Συνέντευξη στο Γιώργο Λαμπίρη – Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος
Ο Γιώργος Κιμούλης δεν παίζει με τις λέξεις. Δεν διστάζει να κρίνει αυστηρά όλους εκείνους, οι οποίοι αντιμετώπισαν την Αριστερά ως ιδεοληψία και ασπάστηκαν τον φιλελευθερισμό επειδή, όπως λέει, «δεν μπόρεσαν να παραδεχτούν την ήττα της γενιάς τους». Και πιστεύει πως η ίδια η ιστορία αν δεν το έκανε ήδη θα το κάνει μελλοντικά και κάποια στιγμή θα τους «ξεράσει».
Μιλάει για τα σενάρια περί συμμετοχής του στην κυβέρνηση, τα οποία πολύ έντονα είδαν το φως της δημοσιότητας προεκλογικά, υποστηρίζοντας πως η δική του δουλειά είναι το θέατρο. Εκφράζει την πεποίθηση ότι οι επώνυμοι, οι οποίοι στηρίζουν την κυβέρνηση δεν θα πρέπει να ανταλλάσουν τη στήριξη με αξιώματα.
Σχολιάζοντας τα όποια σενάρια ακούγονται κατά καιρούς για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, τονίζει: «Δεν μπορεί να μην βλέπουμε ότι όλη η Ευρώπη τρίζει συθέμελα. Ανέκαθεν έλεγα ‘’μην υποτιμάτε τον τελευταίο τροχό της αμάξης’’. Μπορεί αν σπάσει αυτός, να αναποδογυρίσει και να εκτροχιαστεί η άμαξα».
Στις 16 Απριλίου, ο Γιώργος Κιμούλης, θα ανέβει στο θεατρικό σανίδι, και συγκεκριμένα στη σκηνή του Πειραιώς 260, για να ερμηνεύσει τον Βασιλιά Ληρ, του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Τομάζ Παντούρ. Το news.gr, τον συνάντησε σε μία συνέντευξη, με έντονο πολιτικό χρώμα.
Η συνέντευξη του Γιώργου Κιμούλη στο news.gr:
-Θεωρείτε ότι η δική σας η γενιά σιώπησε συνειδητά απέναντι σε πράγματα και καταστάσεις; Ότι βολεύτηκε; Κι ότι τώρα μία νέα πολιτική γενιά έρχεται να διώξει αυτό το μεταπολιτευτικό φάντασμα;
Από τη μία είμαι πολύ θυμωμένος με τη γενιά μου. Από την άλλη θα σου πω κάτι το αντικειμενικό, το οποίο ελάχιστοι το καταλαβαίνουν. Εγώ ανήκω σε μια γενιά φίλε Γιώργο, συνονόματε, όπου περίμενα με τον πατέρα μου στην Αίγινα τον παγοπώλη να φέρει πάγο για τον βάλουμε στο ψυγείο. Τώρα πια όμως, κάνω update στο Μac μου. Αυτή η τεχνολογική έκρηξη που βιώσαμε, μην νομίζεις ότι δεν κονιορτοποίησε τα πάντα μέσα μας. Συναισθήματα, ιδέες. Μας διέλυσε.
Δεν μας αθωώνω εντελώς, εξαιτίας αυτής της εντονότατης και ταχύτατης τεχνολογικής ανάπτυξης, αλλά δεν μπορώ να θεωρήσω ότι δεν υπάρχει ως πρόβλημα.
Μεγάλωσα σε μία γενιά που πίστεψε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και όχι πάντα κάτω από συνθήκες πολεμικής σύγκρουσης, αλλά και κάτω από συνθήκες μη πολεμικής σύγκρουσης. Αυτή η γενιά πίστεψε ότι μπορεί να τον αλλάξει. Πίστεψε και έχασε. Από εκεί και πέρα ακολούθησε η διάσπασή της.
