Ανάμεσα σε όλους όσους κάνουν επαγγελματική δουλειά με ζώα, εκείνοί που εργάζοντια στους ζωολογικούς κήπους έχουν από τις πιο σκληρές... υποχρεώσεις.
Οι φύλακες και οι θεραπευτές πρέπει να λειτουργούν ως γιατροί, ως βιολόγοι, ως ψυχολόγοι, ως εκπαιδευτές, ως δαμαστές, ως σεφ, ως προπονητές, ως ψυχαγωγοί.
Εκείνοι που εργάζονται μόνοι τους έχουν συνηθίσει τους πολλαπλούς ρόλους. Όσοι ζουν πολλα χρόνια πλάι σε ζώα, έχουν αρχίσει να συνηθίζουντη γεροντολογία.
Η επιστήμη της ενηλικίωσης και των γηρατειών είναι κάτι δεδομένο για τα αιχμαλωτισμένα ζώα, που ζουν και εργάζονται, δίπλα σε ανθρώπους.
Στο μεγαλύτερο ποσοστό τους τα ζώα που γεννιούνται στους ζωολογικούς κήπους, μεγαλώνουν, αναπτύσσονται και πεθαίνουν τελικά μέσα σε ζωολογικούς κήπους. Συνεπώς, οι ζωολογικοί κήποι πρέπει να είναι έτοιμοι και να έχουν τις υποδομές να υποδεχθούν νέες ζωές.
Όπως επίσης, πρέπει να έχουν και το απαραίτητο και καταρτισμένο προσωπικό, με φυσικά, βιολογικά, αλλά και ψυχολογικά κριτήρια, για να φροντίσουν όλα τα ζώα που βρίσκονται εκεί.
Κι αυτό διότι πρέπει να συνεισφέρουν στη διαμόρφωση του υγιεινού κατάλληλου περιβάλλοντος, της καθημερινότητας και της κοινωνικής ζωής των ζώων, όπως επίσης και να αποτρέψουν τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των ζώων.
Κάθε ζώο έχει δικαίωμα να ζήσει καλά και για να συμβεί αυτό χρειάζονται ιατρικά προαπαιτούμενα ως προς τη σωματική του υγεία και την ψυχολογία του.
Οι άνθρωποι μπορούν με ευκολία να εξωτερικεύσουν το πώς αισθάνονται, με τα ζώα δεν είναι το ίδιο. Όσοι ασχολούνται μαζί τους, το γνωρίζουν καλά. Κι έτσι αφιερώνουν πληθώρα χρόνου στην παρατήρηση και την έρευνα.
Όσοι δεν κατανοούν τη σημαντικότητα της αποστολής, μάλλον αδικούν τους ερευνητές των συνηθειών και των ενστίκτων του ζωικού βασιλέιου.
Οι συνέπειες της άγνοιας και της αδιαφορίας για όσα τα ζώα δείχνουν με τις πράξεις τους, απομακρύνει τους ανθρώπους από δίπλα τους και δεν τους επιτρέπει να τα ελέγξουν και να τα βοηθήσουν. Διότι τα ζώα εκτιμούν την πειθαρχία, αλλά όχι τη συλλογικότητα. Με τα μόνα πλάσματα που θα δείτε μια θηλυκή τίγρη να κάνει παρέα, είναι τα ίδια της τα παιδιά, εκτός κι αν είναι περίοδος αναπαραγωγής.
Ωστόσο, το σύστημα κοινωνικοποίησης για τις τίγρεις δεν είναι το ίδιο, αν διαισθανθούν κίνδυνο στο κοντινό περιβάλλον τους. Το ίδιο ισχύει για τις μεγάλες γάτες, τις τσίτες, τις λεοπαρδάλεις. Κι όμως εμφανίζονται άνθρωποι, άξιοι δαμαστές αυτών των άγριων ζώων, που τους μαθαίνουν να συμπεριφέρονται ευπρεπώς και με κανόνες μέσα στους ζωολογικούς τύπους. Κι αυτό είναι από μόνο του αξιοθαύμαστο.
