Δεν ήταν τόσο η κατρακύλα του πέσο... Όσο ότι η απόφαση για υποτίμηση του νομίσματος στην Αργεντινή έδειξε για ακόμη μια φορά ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει από τους επενδυτές καμία εμπιστοσύνη στην οικονομική διαχείριση της χώρας (από την κυβέρνηση της). Αυτό τουλάχιστον τονίζουν αναλυτές αλλά και επενδυτές διεθνώς: δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε το Μπουένος Άιρες.
Το κραχ του 2001 δεν είναι καθόλου μακρυά και όλοι το θυμούνται με τρόμο. Άρα η δυσπιστία είναι αν μη τι άλλο αναμενόμενη.
Χαρακτηριστικό του κλίματος που επικρατεί είναι ένα τελευταίο άρθρο των Financial Times που υπογράφει ο επικεφαλής οικονομικής ανάλυσης της BCP Securities: "οι εκροές κεφαλαίου ποτέ δεν έχουν αίσια κατάληξη, ειδικά στην Αργεντινή", γράφει.
Όπως εκτιμά, η μεγάλη "ισχύς" που έχει η αργεντίνικη κυβέρνηση, δηλαδή η υψηλή συγκέντρωση εξουσιών σε ελάχιστα πρόσωπα, είναι αυτό που στερεί, ρουφά κάθε δύναμη από την ίδια τη χώρα. Σε περιόδους κρίσης απαιτείται διάλογος και ευελιξία, κάτι που μια τόσο έντονα συγκεντρωτική κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει.
"Οι χρόνιοι αυτοσχεδιασμοί έχουν στήσει ένα λαβύρινθο κεφαλαιακών ελέγχων και ελέγχου των τιμών που ξεπερνούν κάθε φαντασία", συνεχίζει το άρθρο των FT. Όπως λέει, οι άνθρωποι ψάχνουν "ευρηματικούς τρόπους να βγάλουν όποιες οικονομίες έχουν από τη χώρα".
Στο άρθρο δίδεται μια διάσταση που συχνά γράφεται σε οικονομικά άρθρα και αναλύσεις για την Αργεντινή: τώρα είναι η ώρα που η Αργεντινή έπρεπε να βγει στις διεθνείς αγορές για κεφάλαια. Όμως η ρητορική της κυβέρνησης φαίνεται ότι είναι υπέρ το δέον λαϊκίστικη έως και εχθρική προς τους επενδυτές.
"Η Αργεντινή βρίσκεται σε πόλεμο με τον εαυτό της" γράφει το άρθρο των FT, το Μπουένος Άιρες (η κεντρική κυβέρνηση) παλεύει με την επαρχία. Η συγκέντρωση των εξουσιών έχει αναδειχτεί σε τεράστιο πρόβλημα για τη χώρα.
Ωστόσο οι αναλυτές εκτιμούν ότι έστω και τώρα η Αργεντινή μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση στις αγορές - δεν είναι μη αναστρέψιμη η νέα κρίση που απειλεί τη χώρα. Η αποκατάσταση των επενδυτών της Λέσχης του Παρισιού αλλά και η ενεργοποίηση των περιφερειακών δομών εξουσίας θεωρούνται ως τα δυο πρώτα και βασικά βήματα προς την κατεύθυνση αυτή.