Κάποιοι προσπάθησαν να πετάξουν από πάνω τους την ιδεολογία γιατί δεν άντεχαν αυτή την ήττα, λέγοντας ότι «λάθος σκεφτόμασταν τότε που ήμασταν νέοι», άρα δεν ήταν ιδεολογία όλο αυτό αλλά ιδεοληψία. Οπότε ενώθηκαν με όλη τη νεοφιλελεύθερη αηδία που επικρατεί αυτή τη στιγμή. Κάποιοι άλλοι πάλι, αποδέχτηκαν την ήττα. Στη δεύτερη κατηγορία υπάρχουν δύο ακόμα ομάδες. Την ομάδα, η οποία κλείστηκε στο σπίτι της και την ομάδα, γνωρίζοντας την ήττα της, κι εκείνη που συνεχίζει να αγωνίζεται για να αλλάξει τον κόσμο και όχι να προσαρμοστεί σε αυτόν.
-Συζητήθηκε πολύ έντονα προεκλογικά, ότι θα σας δινόταν μία θέση στην κυβέρνηση. Παρόλ’ αυτά εσείς μείνατε πιστός στην κατηγορηματική σας άρνηση ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Μετεκλογικά αποδείχτηκε ότι παραμείνατε συνεπής στην άρνησή σας. Ήταν καθαρά δική σας επιλογή να μην ενταχθείτε στη νέα κυβέρνηση;
Δεν επιβεβαιώνω, ούτε και διαψεύδω. Δεν θα ήταν ευγενές να το κάνω.
Πιστεύω ότι από τη στιγμή κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τις πόρτες του σε επώνυμους, όλοι είναι καλοδεχούμενοι να βοηθήσουν, δεν χρειάζεται όμως αυτή τη βοήθεια που θα προσφέρουν, να την ανταλλάξουν με θέσεις.
Βοηθάμε, στηρίζουμε, εκτιθέμενοι, αλλά στην οπισθοφυλακή. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μία παράταση, ή μία κυβέρνηση που έχει ανάγκη μία μαρκίζα θεάτρου.
-Μήπως φοβηθήκατε τη φθορά που ενέχει η έκθεση στο προσκήνιο;
Όχι. Δεν είναι όλοι για την ίδια δουλειά. Εμένα η δουλειά μου είναι να κάνω θέατρο.
-Αναφερθήκατε σε όσους αντιμετώπισαν τις ιδέες ως ιδεοληψία και εντάχθηκαν στον φιλελευθερισμό. Όλους αυτούς τους ξέρασε ή θα τους ξεράσει κάποια στιγμή η ιστορία;
Ναι. Δυστυχώς γι’ αυτούς. Γιατί ανάμεσά τους υπάρχουν και καρακώλια.
Να το γράψω έτσι;
Βεβαίως. Μισός Πελοποννήσιος είμαι, οπότε τα καρακώλια είναι μία έκφραση που χρησιμοποιώ.
Με αυτούς λοιπόν δεν ασχολούμαι. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που μου γεννούν λύπη, γιατί έχουν την ενοχή ότι αντιμετώπισαν την τότε ιδεολογία τους ως ιδεοληψία, μόνο και μόνο για να αντέξουν την ήττα τους.
-Είχατε πει παλαιότερα ότι «η μεγαλύτερη βία είναι η αδιαφορία». Ό,τι υφιστάμεθα σήμερα έχει να κάνει με την αδιαφορία που επιδείξαμε κατά το παρελθόν; Ή δεν θα πρέπει τελικά να κατακρίνουμε αυτόν που πήγαινε και έπαιρνε δάνειο για να αγοράσει ένα αυτοκίνητο ή να πάει διακοπές;
Όλα αυτά είναι παπαριές. Δεν θα πέσω στη συζήτηση του χοντρομπαλά, ο οποίος είπε ότι «όλοι φταίμε και μαζί τα φάγαμε». Τι πάει να πει «όλοι μαζί τα φάγαμε;». Μαλ…. είναι αυτά.
Είναι απλό και δεν χρειάζεται κάποια «βαρουφάκια» φιλοσοφία. Ένα ολόκληρο σύστημα άρχισε να παράγει περισσότερα προϊόντα από αυτά που μπορούσε να καταναλώσει ο κόσμος. Την ίδια στιγμή οι μισθοί όλο και μειώνονταν. Άρα, αυτά τα διαολεμένα προϊόντα, είτε σε επίπεδο πραγματικών προϊόντων, είτε σε επίπεδο υπηρεσιών, θα έμεναν απούλητα.
