Το έργο το έχουμε ξαναδεί τα τελευταία χρόνια :
Οι δανειστές ζητούν συγκεκριμένα μέτρα και αλλαγές, εμείς τα υποσχόμαστε, τα ψηφίζουμε, αλλά – στη συνέχεια - "ξεχνάμε" να τα εφαρμόσουμε. Η μαύρη τρύπα στον εκάστοτε προϋπολογισμό μεγαλώνει και επιβάλλονται νέα μέτρα – κυρίως φορολογικά, στις πλάτες των πολιτών – για να την καλύψουν.
Ήταν 11 Φεβρουαρίου του 2011, ημέρα Παρασκευή, όταν ο Πόουλ Τόμσεν, στην καθιερωμένη – και τελευταία - συνέντευξη τύπου των ελεγκτών μετά από επίσκεψή τους στην Αθήνα, μίλησε για πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων 50 δισ. ευρώ, μέχρι το 2015.
Η τότε κυβέρνηση αντέδρασε στο συγκεκριμένο στόχο, ο οποίος μειώθηκε στα 19 δισ. και, ένα χρόνο αργότερα, στα 15 δισ. ευρώ.
Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο Ιούλιο του 2013, δηλαδή 1,5 χρόνο πριν την εκπνοή της προθεσμίας για την επίτευξη του στόχου. Τι έχουμε εισπράξει μέχρι σήμερα ;
Μόλις... 133 εκατομμύρια ευρώ ! Κι αυτά, μέσω στην ουσία προσυμφωνημένων συναλλαγών, όπως τουIBC.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο φετινός στόχος των 2,6 δισ. ευρώ πάει και αυτός... περίπατο, αφού η ελληνική πλευρά συμφώνησε με την τρόικα να μεταθέσει το 1 δισ. για το 2014 !
Δηλαδή, περίπου όσα χρήματα προσδοκούσε το ελληνικό Δημόσιο να εισπράξει από την πώληση της ΔΕΠΑ.
Την ίδια ώρα, αναζητώντας τρόπους να καλύψουν το δημοσιονομικό κενό του 2013 και της επόμενης χρονιάς, επέλεξαν να επιβάλουν ένα χρόνο νωρίτερα το φόρο πολυτελείας στα Ι.Χ. άνω των 1.929 κυβικών εκατοστών. Δηλαδή, καλούν φορολογούμενους, οι οποίοι – κάποια στιγμή στη ζωή τους – είχαν τη δυνατότητα να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού – στην τιμή του οποίου συμπεριλαμβάνεται ένα διόλου ευκαταφρόνητο τέλος ταξινόμησης και λοιποί φόροι – να πληρώνουν ετήσιο χαράτσι, απλώς επειδή το κατέχουν και χωρίς να ρωτούν αν μπορούν πλέον να το συντηρούν (ας μην αναφερθούμε στο γεγονός ότι ο φόρος επιβάλλεται στον κυβισμό και όχι στην αξία του οχήματος).
Και, μπορεί τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις να πηγαίνουν στο χρέος, η εξέλιξη όμως αυτού του μεγέθους επηρεάζει σαφέστατα και το έλλειμμα.
Συνεπώς, σε κάθε περίπτωση, μόνο αμελητέα δεν είναι η αποτυχία στην πώληση της ΔΕΠΑ, όπως έσπευσαν κάποιοι να τη χαρακτηρίσουν εμμέσως πλην σαφώς, υποβαθμίζοντας τη σημασία της.
Αν, μάλιστα, αναλογιστεί κανείς ότι η απώλεια αυτών των εσόδων οδήγησε στην επίσπευση επιβολής του φόρου, δηλαδή σε ακόμα ένα φορολογικό βάρος σε φορολογούμενους - πολλοί εκ των οποίων μπόρεσαν κάποτε να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο αξίας, χωρίς να σημαίνει ότι έχουν σήμερα τη δυνατότητα να το συντηρήσουν -, τότε το μέγεθος της αποτυχίας καθίσταται ακόμα μεγαλύτερο.
Για να μην αναφερθούμε στη ζημιά, που κάνει στην αξιοπιστία της χώρας.
Φάνηκε, άλλωστε, αυτό από τα πυρά, που δέχθηκε στο χθεσινό Eurogroup ο Γιάννης Στουρνάρας, αλλά και – κυρίως – από το γεγονός ότι η δόση θα δοθεί στην Ελλάδα όχι μόνο σε δόσεις, αλλά και κουτσουρεμένη κατά 1,3 δισ. ευρώ. Περίπου, δηλαδή, όσο οι απώλειες στα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις από το φιάσκο της ΔΕΠΑ. Σύμπτωση ;
Και, ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο από αυτό ;
Μα, φυσικά, ποιος άλλος ;
Ο μέσος πολίτης !
Οποία έκπληξη !!!
Με απλά λόγια, φτάσαμε οι ιδιωτικοποιήσεις, από είδος πρώτης ανάγκης για την ελληνική οικονομία και την έξοδο της χώρας από την κρίση, να έχουν γίνει είδος... πολυτελείας !
Αλήθεια, οι υπεύθυνοι αυτού του φιάσκου, μπορούν ακόμα να κοιμούνται ήσυχοι ;
