Ηταν θαυμάσια ζώα κάποτε – Δείτε πως τα κατάντησε η εξέλιξη

Η εξέλιξη δεν είναι τέλεια. Όπως και οι καλύτερες οικογένειες έχουν μαύρα πρόβατα, έτσι και κάποια αρχοντικά και επιβλητικά είδη ακολουθούν το λάθος γενετικό μονοπάτι και αυτό που κάποτε ήταν Τυραννόσαυρος Ρεξ καταλήγει ξεπουπουλιασμένο κοτόπουλο.

 

Ορίστε λοιπόν έξι θαυμάσια ζώα που η εξέλιξη αποφάσισε ότι παραήταν εκπληκτικά για να υπάρχουν και τα υποβάθμισε σε αυτό που είναι σήμερα.

 

 

 

Ο υαινόδους είχε το μέγεθος αλόγου, με σαγόνια μακριά όσο του αλιγάτορα, ειδικά σχεδιασμένα να σχίζουν τη σάρκα. Είχαν οξεία όσφρηση και ζύγιζαν διακόσια πενήντα κιλά. Ήταν γρήγορες, αποτελεσματικές φονικές μηχανές που ταξίδευαν σε αγέλες και μπορούσαν να σκοτώσουν θεωρητικά το οτιδήποτε. 

 

…ένα μικρό χνουδωτό ρακούν. Παρά το αξιολάτρευτο της φύσης του, το ρακούν δεν έχει πολλά πλεονεκτήματα (εκτός και αν ήταν κατοικίδιο-θα γινόταν πολύ δημοφιλές με αυτά τα ανθρώπινα χεράκια που έχει).

Αντί να είναι τα κυρίαρχα αρπακτικά της Γης και να περιφέρονται σε αιμοβόρες αγέλες, τα ρακούν περνούν τις μέρες τους σαν μικρά πειραχτήρια που αναποδογυρίζουν κάδους στις ΗΠΑ. Αντί να γεύονται το αίμα του θηράματός τους, τα ρακούν τρώνε υπολείμματα από γαριδάκια.

 

Ο υαινόδους έχασε τη μάχη της εξέλιξης από μεγαλύτερα και πιο αδίστακτα πλάσματα που είχαν περισσότερους μύες και πιο κοφτερά δόντια. Εν τέλει, οι υαινόδοντες κατέληξαν να γεννιούνται όλο και μικρότεροι για να κρύβονται ευκολότερα. Αυτό είναι το παιχνίδι της εξέλιξης, όπου ο χαμένος καταλήγει είτε εξαφανισμένος ή να κλέβει χαλάκια από μπουγάδες. 

 

 

Κοιτώντας την εικόνα, βγάζουμε δύο συμπεράσματα: Πρώτον, αυτό ήταν ένα τεράστιο, σκληροτράχηλο προϊστορικό πτηνό και δεύτερον, είχε την κατάρα των φανταχτερών κόκκινων και μπλε πούπουλων. Παρ’ όλα αυτά, το τεράστιο σαρκοβόρο πουλί δε χαριζόταν σε κανέναν την περίοδο που τα θηλαστικά έβγαιναν στο προσκήνιο. Αυτό το πράγμα καταβρόχθιζε τους εξελικτικούς μας προγόνους με ένα γαμψό ράμφος που πρέπει να έλιωνε τα κόκκαλα σα να ήταν ψωμάκια. 

 

Επί της ουσίας, όλα τα πτηνά της ιπτάμενης μοίρας των στρουθιονίδων είναι απόγονοι του πλάσματος αυτού, συμπεριλαμβανομένου και του αιμοβόρου απτέρυγα (κίβι). 

Η ειρωνεία; Λόγω της ανθρώπινης επέκτασης, όλα τα είδη κίβι απειλούνται με εξαφάνιση. Δηλαδή, τα θηλαστικά που ο μεγάλος φτερωτός πρόγονος έκανε αλοιφή εξαφανίζουν τα απομεινάρια του είδους από την εξελικτική αρένα!

 

 

Εν τέλει, η γαστόρνιθα δεν μπορούσε να αναπαραχθεί τόσο γρήγορα όσο τα θηλαστικά, τα οποία αναπαράγονταν και εξελίσσονταν τάχιστα. Τελικά τα θηλαστικά υπερίσχυσαν της απειλής και όσες γαστόρνιθες δεν εξολοθρεύτηκαν από τα υπεράριθμα θηλαστικά αποσύρθηκαν στις τροπικές ζούγκλες. Ωστόσο, η επιλογή τους αυτή αποδείχθηκε κακή στρατηγική όταν ένα …ασήμαντο συμβάν, η Εποχή των Παγετώνων, άλλαξε αρκετά οικοσυστήματα και εξαφάνισε το είδος. Τα πιο ευπροσάρμοστα, μαλλιαρά θηλαστικά συνέχισαν το δρόμο τους, αφήνοντας αυτό το φανταχτερό πουλί να πεθάνει μέσα στο κρύο. 