Δεν υπήρχε άλλο σύστημα από το να μπει και πάλι μπροστά αυτή η ιστορία του δανείου, που είναι έτσι κι αλλιώς παλιά ιστορία. Κατασκευάστηκε λοιπόν αυτή η εικονική πραγματικότητα, η οποία έλεγε: «Δανειστείτε». «Σας φτιάχνουμε μία ζωή μέσα στην οποία δεν μπορείτε να επιβιώσετε, και σας δίνουμε τον τρόπο της δανειοδότησης για να μπορέσετε να επιβιώσετε σε αυτήν».
Φταίνε λοιπόν αυτοί που πήραν τα δανεικά; Ρε, έχουμε τρελαθεί εντελώς;
-Πώς απαντάτε σε όσους ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι άριστος επικοινωνιακά, αλλά επί της ουσίας δεν έχει τίποτα να παρουσιάσει;
Δεν έχει αποδειχτεί κάτι τέτοιο μέχρι τώρα. Γιατί όλη αυτή η αναστάτωση, η οποία συμβαίνει και στην Ευρώπη, δεν είναι ένα επικοινωνιακό παιχνίδι.
-Υπάρχει όμως και ένα επικοινωνιακό κομμάτι σε όλο αυτό.
Τώρα θες την αλήθεια; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν όλα τα ΜΜΕ είναι εναντίον του, να παίξει επικοινωνιακό παιχνίδι;
-Φοβάστε πιθανή αποκόλληση αμφιβληστροειδούς από στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, σε σημείο που θα αντιμετωπίσουν – όπως και παλαιότερες – κυβερνήσεις τον κόσμο ως μάζα; Γιατί εδώ που τα λέμε η εξουσία φθείρει.
Και η απόλυτη εξουσία επίσης.
Ωστόσο πιστεύω πάρα πολύ στο ηθικό ανάστημα αυτών των ανθρώπων. Δεν τους ξέρω όλους, αλλά πιστεύω πάρα πολύ σε αυτό. Πιστεύω στο ηθικό ανάστημα του Αλέξη πάρα πολύ.
-Παραμένετε ενθουσιώδης με την πολιτική αλλαγή, όπως και στην αρχή;
Δεν ήταν ενθουσιασμός. Δεν υπάρχει κάτι ένθεο σε όλο αυτό. Πολιτικό είναι το όλο πράγμα. Πολιτική ανάλυση, ιδεολογικοπολιτική σχέση με τους συνοδοιπόρους αν όχι και συντρόφους. Αυτό υπάρχει.
Βέβαια, δεν είμαι κατά των συναισθημάτων. Τα συναισθήματα τα έχω κι εγώ ανάγκη. Εδώ όμως δεν πρόκειται για ενθουσιασμό, γιατί κάποιες φορές μπορεί να είναι και επικίνδυνος.
-Δηλαδή δεν πιστεύετε ότι θα αλλάξουν τα πάντα από τη μία στιγμή στην άλλη;
Πιστεύω ότι θα αλλάξουν τα πάντα, όχι από τη μία στιγμή στην άλλη. Ποτέ δεν πιστεύω ότι θα αλλάξουν από τη μία στιγμή στην άλλη.
-Ποια είναι η σημασία του πρώτη φορά Αριστερά, με δεδομένο ότι και εσείς αντλείτε τις πολιτικές σας καταβολές – ο πατέρας σας γνώρισε και εξορία - από αυτόν το χώρο;
Άλλη η Αριστερά του πατέρα μου, άλλη η Αριστερά η δική μου, άλλη η σημερινή.
-Εννοείτε ότι σήμερα έχουμε μία Αριστερά τεχνοκρατών
Δεν είναι μόνο εκεί η διαφορά. Αυτή τη στιγμή έχουμε έναν πρωθυπουργό, ο οποίος είναι ο μοναδικός ή τουλάχιστον ένας από τους ελάχιστους που κατανόησε την αξία του συμβολικού στην πολιτική ζωή.
