Όταν παραδόθηκε ο καινούριος δρόμος, η πρόσβαση στην πρωτεύουσα του νομού έγινε πολύ πιο εύκολη και η απόσταση από την Αθήνα μειώθηκε χιλιομετρικά. Το ίδιο και ο χρόνος του ταξιδιού.
Τα μάτια του έλαμψαν.
Για καλή του τύχη, το χωράφι, που είχε στην ιδιοκτησία του, είναι πάνω στο δρόμο.
Σε κόμβο.
Δεν έχασε ευκαιρία.
Πήρε δάνειο και έχτισε το μαγαζάκι του.
Ένα κλασικό κατάστημα με παραδοσιακά προϊόντα και με παροχή υπηρεσιών καφετέριας.
Τα πράγματα πήγαιναν καλά.
Μέχρι, που...
...μπήκαμε στην κρίση χρέους και στο μνημόνιο.
"Το βλέπεις το δρόμο ; Σάββατο πρωί και περνάει ένα αυτοκίνητο κάθε τρίλεπτο. Παλιά, τέτοια μέρα, γινόταν παρέλαση Ι.Χ.", μου λέει γεμάτος απόγνωση.
"Μπορείς να μου πεις τι να κάνω, λοιπόν ;", με ρωτάει. "Αξίζει τον κόπο να επιμείνω ή να βάλω λουκέτο ; Είμαι στα όριά μου. Ο τζίρος πέφτει συνεχώς, τα δάνεια τρέχουν και μου ζητούν όλο και περισσότερους φόρους", μου λέει, ανάβοντας εκείνη την ώρα τα φώτα του τμήματος του καταστήματός του, όπου βρισκόμαστε.
"Προσπαθώ να χρηματοδοτώ την επιχείρησή μου, αλλά έχω στεγνώσει. Νιώθω ότι βάζω λεφτά σε βαρέλι δίχως πάτο. Και το μεγαλύτερο κακό ξέρεις ποιο είναι ; Ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική", προσθέτει με απόλυτη απόγνωση.
Το κακό δεν είναι η κατάσταση του συγκεκριμένου επιχειρηματία. Είναι το γεγονός ότι ουδείς μπορεί να δώσει ασφαλή απάντηση στο ερώτημά του.
Καλημέρα σας.
