Την εκτίμηση ότι η Ελλάδα είχε λάθος κρίση τη λάθος στιγμή κάνει ο Μάρτιν Γουλφ στους Financial Times περιγράφοντας την πορεία της χώρας.
Όπως σημειώνει εντός της νομισματικής ένωσης το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που είχε προβλήματα προσέδωσε βάρος στην άποψη των βορειοευρωπαίων ότι η κρίση ήταν δημοσιονομική. Ενώ για την Ελλάδα ήταν πράγματι θέμα αξιοσημείωτης δημοσιονομικής σπατάλης, η κατάσταση και τα αίτια της κρίσης ήταν διαφορετικά στις υπόλοιπες χώρες, οι οποίες όμως αντιμετωπίστηκαν με τον ίδιο τρόπο. "Αποφασίζοντας ότι η κρίση ήταν εν πολλοίς δημοσιονομική, οι διαμορφωτές πολιτικής μπορούσαν να αγνοήσουν την αλήθεια ότι η βαθύτερη αιτία της αταξίας ήταν ο ανεύθυνος διασυνοριακός δανεισμός, για τον οποίο οι πάροχοι πίστωσης είναι σίγουρα όσο υπεύθυνοι είναι και οι χρήστες της πίστωσης. Αν η ευθύνη και των δύο πλευρών – δανειστών και δανειζομένων – είχε γίνει κατανοητή, το ηθικό επιχείρημα για διαγραφή χρεών θα ήταν πιο ξεκάθαρο", υποστηρίζει ο κ. Γουλφ.
Το δεύτερο αποτέλεσμα της ελληνικής κρίσης, εκτός ευρωζώνης, ήταν ότι τρόμαξε τους διαμορφωτές πολιτικής παντού στον κόσμο. Αντί να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους στην αντιμετώπιση της κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικού τομέα και στη μείωση του υπερκρεμάμενου ιδιωτικού χρέους, που ήταν τα αίτια της κρίσης, επικεντρώθηκαν στη δημοσιονομικά ελλείμματα, αναφέρουν οι Financial Times.
Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος παρά τους λογικούς αρχικούς φόβους περί δημοσιονομικής πανδημίας λόγω της Ελλάδας, γρήγορα έγινε σαφές πως χώρες με το δικό τους νόμισμα μπορούσαν ακόμα να πωλούν δημόσιο χρέος με χαμηλά επιτόκια, σε μεγάλο βαθμό λόγω της ποσοτικής χαλάρωσης των κεντρικών τους τραπεζών.
Ο Μάρτιν Γουλφ κάνει λόγο για καταστροφή για τους ίδιους τους Έλληνες, καταστροφή για το πώς αντιλήφθηκαν την κρίση μέσα στην ευρωζώνη και καταστροφή για τη δημοσιονομική πολιτική παντού. "Το αποτέλεσμα είναι στασιμότητα ή ακόμα χειρότερη κατάσταση, ιδίως στην Ευρώπη. Σήμερα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η τεράστια μείωση της παραγωγής σε σχέση με τις προ-κρίσης τάσεις ίσως να μην καλυφθεί ποτέ. Παρόλα αυτά η αντίδραση των διαμορφωτών πολιτικής δεν ήταν να παραδεχθούν τα λάθη, αλλά να επαναπροσδιορίσουν τις αποδεκτές επιδόσεις σε ένα νέο, χαμηλό επίπεδο. Είναι μια θλιβερή ιστορία", καταλήγει το άρθρο.
