Τα πλέον ισχυρά χτυπήματα του Εγκέλαδου, που συγκλονίζουν τον πλανήτη προκαλώντας εκατοντάδες θανάτους και ανήκεστες καταστροφές, έχουν ως επίκεντρο υποθαλάσσια, καυτά σημεία του φλοιού του πλανήτη μας: τις λεγόμενες ζώνες καταβύθισης όπου οι τεκτονικές πλάκες γλυστρούν η μια κάτω από την άλλη και λιώνουν μέσα στον καυτό πυρήνα της Γης.
Αυτά αποκαλύπτει νέα διεθνής επιστημονική έρευνα. Οι ερευνητές με επικεφαλής τον Ντίτμαρ Μίλερ της Σχολής Γεωεπιστημών του πανεπιστημίου του Σίδνεϊ, ανέφεραν ότι οι 13 από τους 15 μεγαλύτερους σεισμούς άνω των 8,6 βαθμών (ποσοστό 87%), καθώς και οι 25 από τους 50 σεισμούς άνω των 8,4 βαθμών (ποσοστό 50%), κατά τον τελευταίο αιώνα, συνέβησαν στα βάθη των ωκεανών. Ως πλέον... τρανταχτά -και κυριολεκτικά- παραδείγματα, είναι οι σεισμοί στην Ιαπωνία το Μάρτιο του 2011 και στη Σουμάτρα το Δεκέμβριο του 2004.
Σε ορισμένες περιοχές του βυθού δημιουργείται νέος φλοιός και τελικά νέα βουνά με την ανάδυση λάβας ανάμεσα σε δυο τεκτονικές πλάκες (ιδίως στις μεσοωκεάνιες ράχες όπως στον Ατλαντικό), ενώ σε άλλες περιοχές του βυθού η μία τεκτονική πλάκα καταβυθίζεται κάτω από την άλλη.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, που μελέτησαν δεδομένα περίπου 1.500 σεισμών σε όλη τη Γη μετά το 1900, στις υποθαλάσσιες ζώνες καταβύθισης, με το πέρασμα του χρόνου, συσσωρεύονται τεράστιες γεωλογικές πιέσεις που τελικά απελευθερώνονται μέσω της τεράστιας ισχύος των σεισμών. Σε διάστημα χιλιάδων ετών, τα υποθαλάσσια όρη που σχηματίζονται κοντά στις μεσοωκεάνιες ράχες, μετακινούνται αργά (εξαιτίας της κίνησης της τεκτονικής πλάκας στην οποία ανήκουν) προς μια ζώνη καταβύθισης, όπου όμως σκαλώνουν και έτσι υφίστανται ολοένα αυξανόμενη πίεση για να καταβυθιστούν κάτω από την άλλη τεκτονική πλάκα.
Σε αυτά ακριβώς τα σημεία και ειδικότερα εκεί όπου οι ζώνες καταβύθισης διασταυρώνονται με τις ωκεάνιες ζώνες διάρρηξης, κάθε λίγες εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια, προκαλούνται περιοδικά μεγα-σεισμοί. Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι ορισμένες από αυτές τις «καυτές» περιοχές, οι οποίες εμφανίζουν ένα σχεδόν χιλιετή κύκλο σούπερ-σεισμικής δραστηριότητας, δεν είναι σήμερα γνωστό ότι είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες, επειδή οι χάρτες σεισμικού κινδύνου έχουν κατασκευαστεί με πιο πρόσφατα στοιχεία, που έχουν συλλεχθεί μετά το 1900. Έτσι, για παράδειγμα, ο θανατηφόρος σεισμός 9 βαθμών στην Ιαπωνία το 2011 δεν προβλεπόταν με βάση τους προϋπάρχοντες σεισμικούς χάρτες.
Η νέα μέθοδος στατιστικής ανάλυσης δεδομένων προσπαθεί να αποκαλύψει ακριβώς αυτές τις περιοχές αφανούς κινδύνου, όπου στο μέλλον μπορεί να συμβεί κάποιος μεγα-σεισμός. Σύμφωνα με τους ερευνητές, αυτά τα καυτά σημεία δεν αφορούν τους μικρότερους σεισμούς.
