Υπέρ της ολοκλήρωσης της νομισματικής ένωσης στην Ευρώπη τάσσεται με άρθρο του στο Project Syndicate ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, αναλύοντας τις δυσκολίες, αλλά και τα οφέλη που θα είχε μία τέτοια εξέλιξη.
Όπως σημειώνει ο Ντράγκι, “ολοκλήρωση” της νομισματικής ένωσης σημαίνει κυρίως “να υπάρχουν συνθήκες που καθιστούν τις χώρες πιο σταθερές και εύρωστες απ' ό,τι αν δεν ήταν μέλη”. Σε άλλες πολιτικές ενώσεις, παρατηρεί, η συνοχή επιτυγχάνεται μέσω της διατήρησης μίας ισχυρής κοινής ταυτότητας, αλλά και με μόνιμες δημοσιονομικές ενισχύσεις από τις πιο πλούσιες χώρες στις φτωχότερες. Το δεύτερο, ωστόσο, δεν προβλέπεται για τις χώρες της Ευρωζώνης, και έτσι “χρειαζόμαστε μία διαφορετική προσέγγιση για να διασφαλίσουμε ότι κάθε χώρα θα είναι μόνιμα καλύτερα εντός, παρά εκτός της Ευρωζώνης”.
Αυτό, σύμφωνα με τον Ντράγκι, σημαίνει δύο πράγματα:
Πρώτον, ότι θα πρέπει να δημιουργηθούν οι συνθήκες για να ευημερήσουν ανεξάρτητα όλες οι χώρες-μέλη, εκμεταλλευόμενες τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα, προσελκύοντας κεφάλαια και δημιουργώντας θέσεις εργασίας – για όλα αυτά, επισημαίνει, απαιτούνται δομικές μεταρρυθμίσεις. Οι οποίες, όμως, σήμερα θεωρείται ότι είναι στη διακριτική ευχέρεια των κρατών αν θα προχωρήσουν σε αυτές, παρά το γεγονός ότι είναι προς το συμφέρον όλων των χωρών να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις.
Όπως εξηγεί, οι χώρες της Ευρωζώνης εξαρτώνται η μία από την άλλη για την ανάπτυξη και, ακόμα πιο σημαντικό, “αν η έλλειψη δομικών μεταρρυθμίσεων οδηγήσει σε μόνιμη απόκλιση εντός της νομισματικής ένωσης, αυτό ξυπνά το φάντασμα της εξόδου – από την οποία όλα τα μέλη εν τέλει υποφέρουν”. Η αναφορά αυτή έχει τη σημασία της, δεδομένου ότι πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν το τελευταίο διάστημα πως πλέον μία έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δε θα είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο στις άλλες χώρες όσο θα είχε πριν λίγα χρόνια, μια άποψη που ο διοικητής της ΕΚΤ δε φαίνεται να συμμερίζεται.
Δεύτερον, συνεχίζει ο Ντράγκι, ότι θα πρέπει οι χώρες της Ευρωζώνης να μοιράζονται το κόστος των όποιων απρόοπτων εξελίξεων, για το οποίο θα πρέπει να υπάρξει μία πιο αυθεντική οικονομική ένωση. “Αυτό σημαίνει περισσότερα από το να ενισχύσουμε τις υπάρχουσες διαδικασίες. Σημαίνει να κυβερνάμε μαζί: να περάσουμε από το συντονισμό στη λήψη αποφάσεων από κοινού, και από τους κανονισμούς στους θεσμούς”, υπογραμμίζει.
Κλείνοντας, τονίζει πως η οικονομική σύγκλιση είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να τηρείται πάντα, και όχι μόνο κάποιες φορές, και “γι' αυτόν το λόγο, για να ολοκληρώσουμε τη νομισματική ένωση θα πρέπει εν τέλει να εμβαθύνουμε περαιτέρω την πολιτική μας ένωση”.
