Η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση έθεσε υπό αμφισβήτηση την ίδια την επιβίωση του ευρωπαϊκού σχεδίου, επισημαίνει η υπουργός Εργασίας
Στην ανάγκη αναπροσανατολισμού των ιεραρχήσεων που διέπουν εδώ και χρόνια το ευρωπαϊκό οικοδόμημα αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, στην τοποθέτησή της στη διήμερη διεθνή συνάντηση με τίτλο: «Ενώνοντας δυνάμεις για μια άλλη Ευρώπη».
«Μιλάμε για την Ευρώπη των ίσων, διότι δεν μας ικανοποιεί η τωρινή Ευρώπη των ανισοτήτων. Των ανισοτήτων, ανάμεσα στα υπερκέρδη των επιχειρήσεων και τους συμπιεσμένους μισθούς για τους εργαζόμενους, ανάμεσα στη φοροασυλία για τους λίγους και τη λιτότητα για τους πολλούς, ανάμεσα σε όλες εκείνες τις δομικές τελικά ανορθογραφίες που καλούμαστε συλλογικά να διορθώσουμε», σημείωσε η Υπουργός Εργασίας.
Τόνισε, επίσης, ότι «η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, που εκδηλώθηκε το 2008 και εξακολουθεί να επιφέρει τις δραματικές της συνέπειες, έθεσε υπό αμφισβήτηση την ίδια την επιβίωση του ευρωπαϊκού σχεδίου. Η μέθοδος που επιλέχθηκε για την αντιμετώπιση της κρίσης οδήγησε σε μεγάλης κλίμακας αναδιανομή εισοδήματος, εις βάρος της μισθωτής εργασίας. Συντελέστηκε μία συνολική επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, καθώς η κρίση αποτέλεσε το προκάλυμμα ώστε οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις να επιβάλουν αλλαγές που ο παλιός συσχετισμός δύναμης δεν τους επέτρεπε».
Η κ. Αχτσιόγλου επισήμανε τις διαφορές μεταξύ των διακηρύξεων των ευρωπαϊκών θεσμών και των εφαρμοσμένων πολιτικών, σημειώνοντας: «Το 2010 οι ηγέτες της Ε.Ε. δεσμεύτηκαν να μειώσουν τον αριθμό των ατόμων που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της φτώχειας κατά 20 εκατομμύρια έως το 2020. Μέχρι στιγμής, τα άτομα που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο φτώχειας όχι απλώς δεν έχουν μειωθεί, αλλά έχουν αυξηθεί κατά 1,7 εκατομμύρια. Υπάρχει ένα χάσμα, λοιπόν, ανάμεσα στη ρητορική για τα κοινωνικά δικαιώματα και τις πραγματικότητες της κοινωνικής ζωής. Ένα χάσμα που αποκαλύπτει όχι μόνο την πραγματικότητα των πολιτικών της λιτότητας, αλλά και ένα ακόμη πιο θεμελιώδες ζήτημα: την απόσταση ανάμεσα στις διακηρύξεις και την κοινωνική πραγματικότητα».
Ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή της, η υπουργός Εργασίας αναφέρθηκε στους τρεις πυλώνες στους οποίους θα πρέπει να επικεντρωθεί η προσπάθεια για την εξάλειψη των ανισοτήτων στην Ευρώπη:
«Ο πρώτος πυλώνας αφορά στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, και μ' αυτό δεν εννοώ τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το ζήτημα της δημοκρατίας. Έχουμε ανάγκη από έναν τρόπο οργάνωσης που κεντρικό του στοιχείο θα έχει τον δημοκρατικό έλεγχο, τη διαφάνεια στις αποφάσεις και τις διαδικασίες, την ευρύτερη δυνατή κοινωνική συμμετοχή και δημόσια λογοδοσία.
Δεύτερος πυλώνας είναι οι θεσμικές αλλαγές στον τομέα της οικονομίας, όπως η θέσπιση αυστηρών και δεσμευτικών κανόνων όσον αφορά στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής του μεγάλου πλούτου.
Τρίτος πυλώνας είναι αυτός της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η προστασία της εργασίας και των εργατικών δικαιωμάτων, όχι μόνο των ατομικών αλλά και των συλλογικών εργατικών δικαιωμάτων. Η ενίσχυση των δομών κοινωνικής προστασίας. Ένα αναπτυξιακό πλάνο για την Ευρώπη που θα στοχεύει στη δημιουργία θέσεων σταθερής και καλά αμειβόμενης εργασίας».