Ένας απόγονος της γαστόρνιθας που μοιάζει να το θυμάται αυτό είναι η στρουθοκάμηλος, η οποία με το που δει άνθρωπο ορμάει να τσιμπήσει. 

 

 

Οποιοσδήποτε είδε την ταινία 10.000 π.Χ. γνωρίζει τους σμιλόδοντες. Οι γάτες αυτές, με τα τεράστια δόντια, ήταν τα δυνατότερα αρπακτικά της ύστερης Πλειστόκαινου περιόδου και ήταν τα τελευταία κυρίαρχα αρπακτικά προτού έρθουμε εμείς στα πράγματα. Ζούσαν σε αγέλες και η θέα τους αρκούσε να πανικοβάλει προγόνους μας σε απόσταση χιλιομέτρων. Και δικαίως – ένα τέτοιο τέρας 250 κιλών θα έριχνε το θύμα στο έδαφος, θα γύμνωνε αυτές τις λεπίδες 28 εκατοστών και με μια κίνηση θα έσκιζε τις αορτές. 

 

Μάλλον τώρα σκέφτεστε τις τίγρεις, αλλά, για την ακρίβεια, τα μαρσιποφόρα είναι ό,τι απέμεινε από τον μαχαιρόδοντα (τα αιλουροειδή προέρχονται από διαφορετικό παρακλάδι του εξελικτικού δέντρου). Οπότε, μετά λύπης μας, σας ανακοινώνουμε πως οι πλησιέστεροι απόγονοι του τρομακτικού μαχαιρόδοντα είναι τα κατά τ’ άλλα αξιαγάπητα κοάλα, καγκουρό και οπόσουμ. 

 

Το τέλος των αρπακτικών αυτών προήλθε από το συνδυασμό δύο παραγόντων, του ολοένα αναπτυσσόμενου ανθρώπινου είδους και της δραματικής κλιματικής αλλαγής. Οι απόγονοι του σμιλόδοντα, καθοδηγούμενοι από το κοάλα, επιβίωσαν εξελισσόμενοι μέχρι να γίνουν τόσο χαριτωμένοι ώστε να λυπόμαστε να τους σκοτώσουμε. 

Ωστόσο, υπάρχει ένα μαρσιποφόρο που κρατά ψηλά τη σημαία της σμιλοδοντικής αξιοπρέπειας: ο Δαίμονας της Τασμανίας. Τρώει πεθαμένα και σχεδόν πεθαμένα ζώα και δεν αφήνει τίποτα στο δρόμο του παρά μόνο λιανισμένα κόκκαλα και ουρλιαχτά που αντηχούν στις πεδιάδες του νησιού Τασμανία της Αυστραλίας.  

 

 

 

Το μεγαθήριο είχε το μέγεθος ενός αφρικανικού ελέφαντα και, αν και χορτοφάγο, ήταν ικανό να αποκρούσει επιθέσεις από οποιοδήποτε είδος της εποχής του, συμπεριλαμβανομένου και του μαχαιρόδοντα που είδαμε παραπάνω. Είχε νύχια είκοσι εκατοστών στο πόδι του, τα οποία είχαν δύο λειτουργίες, την άμυνα και –υποθέτουμε- τη σφαγή. 

Συχνά στεκόταν στα πίσω πόδια του, καθιστώντας το δύο φορές ψηλότερο από τον αφρικανικό ελέφαντα. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι το μεγαθήριο χρησιμοποιούσε τα νύχια του για να μάχεται με τον σμιλόδοντα για το θήραμά του, όταν τα δέντρα δεν επαρκούσαν για να ικανοποιήσουν την κτηνώδη του όρεξη (η οποία μάλλον περιλάμβανε και κρέας θηλαστικών). 

 

…ο κοινός βραδύποδας των δέντρων. Αυτό το αξιολάτρευτο ζωάκι είναι τόσο απειλητικό όσο η Ελβετία. Είναι τελείως χορτοφάγο και περνά τη μέρα του τεμπελιάζοντας, ξαπλώνοντας και γενικά χασομερώντας. Είναι διάσημο για τη βραδύτητά του· και καταλαβαίνεις ότι έχεις πιάσει πάτο σαν είδος όταν η τεμπελιά σου σε κάνει διάσημο.  

