Kάποτε, στο Ουζμπεκιστάν, υπήρχε η Αράλη, ή Αράλ, μια ηπειρωτική λίμνη τόσο μεγάλη που χαρακτηριζόταν "εσωτερική θάλασσα". Σε λιγότερο από 20 χρόνια, η Αράλ – η τέταρτη μεγαλύτερη εσωτερική θάλασσα στον κόσμο – ξεράθηκε σε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν εξαφανίστηκε.
Από τη δεκαετία του 1960 η Αράλ συρρικνώνεται σταθερά, καθώς τα δυο ποτάμια που την τροφοδοτούσαν, Σιρ Νταριά και Αμού Ντάρια, εκτράπηκαν επί Σοβιετικής Ένωσης προς την έρημο για να τροφοδοτήσουν έργα άρδευσης. Το 2004 η λίμνη είχε συρρικνωθεί στο 24% του αρχικού της μεγέθους, και ο πενταπλασιασμός της αλμυρότητάς της σκότωσε σχεδόν το σύνολο της χλωρίδας και πανίδας που φιλοξενούσε. Το 2007 είχε το 10% της αρχικής της έκτασης.
Η εξαφάνιση της Αράλης συχνά περιγράφεται ως η μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή που έγινε από τον άνθρωπο. Το Καζακστάν καταβάλλει σήμερα προσπάθειες να διασώσει ότι απέμεινε από το βόρειο τμήμα της Αράλης (τη Μικρή Αράλη) κατασκευάζοντας το 2005 ένα φράγμα που ανύψωσε τη στάθμη των υδάτων κατά δυο μέτρα και μείωσε κάπως την αλμυρότητα, επιτρέποντας την επανεμφάνιση ψαριών.
Δείτε πως "εξαφανίστηκε" η θάλασσα από το 2000 ως το 20014 σε λίγα δευτερόλεπτα, μέσα από τις διαδραστικές δορυφορικές εικόνες της NASA
