Μπορεί η πλειοψηφία των ανθρώπων να διακατέχεται από κάποια μορφή αραχνοφοβίας ή απλά να θεωρεί τις αράχνες πολύ αποκρουστικές, ωστόσο οι αράχνες είναι τα πιο κυρίαρχα ασπόνδυλα ζώα στα περισσότερα οικοσυστήματα, και χωρίς αυτές ο αριθμός των εντόμων θα εκτινασσόταν στα ύψη.
Σύμφωνα με τον Norman Platnick, επιμελητή του Τμήματος Ασπόνδυλης Ζωολογίας στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, αν δεν υπήρχαν οι αράχνες κατά πάσα πιθανότητα ο ανθρώπινος πληθυσμός θα ήταν πολύ μικρότερος –ή δε θα υπήρχε καθόλου- καθώς τα έντομα θα κατέστρεφαν τις καλλιέργειες.
"Όντως πολλοί φοβούνται τις αράχνες και μπορώ να το καταλάβω σε κάποιο βαθμό. Εγώ προσωπικά φοβάμαι τα φίδια, όμως πιστεύω ότι είναι ένας λογικός φόβος, καθώς περίπου τα μισά είδη φιδιών που υπάρχουν στον πλανήτη μπορούν να κάνουν κακό στον άνθρωπο. Η αραχνοφοβία δεν είναι λογική με αυτήν την έννοια. Ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να δείξουμε στους ανθρώπους πόσο συναρπαστικά και ωφέλιμα πλάσματα είναι οι αράχνες για τους ανθρώπους" είπε ο ίδιος μιλώντας στην ιστοσελίδα MentalFloss.
Διαβάστε παρακάτω μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία για τις αράχνες και… ίσως αλλάξετε κι εσείς γνώμη γι’ αυτές:
1. Το δηλητήριο της αράχνης brown recluse μπορεί να καταστρέψει τον ανθρώπινο ιστό, όμως έχει μικρή επίδραση στους αρουραίους και στα ποντίκια. Από την άλλη, τα κουνέλια είναι υπερευαίσθητα ακόμη και σε μόλις 15 μικρογραμμάρια δηλητηρίου.
2. Είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν απολιθώματα αράχνης, γιατί ο εξωσκελετός τους είναι σχετικά μαλακός. Για κάθε 1.000 απολιθώματα εντόμων που βρίσκουν οι επιστήμονες, μόνο ένα είναι αράχνης.
3. Μπορεί να πιστεύουμε ότι οι αράχνες είναι μοναχικά πλάσματα, όμως περίπου 20 είδη αραχνών συνεργάζονται με άλλες για να επιβιώσουν.
4. Αν περπατάτε τη νύχτα και θέλετε να δείτε αν υπάρχει αράχνη λύκος εκεί κοντά, χρησιμοποιήστε ένα φακό: τα μάτια της θα "φωτίσουν" από μακριά, όπως συμβαίνει με τις γάτες.
5. Οι ταραντούλες πήραν το όνομά τους από μια ασθένεια που είχε πλήξει την περιοχή Taranto στη μεσαιωνική Ιταλία. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι η αρρώστια προκαλούνταν από το δάγκωμα μιας μεγάλης –αλλά ακίνδυνης- αράχνης. Για να θεραπευτούν οι άρρωστοι χόρευαν ένα χορό που ονομαζόταν "tarantella" μέχρι να εξαντληθούν. Όταν άρχισαν οι μεταναστεύσεις στο Νέο Κόσμο, οι άνθρωποι συνήθιζαν να αποκαλούν "ταραντούλα" οποιαδήποτε μεγαλόσωμη αράχνη έβλεπαν.
6. Πολλές ταραντούλες στη Βόρεια και Νότια Αμερική αμύνονται χρησιμοποιώντας τα πίσω τους πόδια για να εκτινάξουν τρίχες από την κοιλιά τους. Οι τρίχες είναι σκληρές και κολλάνε στο δέρμα, τα μάτια και την αναπνευστική οδό των εισβολέων, παρέχοντας χρόνο στις αράχνες για να φύγουν.
7. Παρά το όνομά της, η αράχνη Goliath birdeater –μία από τις μεγαλύτερες του κόσμου- πολύ σπάνια τρώει πουλιά. Αντί για πουλιά, προτιμά φίδια, ποντίκια και βατράχια.
