Θέση στη διαμάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ Γερμανίας και Ηνωμένων Πολιτειών για τις γερμανικές εξαγωγές παίρνει ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, που μέσα από τη στήλη του στους New York Times τίθεται υπέρ των ΗΠΑ, σημειώνοντας ότι τα πλεονάσματα της Γερμανίας στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών κάνουν κακό στη νότια Ευρώπη.
Αυτό ακριβώς που ανέφερε δηλαδή η ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών, η οποία εξόργισε τους Γερμανούς.
Όπως εξηγεί ο Κρούγκμαν, η Γερμανία πάντα είχε πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, όμως παλιότερα αυτό ισοσταθμιζόταν από μεγάλες εισροές γερμανικών κεφαλαίων στη νότια Ευρώπη, οι οποίες είχαν έλλειμμα, και έτσι η Ευρώπη συνολικά είχε ισορροπημένο ισοζύγιο. Ωστόσο, όταν ξέσπασε η κρίση σταμάτησαν αυτές οι εισροές, ενώ στις χώρες αυτές επεβλήθη σκληρή λιτότητα, χάρη στην οποία διορθώθηκαν τα ελλείμματά τους στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Ωστόσο, το σωστό θα ήταν να μειωθεί παράλληλα και το πλεόνασμα της Γερμανίας, κάτι που δε συνέβη.
Αυτό, συνεχίζει ο Κρούγκμαν, ήταν πολύ κακό για την Ευρώπη, καθώς η άρνηση της Γερμανίας να προσαρμοστεί, περιορίζοντας το πλεόνασμά της, μεγιστοποίησε το κόστος της λιτότητας. Και φέρνει για παράδειγμα την Ισπανία, επισημαίνοντας πως το γεγονός ότι η χώρα θα περνούσε κάποια δύσκολα χρόνια μέχρι να μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες της ήταν αναπόφευκτο, όμως το ότι θα έφτανε η ανεργία στο 27% δεν ήταν αναπόφευκτο, και σε αυτό συνετέλεσε και η αμετακίνητη στάση της Γερμανίας.
Η στάση αυτή, σημειώνει ο Κρούγκμαν, οδηγεί τη ρευστότητα μακριά από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και προς τη Γερμανία, και έτσι οδηγεί σε απώλειες θέσεων εργασίας. Παράλληλα, το γεγονός ότι η Γερμανία ευνοείται από το σχετικά αδύναμο ευρώ, σε σχέση με ένα ισχυρό μάρκο, αν είχε ακόμα το εθνικό της νόμισμα, δεν ισοσταθμίζεται από αυξημένες δαπάνες, οι οποίες θα ήταν απαραίτητες για να αποφευχθεί η ύφεση στην Ευρωζώνη.
Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι το Βερολίνο δεν αποδέχεται τίποτα από αυτά και συνεχίζει στην ίδια πορεία, παρουσιάζοντας τη Γερμανία ως χώρα-πρότυπο, που όλοι οφείλουν να μιμηθούν. Ωστόσο, υπάρχει ένα πρόβλημα, όπως παρατηρεί ο Κρούγκμαν: Δεν μπορούμε όλοι να παράγουμε τέτοια γιγάντια πλεονάσματα...
