Η παγκόσμια οικονομική κρίση τείνει να μετατραπεί σε παγκόσμια κρίση ανεργίας, που θα έχει διεθνείς προεκτάσεις και στο πεδίο της πολιτικής, υπογραμμίζει σε έκθεση του το γνωστό αμερικάνικο think - tank Stratfor.
Η Ευρώπη βρίσκεται στο επίκεντρο της παρούσας κρίσης. Η γηραιά ήπειρος αναμένεται για ακόμη μία φορά να πυροδοτήσει αρνητικά τις διεθνείς εξελίξεις. Τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών, της προηγούμενης εβδομάδας, σηματοδοτούν την αντίθεση των πολιτών στη στρατηγική της λιτότητας για τον περιορισμό των ελλειμμάτων.
Κεντρικό ζήτημα του διαλόγου στην Ευρώπη έχει γίνει το πώς θα διαχειριστούν την κρίση δημοσίου χρέους και τις ενδεχόμενες επιπτώσεις που αυτή θα έχει στο τραπεζικό σύστημα. Η λύση που προτάθηκε από τις ευρωπαϊκές ελίτ ήταν η λιτότητα. Αυτή, όμως, οδήγησε σε ύφεση και η ανεργία καλπάζει σε δραματικό επίπεδο.
Μόνο 4 χώρες της Ευρώπης έχουν ανεργία μικρότερη του 6% (Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία και Λουξεμβούργο). Οι υπόλοιπες, και ειδικά αυτές που βρίσκονται στην περιφέρεια της ζώνης του ευρώ, είναι αντιμέτωπες με ένα δυσθεώρητο ποσοστό ανεργίας. Στην Πορτογαλία η ανεργία είναι της τάξης του 17,6%, στην Ισπανία 26,2% και στην Ελλάδα 27%.
Οι πολιτικές συνέπειες της υψηλής ανεργίας θα είναι σημαντικές, καθώς αυτή πλήττει κυρίως τη μεσαία τάξη που αποτελεί τον στυλοβάτη του συστήματος. Σκεφτείτε για παράδειγμα έναν Ισπανό αρχιτέκτονα που έχασε τη δουλειά του, είναι παντρεμένος με παιδιά, και ψάχνει εδώ και καιρό να βρει εργασία. Δεν είναι μόνο η φτώχεια που παίζει ρόλο, αλλά και η απώλεια του προηγούμενου status και η περιθωριοποίηση. Οπότε, ένας τέτοιος άνθρωπος μέσα στην απελπισία του θα αναζητήσει ακραίες πολιτικές λύσεις.
Πολλοί πολίτες, ειδικά στην νότια Ευρώπη, θεωρούν τη Γερμανία υπεύθυνη για τα δεινά τους. Από την άλλη, οι Γερμανοί υποστηρίζουν ότι βγήκαν αλώβητοι από την κρίση λόγω της αρετής τους να υιοθετήσουν πολιτικές λιτότητας και επιρρίπτουν τις ευθύνες στις σπάταλες κυβερνήσεις.
Οι γάλλο-γερμανικές σχέσεις, που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Ε.Ε., βρίσκονται σε ένταση το τελευταίο διάστημα. Η Γαλλία αποσκοπεί σε μία χαλαρότερη νομισματική πολιτική μέσω της ΕΚΤ, κάτι που είναι ενάντια στα συμφέροντα της Γερμανίας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο φασισμός έχει τις ρίζες του στην Ευρώπη και προέρχεται από τις οικονομικές αποτυχίες των χρηματοπιστωτικών ελίτ να διαγνώσουν το πρόβλημα των πολιτικών συνεπειών της ανεργίας.
Βέβαια αυτή τη φορά δεν έχει τα χαρακτηριστικά των δεκαετιών του 1920 και 1930. Ωστόσο, η υψηλή ανεργία και η απελπισία επιτρέπει σε ακραία κόμματα, όπως η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα και το κίνημα ανεξαρτησίας της Καταλονίας να εκμεταλλευτούν τις καταστάσεις και να αυξήσουν σημαντικά την επιρροή τους.
Η κρίση της ανεργίας είναι μία πολιτική κρίση, η οποία υπονομεύει όλους τους θεσμούς της Ε.Ε. που οικοδομήθηκαν με κόπο μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου. Ο εφιάλτης της ανεργίας έχει επιστρέψει για τα καλά στην γηραιά ήπειρο. Η πραγματική δοκιμασία για την Ευρώπη δεν είναι η κρίση χρέους, αλλά το αν θα καταφέρει να αποφύγει τις παλιές κακές συνήθειες, που έχουν τις ρίζες τους στην ανεργία.
