Με τις διαδηλώσεις πολιτών που αρχίζουν να εξαπλώνονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη ασχολείται στο κεντρικό του θέμα το περιοδικό The Economist στο τεύχος που κυκλοφορεί αύριο Σάββατο, σχολιάζοντας χαρακτηριστικά πως “ένα κύμα οργής παρασέρνει τις πόλεις του κόσμου. Πολιτική, προσοχή”.
Όπως παρατηρεί ο Economist στο άρθρο, οι διαδηλώσεις ανά τον κόσμο, σε Βραζιλία, Τουρκία, Ινδονησία, Βουλγαρία και στον αραβικό κόσμο, έχουν διαφορετικές αφορμές, όμως όπως το 1848, τη “χρονιά των επαναστάσεων” στην Ευρώπη, όπως το Μάη του 1968, όπως με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1989, έτσι και σήμερα οι διαδηλωτές έχουν πολλά κοινά.
“Είναι πιο δραστήριοι στις δημοκρατίες παρά στις δικτατορίες. Τείνουν να είναι απλοί άνθρωποι της μεσαίας τάξης, όχι λόμπι με λίστες απαιτήσεων. Ο συνδυασμός διασκέδασης και οργής τους καταδικάζει τη διαφθορά, την αναποτελεσματικότητα και την αλαζονεία των κυβερνώντων”, επισημαίνεται στο άρθρο.
Ωστόσο, όπως τονίζεται, αυτός ο όψιμος ακτιβισμός συχνά εξαφανίζεται το ίδιο απότομα όπως εμφανίζεται, όπως συνέβη με το κίνημα Occupy, ενώ στο σημείο εκείνο αναφορά γίνεται και στην Ελλάδα, καθώς ο Economist σχολιάζει ότι η μάχη πλέον επικεντρώνεται στο πώς θα συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας. “Κάθε φορά που οι περικοπές επηρεάζουν ένα νέο στόχο -πιο πρόσφατα, την εθνική ραδιοτηλερόαση της Ελλάδας- πυροδοτούν άλλη μία διαμαρτυρία”, σημειώνεται.
Σύμφωνα με τον Economist, οι δημοκράτες μπορεί να ζηλεύουν την ικανότητα των δικτατόρων να καταπνίγουν τις διαδηλώσεις, όμως μακροπρόθεσμα οι δικτάτορες πληρώνουν βαρύτερο τίμημα. “Η χρήση βίας για να απομακρυνθούν οι πολίτες από το δρόμο μπορούν να αποδυναμώσουν μοιραία τις κυβερνήσεις, όπως ίσως δει σύντομα ο Σουλτάνος Ερντογάν. Και όπως οι αραβικές κυβερνήσεις ανακάλυψαν πριν από δύο χρόνια, οι δικτατορίες δε διαθέτουν τους θεσμούς μέσα από τους οποίους θα καταλαγιάσει η οργή των διαδηλωτών. Καθώς βλέπουν τις δημοκρατίες να ζορίζονται το 2013, οι ηγέτες σε Πεκίνο, Μόσχα και Ριάντ θα πρέπει να αισθάνονται άβολα”, τονίζεται.
