Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στην Ελλάδα, αν είχαμε περισσότερες πίστες;
Η πίστα είναι δίχως αμφιβολία το πιο ιδανικό και ασφαλές περιβάλλον για να οδηγήσει κανείς μοτοσικλέτα. Στην πίστα, μπορεί κανείς να ανιχνεύσει τα όρια, τόσο της μοτοσικλέτας του όσο και τα δικά του μια διαδικασία απαραίτητη για την οδηγική εξέλιξη σε όλα τα επίπεδα αλλά και για την απόκτηση εμπειρίας που μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια στον δρόμο και σε πραγματικές συνθήκες.
Πέραν αυτών, στην πίστα μπορούν με άνεση να οργανωθούν και να διεξαχθούν σεμινάρια και σχολεία οδήγησης, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό στην εκπαίδευση των οδηγών. Δυστυχώς στην Ελλάδα, δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση ο αριθμός των πιστών που αναλογεί στον αριθμό των αναβατών και οι δύο οργανωμένες που υπάρχουν, δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τους μοτοσικλετιστές της επικράτειας.
Για να αντιληφθεί κανείς τους συσχετισμούς, ας δούμε ένα παράδειγμα: Μετά την κατάκτηση του Εurobasket το 1987 από την Εθνική Ελλάδος, κάθε γειτονιά απέκτησε και το δικό της γήπεδο μπάσκετ, με εκατοντάδες χιλιάδες πιτσιρικάδες να παίζουν καθημερινά σε αυτά. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η Ελλάδα, μια μικρή σε πληθυσμό χώρα, να αποτελεί τεράστια δύναμη στο συγκεκριμένο άθλημα, με πολλές και σημαντικότατες διακρίσεις σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο! Φυσικά και είναι αδύνατον αλλά και πέρα από κάθε λογική να κατασκευαστούν πίστες σε... κάθε γειτονία. Μια όμως ανά γεωγραφικό διαμέρισμα ή ακόμα καλύτερα, μια ανά νομό, θα ήταν τέλειο και δεν εννοούμε φυσικά αυτές να είναι επιπέδου παγκοσμίου, όπως άλλωστε ούτε και τα γήπεδα μπάσκετ που έβγαλαν πρωταθλητές ήταν κλειστά και στρωμένα με παρκέ! Ένα μίνιμουμ προδιαγραφών και ένα προσωπικό ασφαλείας θα ήταν αρκετό!
Σκεφθείτε τα μαθήματα για την απόκτηση διπλώματος να γινόντουσαν σε πίστα, διδάσκοντας του εκπαιδευόμενους το πώς φρενάρει κανείς σωστά, πως επιταχύνει, πως στρίβει κ.ο.κ. Σκεφθείτε το πόσοι νέοι αναβάτες, που κινδυνεύουν καθημερινά στους δρόμους θα μπορούσαν να «διαπαιδαγωγηθούν» μοτοσικλετιστικά, να αποκτήσουν σωστή νοοτροπία και να εκπαιδευτούν επαρκώς.
Πόσα τοπικά πρωταθλήματα θα μπορούσαν να διοργανωθούν και πόσος κόσμος θα συμμετείχε σε αυτά. Το πώς –επιτέλους- θα άρχιζε να διαμορφώνεται παιδεία μηχανοκίνητου αθλητισμού στην χώρα μας και το πώς, μετά από τις πρώτες επιτυχίες που δεν θα αργούσαν να έρθουν, το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο θα αγκάλιαζε την μοτοσικλέτα, το αυτοκίνητο το kart κ.τ.λ. στην αγωνιστική τους βάση.
Είναι δε σίγουρο, πως όπως κανένας δεν πάει να πάει να παίξει μπάσκετ στο χώμα με την πληθώρα των γηπέδων που υπάρχουν στην χώρα μας, έτσι και κανένας δεν θα πήγαινε να τρέξει σε δημόσιο δρόμο αν είχε πίστα κοντά του. Αν αυτό σας ακούγεται υπερβολικά αισιόδοξο, ας πούμε τότε ότι θα ήταν πολύ λιγότεροι αυτοί που μετά από την πίστα θα είχαν... ορέξεις να τρέξουν στους δρόμους! Πέραν αυτών όμως, με την υπερπολύτιμη εμπειρία που αποκτά κανείς στην πίστα, με την «εκγύμναση» στην αντιμετώπιση οριακών καταστάσεων και με την όξυνση των αισθήσεων, είναι σίγουρο ότι οι αναβάτες θα αντιδρούσαν πολύ καλύτερα στις επικίνδυνες καταστάσεις που συμβαίνουν στους δημόσιους δρόμους, όπου λίγα εκατοστά και μερικά δέκατα του δευτερολέπτου αποτελούν την διαφορά μεταξύ της εμπλοκής σε ατύχημα και του «φθηνά την γλυτώσαμε!»
Η δική σας γνώμη ποια είναι; Θα είχαμε λιγότερα ατυχήματα στους δρόμους αν υπήρχαν περισσότερες πίστες στην Ελλάδα; Μοιραστείτε την μαζί μας!
Πηγή: mototriti.gr