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε κάποιες περιπτώσεις, οι βραδύποδες είναι πιο αργοί και από τα φυτά που τρώνε. 

 

Πάλι εμείς οι άνθρωποι φταίμε. Το μεγαθήριο εξαφανίστηκε από προσώπου γης όταν αποφασίσαμε να έρθουμε απρόσκλητοι στο πάρτι των ειδών και τα σφάξαμε. Πάντως, είναι γεγονός πως οι βραδύποδες δεν έχουν κανένα σπουδαίο χαρακτηριστικό σαν τον πρόγονό τους. Όμως, οι ζωές τους συνίστανται στην ατελείωτη κατανάλωση φαγητού και σε 15-18 ώρες ύπνου την ημέρα. Είναι να απορεί κανείς για το ποιος νίκησε τελικά.

 

 

 

Ο εντελόδων ήταν ένα μήκους δύο μέτρων τέρας που κέρδισε επάξια τον τίτλο «Καλύτερος Νεκροφάγος της Ολιγόκαινης Περιόδου», μιας και ήταν ένα τεράστιο βρομερό πλάσμα. Έτρωγε σάπια πτώματα, σφαγμένα από αποτελεσματικότερους χασάπηδες και μάλλον δεν ήταν ευπρόσδεκτο στα πάρτι επειδή τα επίπεδα υγιεινής του θα προσέβαλλαν την ίδια τη λέξη «βρομιά». 

Τι το κάνει τόσο εντυπωσιακό όμως; Έτσι κι αλλιώς, ένας κοινός νεκροφάγος δεν ήταν; Ε, η αλήθεια είναι πως είχαν κάτι κοφτερά δόντια που άνετα θα μετέτρεπαν κόκκαλα σε πολτό. Επίσης, κυνηγούσαν σε αγέλες, οπότε ένα σαπισμένο πτώμα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει μια δεκάδα εντελόδοντες συγχρόνως.

Εντάξει, φυλάξαμε το καλύτερο για το τέλος. Αν ένα άλλο, μεγαλύτερο ζώο διεκδικούσε το νεκρό γεύμα του εντελόδοντα, αυτός αποπατούσε πάνω στο φαγητό έτσι ώστε κανείς να μην το απολαύσει. Ασύλληπτο, έτσι;

Το σύγχρονο γουρούνι είναι ό,τι έχει απομείνει από το περήφανο σόι των εντελοδόντων. Αντί να τρώνε αποσυντεθειμένα κουφάρια, τα σύγχρονα γουρούνια τρώνε ίνες και δημητριακά. Αυτό είναι μια κάποια βελτίωση, αλλά αν λάβουμε υπόψη μας και τον παράγοντα «θα καταλήξετε παριζάκι», μάλλον ο εντελόδοντας ήταν σε καλύτερη θέση. 

 

 

 

Μα πώς έγινε αυτό;

Τα μεγαλύτερα αρπακτικά τους έτρωγαν το φαγητό και σιγά σιγά εξαφανίστηκαν επειδή δεν μπορούσαν να κυνηγήσουν μόνα τους τα θηράματά τους. 

 

 

Το είδος Andrewsarchus mongolianis είναι βγαλμένο από εφιάλτη. Πάρτε ένα λύκο, μεγαλώστε τον έτσι ώστε να φτάσει το μέγεθος ρινόκερου, βάλτε του ένα πανίσχυρο σαγόνι και διπλάσια δίψα για αίμα και είστε έτοιμοι.

Ο ανδριόσαρχος, μιάμιση (και βάλε) φορές μεγαλύτερος από αρκούδα, ήταν το πιο εξελιγμένο αρπακτικό από την εποχή του βελοσιράπτορα. Ήταν το μεγαλύτερο θηλαστικό αρπακτικό της ξηράς στην ιστορία της Γης. Είχε μήκος σχεδόν πέντε μέτρων, εκ των οποίων το πρώτο μέτρο ήταν κυρίως δόντια. Ήταν γρήγορο, ευκίνητο και είχε έναν αρκετά προχωρημένο εγκέφαλο για την εποχή του. 

 

Ο πλησιέστερος σύγχρονος συγγενής αυτής της καλοκουρδισμένης φονικής μηχανής είναι οι κατσίκες και τα πρόβατα. Ναι, αυτό το αξιολύπητο πλασματάκι που μυρίζει κοπριά είναι απόγονος του μεγαλύτερου αρπακτικού των θηλαστικών. 

 

 

Επί της ουσίας, η εποχή των παγετώνων εξαφάνισε τον ανδριόσαρχο. Αυτά τα χνουδωτά ζωάκια είναι ό,τι απέμεινε.