Έντονη κριτική κατά της ακολουθούμενης πολιτικής λιτότητας στην Ευρώπη άσκησε εκ νέου ο γνωστός οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς.
"Εάν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν στην θεωρία τότε αλλάξτε τη θεωρία", λέει μια παλιά παροιμία. Αλλά αρκετά συχνά είναι πιο εύκολο να κρατάμε τη θεωρία και να αλλάζουμε τα γεγονότα, ή έτσι φαίνεται να πιστεύουν η Άνγκελα Μέρκελ καί άλλοι προ της κρίσης ευρωπαίοι ηγέτες. Αν και τα γεγονότα εξακολουθούν να φαίνονται κατάμουτρα αυτοί αρνούνται να δουν την πραγματικότητα", αναφέρει σε άρθρο του ο Στίγκλιτς.
Ο ίδιος μάλιστα υπογραμμίζει ότι η λιτότητα έχει αποτύχει, "αλλά οι υποστηρικτές της είναι πρόθυμοι να διεκδικήσουν τη νίκη στη βάση μιας λιγότερο πιθανής απόδειξης: Η οικονομία δεν καταρρέει πλέον, έτσι η λιτότητα πρέπει να δουλεύει. Αλλά αν αυτή είναι η αναφορά, θα μποροούσαμε να πούμε ότι το να πηδήξουμε σε ένα γκρεμό είναι ο καλύτερος τρόπος να κατεβούμε ένα βουνό. Στο κάτω κάτω η πτώση θα έχει σταματήσει".
Κάθε ύφεση έχει ένα τέλος υποστηρίζει ο κ. Στίγκλιτς και τονίζει ότι "η επιτυχία δεν θα έπρεπε να μετράται από το γεγονός ότι η ανάκαμψη σταδιακά συμβαίνει, αλλά πόσο γρήγορα κρατά και πόσο εκτενή ήταν η ζημιά που προκλήθηκε από την ύφεση".
Δεν αποκλείει βέβαια το ενδεχόμενο με την ακολουθούμενη πολιτική η ευρώπη να αντιμετωπίσει μια τριπλή ύφεση.
"Υπό αυτή την οπτική, η λιτότητα έχει γίνει μια απόλυτη και ολοκληρωτική καταστροφή, η οποία έχει γίνει ολοένα και περισσότερο εμφανή στις οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες για ακόμη μια φορά αντιμετωπίζουν τη στασιμότητα, αν όχι μία τριπλή ύφεση, με την ανεργία σε ποσοστά ρεκόρ και το κατα κεφαλήν πραγματικό ΑΕΠ σε πολλές χώρες να παραμένει σε ποσοστά προ κρίσης. Ακόμη και στις καλύτερες οικονομίες, όπως για παράδειγμα η Γερμανία, η ανάπτυξη από την κρίση του 2008 και μετά είναι τόσο αργή που κάτω από άλλες καταστάσεις θα θεωρούνταν ως αναιμική", αναφέρει.
Μάλιστα ο γνωστός οικονομολόγος αναφέρεται και στην περίπτωση της Ελλάδος αλλά και της Ισπανίας.
"Οι περισσότερες χώρες που πλήττονται είναι σε κατάθλιψη. Δεν υπάρχουν άλλα λόγια για να περιγράψει κανείς μια οικονομία όπως αυτή της Ελλάδας και της Ισπανίας, όπου ένας στους τέσσερις ανθρώπους και πάνω από το 50% των νέων ανθρώπων, δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Το να πούμε ότι το φάρμακο δουλεύει επειδή το ποσοστό της ανεργίας έχει μειωθεί κατά δύο ποσοστιαίες ή επειδή κάποιος μπορεί να δει μια αχτίδα πενιχρής ανάπτυξης, είναι παρόμοιο με το να λέει ένας μεσαιωνικός κουρέας ότι η αιμορραγία δουλεύει επειδή ο ασθενής δεν πέθανε ακόμη" καταλήγει.
