Η Ελλάδα θα πρέπει να κηρύξει στάση πληρωμών έναντι όσων δανειστών μπορούν να... απορροφήσουν καλύτερα τις απώλειες, γράφει ο Βόλφγκανγκ Μινχάου στους Financial Times. Βέβαια κατόπιν, η ελληνική κυβέρνηση δε θα πάρει άλλη πίστωση και θα πρέπει να λειτουργήσει με σκληρούς περιορισμούς στον προϋπολογισμό για πολλά χρόνια. Δεν είναι μια ήπια επιλογή, όμως η Ελλάδα θα ανακτούσε έναν βαθμό οικονομικής κυριαρχίας που έχει χάσει.
Για να ευημερήσει η Ελλάδα στην ευρωζώνη, θα έπρεπε να συμβούν τρία πράγματα: "Η Αθήνα αν θέλει να παραμείνει σε μια μόνιμη νομισματική ένωση με τη Γερμανία και τη Φινλανδία, θα πρέπει να αρχίσει να τους μοιάζει περισσότερο. Οι χώρες της ευρωζώνης πρέπει να αποδεχθούν κάποιες οικονομικές αλήθειες -που έχουν όλες εκφραστεί με ακρίβεια -αν και όχι τόσο διπλωματικά- από τον Γιάννη Βαρουφάκη. Θα πρέπει να αρχίσουν να παραδέχονται πως η λιτότητα ήταν μια καταστροφή. Θα πρέπει επίσης να συνεχίσει τη λιτότητα."
Ο κορυφαίος σχολιαστής προτείνει: "Να μπει πλαφόν στο ετήσιο ποσό εξυπηρέτησης του χρέους και τότε να υπολογιστεί το πόσο μπορεί να αποπληρωθεί. Αυτό που δεν μπορείς να πληρώσεις, δεν θα πρέπει να το πληρώσεις. Θα πρέπει να «συγχωρείται». Αν και τα πρώτα δυο προαπαιτούμενα βασίζονται στην αναγνώριση, το τελευταίο βασίζεται στη δράση. Η Ελλάδα θα πρέπει να κηρύξει μονομερώς στάση πληρωμών, αλλά να το κάνει με συνεργατικό τρόπο. Εννοώ ότι δεν θα πρέπει να κηρύξει αθέτηση πληρωμών, χρεοκοπία, σε περισσότερα από αυτά που χρειάζεται: να μην κηρύξει πτώχευση έναντι όλων των δανειστών, αλλά μόνο έναντι αυτών που μπορούν να απορροφήσουν καλύτερα τις απώλειες και συγκεκριμένα να μην επιβαρύνει τους ελάχιστους εναπομένοντες ιδιώτες πιστωτές. Οι επίσημοι δανειστές υποκρίνονται πως σοκάρονται από αυτό, όμως θα τους περάσει. Φυσικά δεν θα έδινα άλλο δάνειο χρηματοδότησης. Εάν η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να λειτουργήσει με σκληρούς περιορισμούς στον προϋπολογισμό για πολλά χρόνια. Δεν είναι μια ήπια επιλογή, όμως η Ελλάδα θα ανακτούσε έναν βαθμό οικονομικής κυριαρχίας που έχει χάσει. Οι κανόνες της ΕΕ και τα διαφορετικά συμφέροντα των πιστωτών αφήνουν ελάχιστο περιθώριο ελιγμού. Η ΕΚΤ για παράδειγμα ερμηνεύει την ευρωπαϊκή νομοθεσία με τρόπο που καθιστά παράνομη τη συμμετοχή της σε διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωση του οποιουδήποτε χρέους έχει στα βιβλία της. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα στην νομοθεσία που να απαγορεύει σε μια κυβέρνηση να κηρύσσει χρεοστάσιο έναντι της ΕΚΤ. Έτσι, μια συνολική χρεοκοπία όπου η ΕΚΤ θα έχανε όλα τα λεφτά της είναι νόμιμη, όμως μια διαπραγματευμένη χρεοκοπία όπου η ΕΚΤ χάνει μέρος μόνο των χρημάτων της, δεν είναι νόμιμη. Ο νόμος είναι ηλίθιος. Για να αρθεί αυτό το αδιέξοδο, χρειάζεται κάποια φωτισμένη μονομέρεια. Θα βοηθούσε τις πιστώτριες χώρες να περάσουν τα γνώριμα στάδια του θρήνου και θα τους απελευθέρωνε από το τωρινό τους στάδιο -την άρνηση. Αν ο χειρισμός είναι προσεκτικός, οι πιστωτές μπορεί μάλιστα να κατέληγαν να βοηθούν περισσότερο το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ώστε να παραμείνει ζωντανό, ή τουλάχιστον να επέτρεπαν στην ΕΚΤ να το κάνει αντί γι' αυτούς. Κατά βάθος, οι ηγέτες της ευρωζώνης γνωρίζουν πως δεν είναι προς το συμφέρον τους να αφήσουν την Ελλάδα να φύγει. Οι έλληνες θέλουν να παραμείνουν στην ευρωζώνη».