Για παράδειγμα κινήσεις όπως η επίσκεψη στην Καισαριανή, είτε και άλλες πέρα από τα ουσιαστικά και πρακτικά. Και έχει κάνει πολλά στους δύο και κάτι μήνες της θητείας του.
Γεννάει ένα άλλου είδους συναίσθημα στον πολίτη. Το βασικό πρόβλημα για ‘μένα είναι να καταφέρει ο πολίτης να επανασυνδέσει μέσα του το κοινωνικό με το πολιτικό στοιχείο. Δύο στοιχεία τα οποία βρίσκονταν αποκομμένα για χρόνια. Ο πολίτης πίστεψε ότι οι πολιτικές αποφάσεις δεν έχουν καμία σχέση με το εικοσιτετράωρό του. Και αδιαφόρησε πλήρως.
Το βασικό ρόλο για να δημιουργηθεί αυτή η αντίληψη, τον έπαιξαν τα Μέσα Ενημέρωσης. Που απαξίωναν τους πολιτικούς συλλήβδην, γνωρίζοντας ότι σε βάθος χρόνου θα απαξιωθεί και η ίδια η έννοια της πολιτικής.
Κι αν μιλήσουμε για την οργή που υπήρχε στον κόσμο, αυτή είχε τις ρίζες της. Ήταν μία οργή απέναντι σε κάποια κυβερνητικά υβρίδια, τα οποία πάλευαν να διαλύσουν πλήρως τον κοινωνικό ιστό. Αδιαφορούσαν για τον Κώστα, τον Παναγιώτη, τον Αντώνη, το Γιάννη και ενδιαφέρονταν για το τι ποσοστό θα είχε το κουτάκι του Excel τους.
Αυτή η αριθμολαγνεία απανθρωποίησε την πολιτική πράξη.
-Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τη συχνή παρουσία στελεχών της κυβέρνησης, όπως ο Γιάννης Βαρουφάκης, στα Μέσα Ενημέρωσης;
Δεν είναι συχνή η παρουσία του Γιάννη. Μας αρέσει να κάνουμε την τρίχα, τριχιά.
Έχει αναλάβει όλο το βάρος της διαπραγμάτευσης. Από τη στιγμή που έχει ληφθεί μία απόφαση, αυτό δηλαδή που συμβαίνει, να το μαθαίνει ο κόσμος, και να μην γίνονται συνεχώς συζητήσεις κάτω από το τραπέζι, σε σκοτεινά δωμάτια και διαδρόμους, αλλά να λέγονται τα πράγματα όπως είναι, ο βασικός εκφραστής δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Βαρουφάκη.
Αυτό που έκανε ο Γιάννης ήταν πολύ απλό. Τους τρέλανε. Τους έσπασε τα νεύρα για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί όλοι αυτοί οι Ευρωπαίοι χαρτογιακάδες έφτιαξαν ένα δικό τους στιλ. Το ευρωπαϊκό τεχνοκρατικό στιλ. Αυτό το στιλ σνομπάρει την αμερικάνικη διανόηση.
Ξαφνικά βρέθηκε ένας άνθρωπος με πλήρη αμερικανική στάση και συμπεριφορά μέσα στη μούρη τους. Έπρεπε να τρώνε στη μάπα το χιούμορ του, το κατ’ αυτούς αναίτιο χαμόγελο, το εσκεμμένο ασαφές των διατυπώσεων. Τους έσπασε τα νεύρα.
-Είναι όμως και σταρ
Σταρ… Δεν θα το έλεγα. Ο σταρ είναι βιομηχανικό είδος και ο Γιάννης δεν είναι προϊόν βιομηχανίας.
