Τελικά, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Κάποια πράγματα σε αυτή τη χώρα δεν αλλάζουν ποτέ. Την ώρα, που cd και usb με καταθέτες στην Ελβετία και φοροφυγάδες παραπέμπονται από τον Άννα στον Καϊάφα, μια άλλη υπόθεση αναβλητικότητας και έλλειψης πολιτικής βούλησης από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης επανέρχεται στην επικαιρότητα, για να μας θυμίσει πόσο ακριβά πληρώνουμε όλα αυτά.
Ο λόγος για τα φρουτάκια, το γνωστό, δηλαδή, θέμα, που μας έκανε ρεζίλι πανευρωπαϊκά και οδήγησε στην επιβολή αλλεπάλληλων προστίμων προς τη χώρα μας από τις Βρυξέλλες.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το 2002, ήρθε στο φως το θέμα των παράνομων κουλοχέρηδων, που είχαν ξεφυτρώσει σε κάθε καφενείο όλης της χώρας. Στην υπόθεση εμπλεκόταν και ο τότε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Αλέξανδρος Χρυσανθακόπουλος.
Για να λύσει το θέμα η κυβέρνηση Σημίτη, έφερε στη Βουλή και ψήφισε το νόμο Χριστοδουλάκη (υπουργός Οικονομικών εκείνη την περίοδο), ο οποίος -αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του- απαγόρευσε τελικά σχεδόν τα πάντα: κάθε μορφή μηχανικού, ηλεκτρικού, ηλεκτρομηχανικού και ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή όπως το θέτει το δικαστήριο, κάθε παιχνίδι που απαιτεί «συμβολή της μυϊκής δύναμης του παίκτη» με ή χωρίς «ηλεκτρικούς υποστηρικτικούς μηχανισμούς» ή έχει ηλεκτρονική μορφή, αυτόνομα ή εγκατεστημένο σε ηλεκτρονικό υπολογιστή (ή κινητό τηλέφωνο) σε κάθε δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο, εκτός αν πρόκειται για καζίνο.
Δηλαδή, είπε πολύ απλά «επειδή φοβάμαι ή δεν θέλω να νομοθετήσω επί της ουσίας για το πρόβλημα, απαγορεύω ακόμα και το Pac Man»!
Ξέχασε, όμως, ότι η Ελλάδα τυχαίνει να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία διέπεται από το κοινοτικό δίκαιο.
Ο συγκεκριμένος, λοιπόν, νόμος παραβίαζε βασικές αρχές του συγκεκριμένου δικαίου, όπως η ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων και υπηρεσιών εντός της Ένωσης.
Έτσι, η χώρα μας καταδικάστηκε για πρώτη φορά από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, τον Οκτώβριο του 2006. Τι σήμαινε αυτή η καταδίκη;
Προτάθηκε, τότε, να πληρώνουμε κάθε μέρα 9.640 ευρώ στις Βρυξέλλες, δηλαδή 3,5 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, επειδή η κυβέρνηση επέλεξε να αντιμετωπίσει επιφανειακά το θέμα.
Τα χρόνια περνούσαν, η χώρα μας δεν συμμορφωνόταν, αφού και η κυβέρνηση Καραμανλή αρνούνταν να αποσύρει το νόμο, όπως της ζητούνταν, και τα χρήματα των προστίμων έρεαν διαρκώς από την Αθήνα προς τις Βρυξέλλες.
Έτσι, το 2008, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή άσκησε νέα προσφυγή, ζητώντας την επιβολή προστίμου. Ένα χρόνο αργότερα, ο γενικός εισαγγελέας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου πρότεινε την την επιβολή κατ’ αποκοπήν προστίμου 2 εκατομμυρίων ευρώ και, επιπλέον, τριπλάσιο ημερήσιο πρόστιμο 32 χιλιάδων ευρώ, για κάθε ημέρα που θα περάσει από την απόφαση του Δικαστηρίου στην υπόθεση μέχρι την πλήρη συμμόρφωση της χώρας.
Πόσα έχουμε πληρώσει μέχρι σήμερα; Ούτε λίγο, ούτε πολύ, πάνω από 35 εκατομμύρια ευρώ! Κι όλα αυτά, επειδή ουδείς ήθελε να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο.
Επειδή ουδείς προσπάθησε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην ουσία του. Κι έρχονται τώρα, αφού αλλάξαμε τελικά το νόμο και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο, και μας επιστρέφουν 3,8 εκατομμύρια ευρώ.
Για την ιστορία, το ποσό αυτό των 35 εκατομμυρίων ευρώ αντιστοιχεί στα χρήματα, που δίνουμε για την εκπαίδευση των παιδιών των ομογενών σε όλο τον κόσμο.
Νεκτάριος Β. Νώτης
