Η Δράση ζητά την απόσυρση και επαναδιατύπωση του νομοσχεδίου για τον αιγιαλό.
Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση: "Το οικονομικό επιτελείο, μετά τις επιτυχίες αύξησης της ανεργίας στο 27% και μείωσης του ΑΕΠ κατά 25% σε πέντε χρόνια, στρέφει την προσοχή του στις παραλίες της χώρας. Αναμένουμε ανάλογη επιτυχία και σταδιακή εξαφάνιση των ελεύθερων παραλιών.
Αν υπερψηφιστεί το σχετικό νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών, η Ελλάδα, χώρα κατ'εξοχήν τουριστική και με το βασικό πλεονέκτημα της ελεύθερης πρόσβασης στον αιγιαλό, θα ακολουθήσει το παράδειγμα της Ισπανίας της ανεξέλεγκτης εκμετάλλευσης και της ελεγχόμενης πρόσβασης με εισιτήριο: δημιουργούνται συνθήκες "κλειστών παραλιών" αποκλειστικής εκμετάλλευσης και επιτρέπονται κάθε είδους επιχωματώσεις και μόνιμες κατασκευές στον αιγιαλό.
Κυρίως, ενώ με το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο, που υποτίθεται ότι τηρεί κάποια προσχήματα προστασίας του περιβάλλοντος και προσβασιμότητας στον δημόσιο χώρο, οργιάζουν ήδη οι αυθαιρεσίες, με την επιχειρούμενη νομοθετική ρύθμιση οι αυθαιρεσίες δικαιώνονται αναδρομικά, νομιμοποιούνται και εισάγονται και καινούργιες!
Η Δράση είναι υπέρ της εκμετάλλευσης παραλιών από ιδιώτες, αλλά με αυστηρούς κανόνες που θα διασφαλίζουν τον σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον και την ελεύθερη πρόσβαση σε όσους δεν επιθυμούν να αγοράσουν οποιεσδήποτε υπηρεσίες. Και είναι απολύτως αντίθετη σε κάθε πρόβλεψη νομιμοποίησης αυθαιρέτων (στον αιγιαλό ή αλλού), άλλη μία πατέντα καταστρατήγησης του κράτους δικαίου και της ισονομίας.
Η Δράση ζητά από την κυβέρνηση την απόσυρση του νομοσχεδίου και την περαιτέρω επεξεργασία του σε αυτή την κατεύθυνση".
Ο Φίλιππος Δραγούμης, τομεάρχης Περιβάλλοντος της Δράσης, επισημαίνει αναλυτικά τα προβλήματα:
"1. Αφαιρούνται όλοι οι περιορισμοί στην έκταση που μπορεί να παραχωρηθεί σε "απλή" χρήση». Καταργείται το ισχύον ανώτατο όριο των 500 τ.μ. και η υποχρέωση για ελεύθερες ζώνες 100 μέτρων. Συνεπώς, ολόκληρη η παραλία μπορεί να καταλαμβάνεται από ξαπλώστρες και άλλες εγκαταστάσεις "αναψυκτηρίων" (beach bar), χωρίς ουσιαστικά να δίνεται χώρος σε όσους δεν επιθυμούν να πιουν ποτό ή θέλουν απλώς να ξαπλώσουν στην πετσέτα τους στην άμμο.
2. Αφαιρούνται όλες οι αναφορές στην υποχρέωση ελεύθερης και απρόσκοπτης πρόσβασης στον αιγιαλό, αλλά και η απαγόρευση της παραχώρησης της αποκλειστικής χρήσης αιγιαλού και παραλίας. Άρα, ουσιαστικά, οδηγούμαστε και επίσημα σε πλήρως κλειστές παραλίες. Μία και μόνο επιχείρηση θα μπορεί να καταλαμβάνει ολόκληρη την παραλία και να ζητά αντίτιμο από τους λουόμενους.
Οι κλειστές παραλίες θα πρέπει να είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας.
3. Διευκολύνεται η δημιουργία μόνιμων κατασκευών από ιδιώτες για επιχειρηματικό σκοπό. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όλες οι παράκτιες ξενοδοχειακές μονάδες της χώρας μπορούν να επεκτείνουν μόνιμα τις εγκαταστάσεις τους στη ζώνη από την παραλία έως και τη θάλασσα.
Δυστυχώς, αυτό θα βλάψει το τοπίο πού είναι ακριβώς το κύριο τουριστικό μας "προϊόν" με σοβαρές αισθητικές πληγές.
4.Επιτρέπεται η επιχωμάτωση (μπάζωμα) θαλάσσιου χώρου για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικής δραστηριότητας, όταν πρόκειται για στρατηγικές επενδύσεις ή ειδικά σχέδια χωρικής ανάπτυξης δημοσίων ή ιδιωτικών ακινήτων.
Εδώ, αν δεν τηρηθούν αυστηροί περιβαλλοντικοί όροι, κινδυνεύουν παράκτιοι βιότοποι αναπαραγωγής ψαριών αλλά και η αισθητική. Δεν βλέπουμε κανέναν λόγο (με εξαίρεση μαρίνες) για τον οποίο θα επιτρέπεται το μπάζωμα. Και εδώ θα πρέπει να αποτελεί εξαίρεση και όχι κανόνα.
5. Τέλος, προβλέπεται η «δυνατότητα νομιμοποίησης αυθαίρετων κατασκευών (έναντι οικονομικού ανταλλάγματος) που βρίσκονται στον αιγιαλό και την παραλία, που χρησιμοποιούνται όχι για κατοικία, αλλά για επιχειρηματικούς σκοπούς"
Η λογική του πρώτα παρανομώ και έπειτα πληρώνω και δικαιώνομαι μας βρίσκει αντίθετους. Η εισπρακτική λογική του "αφού γίνεται που γίνεται, ας το επιτρέψουμε" δεν μπορεί να εφαρμόζεται παντού, ιδίως εκεί που βλάπτεται το δημόσιο συμφέρον."
