Υπολογίζεται ότι το 1/3 των εργαζομένων στις ΗΠΑ δουλεύουν σε ανοικτά γραφεία.
Κάτι τέτοιο γίνεται και σε πολλές ακόμη χώρες και φυσικά, στην Ελλάδα.
Όμως, πρόσφατες έρευνες, παρακάμπτουν τα ευεργετικά αποτελέσματα της συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής στην εργασία, όπως έιναι η αμεσότητα στη συνεργασία και τελικά, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι εργαζόμενοι σε ανοικτούς χώρους δουλειάς είναι λιγότερο παραγωγικοί.
Περιβαλλοντική και συμπεριφορική έρευνα που διεξήχθη στον Καναδά έδειξε ότι οι εργαζόμενοι σε ανοικτά γραφεία νιώθουν λιγότερο ικανοποιημένοι από τη δουλειά τους. Συγκεκριμένα, νιώθουν υπόκωφο ανταγωνισμό, τείνουν να ανησυχούν περισσότερο για τις σχέσεις τους με τους συναδέλφους τους, αλλά και για τις επιδόσεις τους.
Το πρώτο και κύριο μειονέκτημα των ανοικτών γραφείων, που είναι εκ των ων ουκ άνευ γνωστό, είναι η κατάργηση της ιδιωτικότητας.
Η ιδιωτικότητα, όπως λένε οι ψυχολόγοι, δεν έχει να κάνει μόνο με το απτό του πράγματος, από τα λόγια που λες, δηλαδή και τα ακούνε και άλλοι ή από την αμεσότερη οπτική τους επαφή με την οθόνη του υπολογιστή σου, για παράδειγμα.
Έχει να κάνει και με τον διαρκή βόμβο και θόρυβο σε ένα γραφείο όπου δουλεύουν πολλοί άνθρωποι μαζί. Έτσι, η ιδιωτικότητα του άλλου, που αθέλητα γίνεται κτήμα σου, κάνει και εσένα λιγότερο παραγωγικό.
Μια άλλη πιο "ψαγμένη" συνέπεια είναι η γλωσσική πενία και/ή το έλλειμμα βασικής επικοινωνίας. Η επικοινωνία με συναδέλφους στο γραφείο γίνεται κωδικοποιημένα, με μικρές, κοφτές, ενίοτε μυστικιστικές και συνθηματικές συζητήσεις, επειδή ακριβώς υπάρχουν κι άλλοι κοντά ή ακριβώς μπροστά σου.
Αυτές οι συζητήσεις μειώνουν την απόλαυση της επικοινωνίας, αλλά και την αντικειμενική ποιότητά τους και εντείνουν το άγχος (αν θα ακούσει κανείς άλλος όσο λέμε, αν θα μας δουν να μιλάμε, τι θα νομίσουν, τι θα πει ο προϊστάμενος...).
Το ανοικτό γραφείο, μ' αυτά και μ' εκείνα, μπορεί να σε εξαντλήσει.
Τη μεγαλύτερη πίεση, όπως είναι λογικό, τη δέχονται τα εσωστρεφή άτομα. Πέρα όμως από το διαρκή βόμβο, η πιο έντονη συνεργασία και διάδραση, που αντικειμενικά συμβαίνει -είναι ο αυτοσκοπός του ανοικτού γραφείου, άλλωστε- πολλαπλασιάζει τις αλληλεπιδράσεις και μειώνει την προσήλωση στη μία και συγκεκριμένη εργασία της κάθε στιγμής και τελικά κουράζει τον εργαζόμενο.
Πάντως, έχει παρατηρηθεί ότι ο μέσος εργαζόμενος χρειάζεται 24 λεπτά για να προσηλωθεί 100% σε αυτό που έκανε πριν τον διακόψουν "βίαια", κάτι που σε ένα ανοικτό γραφείο είναι πολύ συνηθισμένο.