-Κατηγορήθηκε πολύ έντονα ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την ασυνέπεια που έδειξε στο θέμα του Grexit. Πολλές ήταν οι φωνές προεκλογικά που μιλούσαν για έξοδο από το ευρώ και σκίσιμο των μνημονίων. Οι φωνές μάλιστα περί εξόδου, εξακολουθούν να υφίστανται από ορισμένα στελέχη του. Τι έχετε να πείτε πάνω σε όλα αυτά;
Το έχουμε σκίσει το μνημόνιο, αν αναφέρεστε στη γνωστή φράση του Αλέξη πριν τις εκλογές.
Όλα θα αλλάξουν. Όχι από τη μία ημέρα στην άλλη. Το αν μέσα σε αυτές τις 60 ημέρες, αυτά τα νομοσχέδια τα οποία ψηφίστηκαν ήδη, τα θεωρούμε ένα τίποτα, τότε γαμώ το κέρατό μου είναι σαν να θέλουμε σώνει και καλά να αποτύχουμε γιατί δεν το πιστέψαμε από την αρχή.
Δεν είναι τίποτα οι 100 δόσεις. Δεν είναι τίποτα όλη αυτή η προσπάθεια για τα άτομα, τα οποία δεν έχουν να φάνε. Μπορεί εσύ κι εγώ να έχουμε να φάμε, κάποιοι άλλοι όμως όχι.
-Να σας φέρω ως παράδειγμα τον Κώστα Λαπαβίτσα, ο οποίος εμμένει στη θέση του περί εξόδου από το ευρώ;
Εγώ δεν πιστεύω ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ιδεολογικοπολιτική διαφορά σε αυτό το θέμα. Υπάρχει διαφορά τακτικής.
Ας περιμένουμε έως τον Ιούνιο.
-Χωρίς να αποκλείετε με βάση τα όσα μου λέτε να δούμε ένα Grexit;
Κοίτα. Το ότι έχουμε πάρει πάνω μας ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, την οποιαδήποτε ευθύνη εξόδου, από αυτό που μπορεί να λέγεται Ευρωπαϊκή Κοινότητα, χρήζει ανάγκης ψυχιατρικής εξέτασης.
Γιατί δεν μπορεί να μην βλέπουμε ότι όλη η Ευρώπη τρίζει συθέμελα. Ανέκαθεν έλεγα «μην υποτιμάτε τον τελευταίο τροχό της αμάξης». Μπορεί αν σπάσει αυτός, να αναποδογυρίσει και να εκτροχιαστεί η άμαξα.
Από εκεί και πέρα θεωρώ σοφή την τακτική που εφαρμόζεται μέχρι τώρα. Κάνουμε τα πάντα για να διατηρήσουμε την Ευρώπη ενωμένη. Αλλά όχι μια οποιαδήποτε Ευρώπη.
Όχι μόνο την Ευρώπη των τραπεζών, όχι την Ευρώπη που ουσιαστικά μισεί τους Ευρωπαίους εργαζόμενους. Οι τράπεζες χρειάζονται, όχι όμως η και παντοδυναμία τους.
Το να μας ενδιαφέρει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και όχι αν ο παππούς ή ο πατέρας σου προσπαθεί να ζήσει με 300 ευρώ το μήνα έχει διαφορά.
-Αυτό που βλέπω πάντως είναι ότι ακόμα και άτομα της νέας γενιάς με εργασιακή εμπειρία, ικανότητες και σπουδές, αναγκάζονται σήμερα να δουλεύουν, για 300 ευρώ το μήνα ή και λιγότερα.
Κι αν έρθεις και στο χώρο μας θα δεις πολλά ακόμα. Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη να δημιουργήσει κάποιος, που δημιουργεί και τζάμπα εντελώς. Μην σου πω ότι μπορεί να το κάνει ακόμα και δανειζόμενος για να μπορεί να παίζει.
-Το δικαιολογείτε;
Δύσκολο να το δικάσω.
-Δεν θα πρέπει να πληρώνεται ο καθένας ανάλογα με την εργασία που προσφέρει; Υποχωρήσεις πάντα κάνουμε, αλλά υπάρχουν και όρια.
Συμφωνώ απολύτως. Απλώς λέω ότι φτάσαμε σε αυτές τις συνθήκες που κάποιοι υποχρεούνται να πληρώνουν για να δημιουργούν.
