Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (ερπύστριες) όλες οι μοτοσυκλέτες κινούνται πάνω σε τροχούς. Αυτό θεωρείται αυτονόητο και δεν υπάρχουν πολλοί να αντικρούσουν το κυρίαρχο status του τροχού ως οργανικό και αναντικατάστατο μέλος κάθε διτρόχου.
Αυτονόητο για όλους λοιπόν; Σχεδόν. Μια ομάδα φοιτητών στο Κολέγιο Τεχνολογίας Charles W. Davidson του Πολιτειακού Πανεπιστημίου Σαν Χοσέ, αναδίφησε σε πάμπολλα περιοδικά επιστημονικής φαντασίας, μελετώντας τα διάφορα ανύπαρκτα ακόμη οχήματα.
Ύστερα ένιωσε έτοιμη να θέσει στον κόσμο το φοβερό ερώτημα: «γιατί όχι μπάλες, αντί για ρόδες;»
Πράγματι, γιατί όχι; Στρώθηκαν λοιπόν στη δουλειά, σχεδιάζοντας και κατόπιν κατασκευάζοντας ένα πρωτότυπο, για να αποδείξουν ότι αυτό που για τον πολύ κόσμο είναι αδιανόητο, μπορεί πράγματι να λειτουργήσει.
Οι σφαιρικοί τροχοί των φοιτητών είναι κατασκευασμένοι από ανθρακονήματα και υαλονήματα. Φέρουν επικάλυψη βιομηχανικού καουτσούκ και παίρνουν κίνηση από ηλεκτρομοτέρ. Τρία μοτέρ δίνουν ώθηση και «στρίβουν» την πίσω σφαίρα, ενώ ένα ακόμη στον εμπρός τροχό προσφέρει κατευθυντικότητα.
Έτσι η μοτοσυκλέτα μπορεί να κινηθεί προς κάθε κατεύθυνση αστραπιαία, όμως η ελευθερία αυτή κίνησης δυσκολεύει πολύ την ισορροπία της, για την επίτευξή της απαιτείται συντονισμός των μοτέρ μέσω μιας ισχυρής υπολογιστικής μονάδας (CPU) με τη συνδρομή ενός ή περισσότερων γυροσκοπίων.
Ο ηλεκτρονικός αυτός έλεγχος λείπει ακόμα, αλλά έχει νόημα να προστεθεί, για ένα σημαντικό λόγο: η άμεση και ανεξάρτηση εγκάρσια μετακίνηση των δύο σφαιρών μπορεί να επιταχύνει και να διευκολύνει την εξέλιξη και χρήση συστημάτων αυτόνομης ισορροπίας, που θα διορθώνουν δυναμικά τα λάθη του αναβάτη, αποτρέποντας την ανατροπή των μελλοντικών μοτοσυκλετών.
Μέχρι να φτάσουν πάντως οι φοιτητές μας σε αυτό το στάδιο, θα έχουν τουλάχιστον αποφοιτήσει, αποκομίζοντας όμως πολύτιμες εμπειρίες από το ανορθόδοξο αυτό project. Κυριότερη από την οποία είναι η δυνατότητα να σκέφτονται έξω από τα καθιερωμένα.
