Κι όμως η Αραβική Άνοιξη οφείλεται στο... εκβιασμένο καλοκαίρι – εφιάλτη της Γης που ακούει στο όνομα “Κλιματική Αλλαγή”.
Σύμφωνα με νέα επιστημονική μελέτη που εκπόνησε το Αμερικανικό Κέντρο Κλίματος και Ασφάλειας, ο φρικτός πόλεμος που βλέπουμε να εκτυλίσσεται αυτή τη στιγμή στη Συρία οφείλεται στην Κλιματική Αλλαγή και στην τρομερή ξηρασία που αυτή έχει προκαλέσει.
Σύμφωνα με τους Αμερικανούς επιστήμονες, από το 2006 ως το 2011, το 60% της συριακής επικράτειας γνώρισε μια από τις χειρότερες ξηρασίες στα χρονικά, η οποία μετέτρεψε καλλιεργήσιμες εκτάσεις σε έρημη γη.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις αγροτικές περιοχές για να στοιβαχτούν στα αστικά κέντρα αναζητώντας καλύτερη τύχη καθώς η γη ήταν πια στέρφα.
Το καθεστώς του προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ δεν διαχειρίστηκε σωστά πολύτιμους φυσικούς πόρους όπως το νερό και αγνόησε πρακτικές όπως η αειφόρος γεωργία, επιδεινώνοντας την κατάσταση.
Τα αποθέματα νερού στέρευαν και οι αγρότες στράφηκαν στον υδροφόρο ορίζοντα με την αρμόδια συριακή αρχή να εκτιμά τον αριθμό των πηγαδιών σε 213.000 το 2007 από 135.000 το 1999.
Αποτέλεσμα ήταν τα επίπεδα του υδροφόρου ορίζοντα να υποχωρήσουν σημαντικά προκαλώντας ελλείψεις και κοινωνικές αναταράξεις που κατέληξαν στον εμφύλιο του 2011.
Λιβύη
Και η Συρία δεν είναι η μόνη εμπόλεμη ζώνη λόγω... κλίματος...
Και στη Λιβύη το νερό θεωρείται πηγή μιας πιθανής σύγκρουσης, καθώς μεγάλο μέρος της χώρας καλύπτεται από έρημο και οι βροχοπτώσεις είναι σπάνιες.
Μάλιστα οι προβλέψεις είναι ιδιαίτερα δυσοίωνες για τη συχνότητα των βροχοπτώσεων στη Λιβύη ακόμα και στα μεγάλα αστικά κέντρα που βρίσκονται στη μεσογειακή ακτογραμμή.
Η χαμηλές βροχοπτώσεις οδήγησαν τον Μοαμάρ Καντάφι να κατασκευάσει ένα εξεζητημένο σύστημα άρδευσης που αντλούσε νερό από τον Νουβιανό Ψαμμιτικό Υδροφόρο Ορίζοντα (Nubian Sandstone Aquifer System), μήκους 800 χιλιομέτρων, τη μοναδική πηγή πόσιμου νερού του είδους που παραμένει στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, μια περιοχή που βιώνει τώρα μια μόνιμη ξηρασία.
Με τον λιμό να εξαπλώνεται στην ήπειρο, και την Ανατολική Αφρική ήδη να υποφέρει, ο υδροφόρος ορίζοντας της Λιβύης -που ονομάζεται και “γαλάζιος χρυσός”- αποδεικνύεται πιο πολύτιμος και από το χρυσάφι.
Μάλιστα, δύο γαλλικές εταιρείες νερού, οι Veolia και Suez SA θέλουν να αποκτήσουν αυτόν τον υδροφόρο ορίζοντα, δεδομένου ότι θα αποκτήσουν αμέτρητα δισεκατομμύρια σε κέρδη από την τροφή που χρειάζεται νερό για την καλλιέργεια της.
Ο συγκεκριμένος υδροφόρος ορίζοντας περιέχει νερό ηλικίας 40.000 ετών, από την τελευταία Εποχή των Παγετώνων.
Αίγυπτος, Τσαντ, Σουδάν
Οι τρεις αφρικανικές χώρες μοιράζονται τους υδατικούς πόρους και αντιμετωπίζουν πρόβλημα εξάντλησης του υδροφόρου ορίζοντά τους την επόμενη πεντηκονταετία.
Μάλιστα, οι εξεγέρσεις στην Αίγυπτο φούντωσαν κατόπιν της εκτόξευσης της τιμής του εισαγόμενου ψωμιού από τη Ρωσία η οποία επίσης αντιμετωπίζει προβλήματα με την ξηρασία.
Τα παραπάνω είναι ανησυχητικά, αλλά όχι πρωτάκουστα. Το 2009, ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης ανέφερε ότι η κλιματική αλλαγή έχει διώξει 24 εκατ. ανθρώπους από τα σπίτια τους με το νούμερο να φτάνει το εξωφρενικό 1 δισ. ως το 2050.
