραμμίζει: «Ρητορεύματα περί διαφοροποίησης μου από την απόφαση του κόμματος παραμένουν απλώς ρητορεύματα, πηγή άγονου και αίολου πολιτικού λόγου από τους κοινοβουλευτικούς μας αντιπάλους».
Σχετικά με το ενδεχόμενο ακυβερνησίας, για το οποίο, όπως λέει, «τόσο αγωνιούν και κόπτονται τα κόμματα που επιλέγουν να κομματιάζουν την κοινωνία αντί να επιδιώκουν τη σύγκλιση», «η απάντηση είναι απλή: οι πολίτες θα αποφασίσουν». «Το στοίχημα είναι πώς θα ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών και όχι πώς θα επενδύσουμε στον φόβο», τονίζει ο υπουργός.
Για τη διεύρυνση του δικαιώματος του εκλέγειν στα 17, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής σημειώνει ότι «εμείς πιστεύουμε στη δυναμική των νέων που έχουν βιώσει τις επιπτώσεις της κρίσης» και αναφέρει ότι στον αντίποδα της θέσης αυτής είναι «όλοι όσοι ενθάρρυναν μέσω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους τη μαζική φυγή νέων ερευνητών στο εξωτερικό».
«Ρητορεύματα περί διαφοροποίησης μου από την απόφαση του κόμματος παραμένουν απλώς ρητορεύματα»
Εκλογικός νόμος: Ο νόμος των νόμων; Ο άσσος στο μανίκι στα χέρια μιας κυβέρνησης; Δύο διαχρονικά ερωτήματα που τίθενται από το ευρύ φάσμα του πολιτικού συστήματος. Η σημερινή, ωστόσο, συγκυρία και τα μηνύματα που λαμβάνουμε από την κοινωνία μάς καλούν να δώσουμε απαντήσεις σε ζητήματα όπως η κρίση αντιπροσώπευσης, το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης των αποφάσεων των κέντρων εξουσίας, η αποστροφή μεγάλου μέρους της κοινωνίας από το εκλογικό σύστημα. Επιπλέον, στοιχείο προβληματισμού αποτελεί η έλλειψη πολιτικής νομιμοποίησης των θεσμικών οργάνων.
Είναι χρέος μας να εμπνεύσουμε τους πολίτες να μας εμπιστευθούν. Για τον σκοπό αυτό προτάσσουμε την αλλαγή προς ένα δικαιότερο και αναλογικότερο εκλογικό σύστημα υιοθετώντας πάγιες θέσεις της κοινωνίας. Η συζήτηση για την εκ βάθρων αλλαγή του εκλογικού συστήματος πρέπει να τεθεί στο πλαίσιο του διαλόγου για τη συνταγματική αναθεώρηση, προκειμένου να εξασφαλίσουμε για την κοινωνία ένα ομοιοστατικό, βιώσιμο εκλογικό σύστημα το οποίο θα θωρακίζεται συνταγματικά από κάθε είδους στρεβλώσεις και κοντόφθαλμες κομματικές σκοπιμότητες.
Η απλή αναλογική είναι ένα από τα χρόνια αιτήματα των κοινωνικών κινημάτων και της Αριστεράς, αλλά και πρόσφατα απαίτηση μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων της ΝΔ, όπως προκύπτει από σχετική έρευνα. Ποιος θα μπορούσε να μείνει απαθής στο αίτημα των πολιτών για δίκαιη αντιπροσώπευση και ισότητας της ψήφου; Εάν δεν ξεπεράσουμε τις αγκυλώσεις της κάλπης τότε η αποχή θα αυξάνεται διαρκώς.
Έτσι, από τις ζυμώσεις των συλλογικών οργάνων του κόμματος αναδύθηκε το αίτημα για την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως του μοναδικού συστήματος όπου η σύνθεση του Κοινοβουλίου συνάδει πλήρως με την ψήφο των πολιτών. Ρητορεύματα περί διαφοροποίησης μου από την απόφαση του κόμματος παραμένουν απλώς ρητορεύματα, πηγή άγονου και αίολου πολιτικού λόγου από τους κοινοβουλευτικούς μας αντιπάλους.
