Όταν, το καλοκαίρι του 2011, η κυβέρνηση Παπανδρέου αποφάσιζε το διπλασιασμό σχεδόν του συντελεστή ΦΠΑ στην εστίαση, από το 13% στο 23%, όλοι σπεύσαμε – και δικαίως – να φωνάξουμε και να αντιδράσουμε.
Πρώτοι απ΄ όλους, όπως ήταν φυσικό, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι : οι επαγγελματίες του κλάδου.
Πόσες φορές δεν είχαμε σχολιάσει για το σουβλάκι, που θα ακριβύνει, και για τη μείωση του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος του ελληνικού τουριστικού προϊόντος...
Πόσες φορές δεν είχαμε συζητήσει για τη ζημιά, που έχει προκληθεί στα εστιατόρια, στις ταβέρνες και στα υπόλοιπα καταστήματα εστίασης από το συγκεκριμένο μέτρο...
Πόσες φορές δεν ακούσαμε επιχειρηματίες να λένε ότι δεν μπορούν να απορροφήσουν ακόμα μία αύξηση έμμεσου φόρου...
Πόσες φορές δεν παρακολουθήσαμε εκπροσώπους του κλάδου να ζητούν επιτακτικά και άμεσα την επιστροφή του συντελεστή στο 13%...
Και τώρα...
Τώρα, τι ;
Τώρα, που είμαστε μια ανάσα από τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση...
Τώρα, που η κυβέρνηση φαίνεται πως έχει πείσει τελικά τους δανειστές μας να πουν το πολυπόθητο "Ναι" στο συγκεκριμένο αίτημα...
Τώρα, έρχονται οι εστιάτορες και λένε πως - ακόμα και αν μειωθεί ο ΦΠΑ - δεν θα ρίξουν τις τιμές !
Μάλιστα, καλά διαβάσατε !
Αδυνατούν, λέει, να μειώσουν και άλλο τις τιμές !
Έχουν εξαντλήσει, λέει, τα όποια περιθώρια !
Ξαφνικά το θυμήθηκαν ;
Τόσο καιρό γιατί φώναζαν και ζητούσαν όλα αυτά ;
Φώναζαν απλώς για να φωνάξουν ;
Μάλλον. Ή, προφανώς !
Και, αν τελικά κάνουν πράξη την... απειλή τους, η ζημιά θα είναι πολλαπλή :
Όχι μόνο, γιατί δεν θα υποχωρήσουν οι τιμές.
Αλλά, και κυρίως, γιατί η μη μείωση των τιμών θα ακυρώσει κάθε διαπραγματευτική δυνατότητα της κυβέρνησης απέναντι στην τρόικα.
Με τι επιχειρήματα θα ζητήσει η ελληνική πλευρά οποιαδήποτε άλλη μείωση φόρων, όταν η πρώτη και σημαντικότερη - αυτή του συντελεστή ΦΠΑ στην εστίαση - θα αποδειχθεί ότι δεν είχε επί της ουσίας αποτέλεσμα στην αγορά ;
Αλλά, τελικά, φαίνεται πως κάποιες νοοτροπίες και κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ.
Ξέρετε...
...πατρίδα, θρησκεία, σουβλάκι με πίτα, Datsun, Adidas και Χάνι της Γραβιάς.
Αφιερωμένο, λοιπόν, σε όλους όσους έχουν μείνει στη νοοτροπία της δεκαετίας του '80 :
