Με την ασιατική κρίση του 1997-1998 συγκρίνει την κρίση του ευρώ σε άρθρο του στους New York Times ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, καταλήγοντας σε ένα αρκετά ενδιαφέρον συμπέρασμα.
Όπως επισημαίνει ο Κρούγκμαν, το ΑΕΠ της Ινδονησίας, της Ταϋλάνδης και της Μαλαισίας συρρικνώθηκε δραματικά το 1997 και το 1998, όμως αμέσως μετά οι οικονομίες και των τριών χωρών άρχισαν να ανακάμπτουν, και αναπτύσσονται με θετικούς ρυθμούς μέχρι και σήμερα.
Αντίθετα, στην Ελλάδα η συρρίκνωση του ΑΕΠ συνεχίζεται μετά από έξι χρόνια, ενώ ακόμα και βάσει των προβλέψεων για ανάπτυξη εντός του 2014, το ελληνικό ΑΕΠ θα παραμείνει πολύ χαμηλότερο σε σχέση με το 2007 τουλάχιστον ως το 2017.
“Αξίζει να θυμηθούμε ότι όλα όσα λένε για το γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να ανακάμψει -δομικά προβλήματα, διαφθορά, αδύναμοι ηγέτες, μπλα μπλα μπλα- λέγοντας και για την Ινδονησία. Άρα γιατί μπόρεσε η Ινδονησία να ανακάμψει, ενώ η Ελλάδα όχι;”, διερωτάται ο Κρούγκμαν, και καταλήγει στο εξής συμπέρασμα:
“Δύο είναι οι προφανείς λόγοι: Η Ινδονησία είχε ένα νόμισμα που μπορούσε να υποτιμήσει, και το έκανε, μαζικά. Αυτό προκάλεσε μεγάλο βραχυπρόθεσμο χρηματοπιστωτικό σοκ, όμως έθεσε τις βάσεις για ανάπτυξη, με όπλο τις εξαγωγές. Και το ΔΝΤ, αφού αρχικά είχε πιέσει για πολιτικές λιτότητας στην Ασία, έκανε πίσω και ανέκρουσε πρύμνα. Αυτή τη φορά όμως η τρόικα είναι αμείλικτη, μην έχοντας μάθει τίποτα από την εμπειρία της (σημ: εννοώντας προφανώς τα λάθη της)".
