Καθόλου καλή σχέση με την πανσέληνο φαίνεται πως έχουν οι καρχαρίες. Για την ακρίβεια την αποφεύγουν επιμελώς όταν βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο της στον ουρανό και καταφεύγουν στα βάθη των ωκεανών.
Το ίδιο συμβαίνει και όταν ο Ήλιος βρίσκεται ψηλά στον ουρανό.
Σύμφωνα με νέα μελέτη Αυστραλών επιστημόνων αυτό συμβαίνει γιατί κυνηγούν τη λεία τους και για να ξεφύγουν από τα θαλάσσια αρπακτικά, κυρίως μεγαλύτερους καρχαρίες, των οποίων αποτελούν λεία.
Επί σχεδόν τρία χρόνια οι επιστήμονες ακολούθησαν στα ανοιχτά του αρχιπελάγους του Παλάου, στον δυτικό Ειρηνικό, τις κατακόρυφες μετακινήσεις 39 καρχαριών που έφεραν ηχητικούς πομπούς.
Οι παρατηρήσεις τους, που δημοσιεύονται στην επιθεώρηση PLOS ONE, αποκαλύπτουν ότι οι καρχαρίες μετακινούνται στα πιο μεγάλα βάθη καθώς πλησιάζει η πανσέληνος και ανεβαίνουν εκ νέου κοντά στην επιφάνεια, μια συμπεριφορά που απαντάται και σε άλλα θαλάσσια αρπακτικά όπως ο ξιφίας, ο κίτρινος τόνος και ο παχύς τόνος.
Την ημέρα, οι καρχαρίες χάνονται στα βάθη της θάλασσας όταν ο ήλιος είναι στο πιο ψηλό σημείο του και ανεβαίνουν ξανά κοντά στην επιφάνεια στη διάρκεια της νύχτας, ανεξάρτητα από τον σεληνιακό κύκλο.
Το μέσο βάθος της κατάδυσης των καρχαριών -- ποικιλόθερμων ζώων -- περνά από τα 35 μέτρα τον χειμώνα στα 60 μέτρα την άνοιξη, σύμφωνα με τη μελέτη αυτή του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου της δυτικής Αυστραλίας και του αυστραλιανού Ινστιτούτου Θαλάσσιας Επιστήμης.
Τα ευρήματά τους μπορεί να βοηθήσουν στη βελτίωση της στρατηγικής για την προστασία του καρχαρία που συχνά πιάνεται στα δίχτυα των ψαράδων με αποτέλεσμα δεκάδες να χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο.
