Από καταβολής του γένους, ο άνθρωπος σήκωνε τα μάτια του στον ουρανό προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει σε αυτή τη... σκεπή του κόσμου του, το ουράνιο στερέωμα.
Όσο δεδομένο κι αν θεωρούμε σήμερα ότι η Γη κινείται τόσο γύρω από τον άξονα της, όσο και γύρω από το αστέρι της, τον Ήλιο, πρέπει να θυμόμαστε πώς καταλήξαμε στη γνώση αυτή και πως δεν ήταν πάντα τόσο θεμελιακή αλήθεια.
Η περίφημη φράση του Γαλιλαίου “και όμως κινείται” που ψιθύρισε βγαίνοντας από το κολαστήριο της Ιεράς Εξέτασης και αφού είχε απαρνηθεί την άποψη ότι η Γη κινείται, είναι το πιο γνωστό ίσως ιστορικό τεκμήριο του πώς άλλαξε η θεώρηση και οι αντιλήψεις μας για το τι συμβαίνει εκεί ψηλά στον ουρανό.
Για τους αρχαίους προγόνους μας, η Γη ήταν ακίνητη στο κέντρο του -τότε γεωκεντρικού- συστήματος και όλα τα αστέρια, το φεγγάρι και ο Ήλιος περιφέρονταν γύρω από εμάς σε τροχιά τέλειου κύκλου. Oι τέλειοι αυτοί κύκλοι ήταν ένδειξη της τελειότητας των ίδιων των θεών που γέννησαν αυτό τον κόσμο.
Το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν αυτό που ονόμασαν πλανήτες: τα ουράνια εκείνα σώματα δηλαδή που πλανώνται, περιφέρονται στον ουρανό και κάνουν περιοδικά την εμφάνιση τους στο νυχτερινό στερέωμα.
Το 16ο αιώνα ο Νικόλαος Κοπέρνικος και ο Γιόχαν Κέπλερ έκαναν την επανάσταση μετακινώντας τον Ήλιο στο κέντρο, σε αυτό που σήμερα γνωρίζουμε και αποδεχόμαστε ως ηλιοκεντρικό σύστημα.
Μετά από πολλές ενστάσεις, εντάσεις, διαμάχες ακόμη και εκτελέσεις, ίσως είναι η καλύτερη εποχή για να είναι κάποιος αστρονόμος...
