Ετοιμάζεσαι το πρωί για την πρώτη μέρα στη δουλειά, ή για τις εξετάσεις στη σχολή ή το πρώτο ραντεβού και βλέπεις το λάστιχο σκασμένο. Μια αδιόρατη τρυπίτσα αρκεί για να μηδενίσει την πίεση στο λάστιχο, να ανεβάσει τη δική σου στο 20 και τους παλμούς στους 160.
Προσπαθώντας να δώσει μια διαφορετική λύση στο τόσο κοινό αυτό πρόβλημα, η Michelin δουλεύει καιρό τώρα πάνω στην εξέλιξη του Tweel. Πρόκειται για ένα συνδυασμό ζάντας και λάστιχου όπως φανερώνει και το όνομα –ένωση των αγγλικών λέξεων «tyre» και «wheel». Ενός πραγματικού και ενιαίου «ζαντολάστιχου» δηλαδή.
Εξετάζοντας και διάφορες παραλλαγές, η ίδια εταιρεία εξελίσσει μία έκδοση του Tweel που τοποθετείται σε μία λίγο-ως-πολύ συμβατική ζάντα. Το πέλμα όμως «στηρίζεται», αντί του περιεχόμενου αέρα, από ελαστικές πλευρικές ταινίες που το διατρέχουν εγκάρσια. Η ελαστικότητά τους προσφέρει την αποσβεστική λειτουργία που στα συμβατικά λάστιχα επιτελεί ο αέρας.
Στα τετράτροχα όπου το πέλμα του ελαστικού είναι επίπεδο – καθώς δεν παίρνουν κλίσεις – η εφαρμογή του Tweel έχει προχωρήσει περισσότερο. Ωστόσο στα δίτροχα που διαρκώς αλλάζουν κλίσεις και το σχήμα της τομής του ελαστικού είναι κυκλική, τα προβλήματα που πρέπει να ξεπεραστούν είναι περισσότερα.
Αυτές είναι οι πρώτες φωτογραφίες ενός Tweel για δίτροχα. Δεν διαφέρει ιδιαίτερα από την έκδοση για αυτοκίνητα, εκτός από οπτική εντύπωση πως αντί των ακτίνων της ζάντας, τώρα βλέπεις τις εσωτερικές κυκλικές ζώνες που στηρίζουν ένα συμβατικό λάστιχο.
Στη φωτογραφία βλέπουμε πως η Michelin δουλεύει κατ’ αρχήν πάνω στην εξέλιξη ενός Tweel για scooter. Δεν είναι όμως γνωστό αν δοκιμάζει κάτι αντίστοιχο και για μοτοσυκλέτες, ή πόσο κοντά στην παραγωγή βρίσκεται το σύστημα.
Σίγουρα η ιδέα ενός ελαστικού που δεν σκάει είναι ενδιαφέρουσα για τους μοτοσυκλετιστές. Θα μπορούσε να αποτελέσει έναν σημαντικό παράγονα ασφαλείας, αφού εκτός εκτεταμμένης καταστροφής, θα ξενοιάζαμε από τη σκοτούρα του τακτικού ελέγχου της πίεσης και της επισκευής ενός τρύπιου ελαστικού.
Το οποίο σύμφωνα με την γνωστή παραλλαγή του Νόμου του Μέρφι, μας «επισκέπτεται» όταν ακριβώς δεν υπάρχουν ούτε ο χρόνος ούτε τα μέσα για την άμεση επισκευή του.
Η ύπαρξη εκατοντάδων εγκάρσιων ακτίνων εξασφαλίζει ότι ακόμα και η ζημιά σε κάποιες από αυτές δεν θα ακινητοποιεί το δίτροχο. Ένα θέμα που πρέπει να βρει κι αυτό τη λύση του είναι για το πώς θα «ζεσταίνεται» το πέλμα, καθώς σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζει η διαρκής «παραμόρφωση» το ελαστικού κατά τη χρήση του και οι εσωτερικές τριβές που αναπτύσσονται.
Αν ξεπεραστούν τα όποια τεχνικά προβλήματα και γίνει δυνατή η παραγωγή του σε ανταγωνιστική τιμή, νομίζουμε πως θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα εναλλακτική στα συμβατικά ελαστικά.
Τέλος στα σκασμένα ελαστικά λοιπόν; Να μια όμορφη προοπτική, στους κακοσυντηρημένους δρόμους μας.
