Το 1954, ο Γεώργιος Τσακίρης δημιουργεί την πρώτη «μονάδα παραγωγής» snacks πατάτας, στο υπόγειο του σπιτιού του...
Στις αρχές της δεκαετίας του '50, οι Έλληνες προσπαθούσαν να αφήσουν πίσω τους τα χρόνια του πολέμου και της πείνας και να ορθοποδήσουν. Εκείνα τα δύσκολα χρόνια, ένας δαιμόνιος νεαρός, γεννημένος το 1928 στη Μυτιλήνη, μικρασιατικής καταγωγής, βρέθηκε το 1951 να εργάζεται στο «Ιντεάλ» ως μπάρμαν. Το 1953 πιάνει δουλειά ως βοηθός σεφ στο πανάκριβο και κοσμοπολίτικο Zonar’s και στα επόμενα χρόνια, ο Γιώργος Τσακίρης θα έχτιζε την αυτοκρατορία του με «θεμέλιο» τα πατατάκια, η οποία υπάρχει έως σήμερα.
Γράφει η Ελένη Λογοθέτη
Ανάμεσα στα καθήκοντά του Γιώργου Τσακίρη στο Zonar’s ήταν - εκτός των άλλων – να πηγαίνει καθημερινά πατάτες τηγανιτές σε έναν από τους πιο πλούσιους πελάτες του καταστήματος, έναν καπνοβιομήχανο. Ο νεαρός Γιώργος διαπιστώνει ότι η τηγανητή πατάτα είναι πολύ εύκολη στην παραγωγή της, έχει μεγάλη ζήτηση και αφήνει κέρδος: το κόστος για τις λεπτές τηγανιτές πατάτες του καπνοβιομήχανου δεν ξεπερνούσε τις 12 δραχμές και ο πελάτης τις πλήρωνε 80 δραχμές την οκά (1,2 κιλά), ένα καλό ποσό για την εποχή.
Τότε, βάζει μπροστά την ιδέα του. Παραιτείται από το Zonar’s και με τον τελευταίο του μισθό- 1.017 δραχμές τον μήνα - πηγαίνει στο Μοναστηράκι και αγοράζει τα απαραίτητα πρώτα εφόδια. Το 1954, ο Γεώργιος Τσακίρης δημιουργεί την πρώτη «μονάδα παραγωγής» snacks πατάτας, στο υπόγειο του σπιτιού του, ένα δωμάτιο 6 τμ στη συμβολή των οδών Κωνσταντινουπόλεως και Λένορμαν, στο κέντρο της Αθήνας. Το κόψιμο της πατάτας γίνεται χειρωνακτικά με κοπίδι, τα chips τηγανίζονται με μπόλικο αλάτι σε μια μικρή φριτέζα που λειτουργούσε με κάρβουνο, οι τηγανητές πατάτες συσκευάζονται με το χέρι σε πλαστικές σακούλες και ο ίδιος κάνει τη διανομή με τα πόδια, στον καπνοβιομήχανο και στα κοντινά θερινά σινεμά και ζαχαροπλαστεία.
«Επί τρία χρόνια έτρωγα καθημερινά πατάτες τηγανητές και ελιές» είχε δηλώσει κάποτε ο ίδιος.
Οι δουλειές πάνε πολύ καλά, τα τσιπς έχουν ζήτηση και στις αρχές του 1960 το εργαστήριο μεταφέρεται σε μεγαλύτερο χώρο στο Μεταξουργείο. Το χειροκίνητο κοπίδι γίνεται ηλεκτροκίνητος δίσκος με δύο μαχαίρια για την κοπή της πατάτας και τη θέση της φριτέζας με κάρβουνο πήρε μία μεγαλύτερη φριτέζα, με καυστήρα πετρελαίου αυτή τη φορά. Ο Γιώργιος Τσακίρης εξακολουθεί να κάνει ο ίδιος τη διανομή, αλλά πλέον με μοτοσυκλέτα.
Τέλος της δεκαετίας, καθώς η ζήτηση αυξάνεται, το εργαστήριο μεταφέρεται, στο Γκάζι, η διαδικασία παραγωγής γίνεται πλέον σε στάδια και τα προϊόντα Τσακίρης διατίθενται και στα περίπτερα. Μάλιστα, την ίδια περίοδο παρουσιάζει ένα καινούριο προϊόν: τα sticks, τα οποία γίνονται άμεσα ανάρπαστα.
Πλέον, σε κάθε αθηναϊκό σπίτι, σε κάθε γιορτή, πάρτι ή συνάθροιση, τα πατατάκια του Τσακίρη έχουν πάντα μία θέση στο τραπέζι και οι νέοι της εποχής τα τρώνε μανιωδώς.
Το 1972, η εταιρία Τσακίρης Potato Chips φτιάχνει την η πρώτη μεγάλη μονάδα παραγωγής στην περιοχή του Ταύρου, στην Αττική και εκτοξεύεται.
Σχεδόν για 25 χρόνια ο Τσακίρης είναι ο «βασιλιάς της πατάτας» και το 1997 δημιουργείται το πρώτο υπερσύγχρονο εργοστάσιο στην Αταλάντη. Όμως το μονοπώλιο έχει σπάσει, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και το 1999 η οικογένεια Τσακίρη αναγκάζεται να πουλήσει το 69% της Τσακίρης ΑΒΕΕ στον όμιλο Plias, ενώ τον Ιανουάριο του 2002 μεταβιβάζει και το υπόλοιπο 31%. Τελικά το 2004 η Τσακίρης ΑΒΕΕ εξαγοράζεται από την Coca-Cola Τρία Έψιλον.
Από τότε, η εταιρία συνεχίζει να λανσάρει συνεχώς νέα προϊόντα και παραμένει σταθερή αξία στα πατατάκια. Μάλιστα η σειρά «Ελληνικές Γεύσεις» που βγήκε στην αγορά το 2013, αναδείχθηκε «Προϊόν της χρονιάς».
