Στις αρχές του 19ου αιώνα οι φυσιοδίφες κατέγραψαν στην Κίνα ένα περίεργο είδος χελώνας.
Ζει σε έλη και βάλτους κι έχει ένα χαρακτηριστικό, μαλακό κέλυφος. Το στόμα της είναι γεμάτο μικρές προεξοχές. Τότε είχαν συνάγει το συμπέρασμα ότι οι χελώνες χρησιμοποιούσαν τις προεξοχές αυτές για να ανασαίνουν καλύτερα κάτω από το νερό.
Όμως πρόσφατα επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης βρήκαν την εξελικτική χρησιμότητα αυτών των χαρακτηριστικών: οι κινεζικές χελώνες, που ανήκουν στο είδος Pelodiscus sinensis, ουρούν από το στόμα τους.
Στο πλαίσιο της μελέτης η ερευνητική ομάδα κράτησε τέσσερις χελώνες σε δεξαμενές με νερό για έξι ημέρες.
Προς έκπληξή τους οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι μόνο το 6% της ουρίας της χελώνας εξαγόταν από την αμάρα, την έξοδο των ερπετών για τα ούρα και τα περιττώματα.
Στη συνέχεια, οι ερευνητές μελέτησαν τη συμπεριφορά των χελώνων στην ξηρά, χρησιμοποιώντας δοχεία με νερό.
Όπως προέκυψε από την έρευνα οι χελώνες βουτούσαν στο νερό το κεφάλι τους για 20 με 100 λεπτά. Μάλιστα συχνά συγκρατούσαν λίγο νερό στο στόμα τους και στη συνέχεια το έφτυναν, διαδικασία που κατά περίεργο τρόπο αύξανε κατά πολύ την ουρία στο νερό του δοχείου.
Τελικά αποδείχθηκε ότι οι χελώνες ουρούσαν από το στόμα.
Μάλιστα οι ερευνητές βρήκαν στο στόμα τους μια πρωτεΐνη που τις βοηθά να απομονώσουν την ουρία από το αίμα τους. Η πρωτεΐνη αυτή βρέθηκε αποκλειστικά στο στόμα και όχι στα νεφρά, όπως θα περίμενε κανείς.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η ικανότητα των κινεζικών χελώνων να ουρούν από το στόμα τις βοήθησε να προσαρμοστούν στους βάλτους και τα έλη.
Για να ουρήσουν κανονικά θα έπρεπε να πίνουν πολύ νερό, όμως στους οικοτόπους τους τα ύδατα παρουσιάζουν υψηλή συγκέντρωση άλατος, το οποίο δεν θα ξεφορτώνονταν εύκολα.