Η δική μου θέση στις αρχικές σκέψεις μου για τον εκλογικό νόμο ακολουθούσε το μοντέλο της απλής αναλογικής, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο σε περίπτωση που κάποιο κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων συγκέντρωνε ποσοστό άνω του 40% να λάμβανε τις 30 αδιάθετες έδρες που η κοινωνία θα απέδιδε και όχι το κομματικό σύστημα. Άρα, έως και το 39% θα εφαρμοζόταν η απλή αναλογική.
Όσο για το ενδεχόμενο ακυβερνησίας για το οποίο τόσο αγωνιούν και κόπτονται τα κόμματα που επιλέγουν να κομματιάζουν την κοινωνία αντί να επιδιώκουν τη σύγκλιση, η απάντηση είναι απλή: οι πολίτες θα αποφασίσουν.
Επομένως, το στοίχημα είναι πώς θα ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών και όχι πώς θα επενδύσουμε στον φόβο. Οι πολίτες δεν φοβούνται, μας δίνουν μηνύματα και είναι χρέος μας να τα αφουγκραστούμε και να τα υιοθετήσουμε.
Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων αποδεικνύει την αποστροφή των πολιτών από τον παραδοσιακό διπολισμό. Ας αφήσουμε τις διεργασίες μες στην κοινωνία να αποφασίσουν ακόμη και για κυβερνήσεις μειοψηφίας, παράδειγμα που έχει εφαρμοστεί με επιτυχία στο εξωτερικό.
Επόμενο βήμα; Οι συνεργασίες. Στη βάση ενός διαλεκτικού αναστοχασμού, όπου η ατομικότητα δίνει χώρο στη συλλογικότητα, η καλλιέργεια της κουλτούρας των συνεργασιών των κομμάτων είναι εκ των ων ουκ άνευ. Άλλωστε οι κυβερνήσεις συνεργασίας εμβαθύνουν τον κοινοβουλευτικό διάλογο και επομένως τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς, ενισχύουν τον έλεγχο μεταξύ των μελών της κυβέρνησης και επιδιώκουν τη σύγκλιση, που αποτελεί απαίτηση των πολιτών στην περίοδο της βαθιάς κοινωνικοοικονομικής κρίσης που βιώνουμε.
Τέλος, προκρίνοντας τη διεύρυνση του δικαιώματος του εκλέγειν στα 17, δίνουμε τη δυνατότητα στους νέους αυτού του τόπου να αποφασίσουν για το μέλλον τους. Πώς είναι δυνατόν να καλούνται σε υποχρεωτική επιλογή της κατεύθυνσης των σπουδών τους και άρα του επαγγελματικού τους μέλλοντος και να μην δύνανται να συνδιαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό της χώρας;
Εμείς πιστεύουμε στη δυναμική των νέων που έχουν βιώσει τις επιπτώσεις της κρίσης, των νέων που έχουν άμεση πρόσβαση στην πληροφόρηση όντας τεχνολογικά καταρτισμένοι. Στον αντίποδα της θέσης αυτής, όλοι όσοι ενθάρρυναν μέσω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους τη μαζική φυγή νέων ερευνητών στο εξωτερικό. Σεβαστή η τοποθέτηση τους. Ωστόσο, η ρήση ότι επειδή σκεφτόμαστε τις μελλοντικές γενιές αυτές δεν θα μας ξεχάσουν ποτέ, εμπεριέχει κατ' εμάς, δόλο και δεν θέλουμε να γίνει πράξη.
Άλλωστε, χωρίς παρέκκλιση από το «κανονικό», όπου έχει εγκιβωτιστεί το πολιτικό μας σύστημα, η πρόοδος δεν είναι δυνατή.
