Το πρόσφατο δυστύχημα στους αγώνες που διεξήχθησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, ήταν κάτι που πολλοί περίμεναν να γίνει νωρίτερα.
Ένας νέος νεκρός κι ακόμη ένας που χαροπαλεύει στο νοσοκομείο, δεν είναι κάτι αριθμητικά σοβαρό, σε σχέση με την εκατόμβη που πενήντα χρόνια συμβαίνει στους δρόμους της χώρας, δεν παύει όμως να είναι γεγονός που από σπάνια έως ποτέ συμβαίνει σε οργανωμένες εκδηλώσεις του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Ήδη ακουστήκαν πολλά και στις μέρες που έρχονται θα ακουστούν περισσότερα, καθώς το αίμα πουλάει και ο καθένας θα προσπαθήσει για μια "θέση στον ήλιο", προβάλλοντας την εκδοχή του, ειδική ή γενική.
Όμως, το θέμα δεν είναι ποιος και τι φταίει στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά το ποια είναι η γενεσιουργός αιτία που οδήγησε στο τραγικό αποτέλεσμα, κάτι που συνέβη και στο παρελθόν, ενώ είναι βέβαιο πως θα ξανασυμβεί αν τίποτα δεν αλλάξει.
Ο οργανωτής είπε ότι το δυστύχημα στο Ελληνικό έγινε σε "προπόνηση" των μοτοσικλετιστών για τους αγώνες που θα έκαναν στο μέλλον.
Αλλά, η προπόνηση για αγώνες, είναι μια διαδικασία που διέπεται από τους ίδιους ακριβώς αυστηρούς κανόνες ασφαλείας με τους αγώνες αυτούς καθαυτούς.
Έλα όμως που η διοργάνωση στο Ελληνικό, ήταν διοργάνωση Drag-Day, για "παιδιά", όπως αναφέρεται στο επίσημο καλεντάρι, ένα παιχνίδι δηλαδή, ή αστεϊσμός όπως αναφέρουν για την ετυμολογία της λέξης "παιδιά", τα έγκριτα λεξικά της γλώσσας μας.
Σε μια ανάλογη εκδήλωση, λίγα χρόνια πριν, χάθηκε ένα μικρό παιδί, αλλά καθώς αποδεικνύεται δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.
Για "Παιδιά" ήταν και αυτή η εκδήλωση, μια εκδήλωση όπου αυτοκίνητα 300 και 400 ίππων, προσπαθούσαν για τον καλύτερο δυνατό χρόνο, σε ένα χώρο χωρίς καμιά προδιαγραφή ασφαλείας, με ανύπαρκτους χώρους διαφυγής, με τους θεατές οπουδήποτε στη διαδρομή και κυρίως με νοοτροπία "παιδιάς", απ' ό,τι φαίνεται, στο μυαλό όλων των εμπλεκομένων.
Το πρόβλημα τότε είχε εντοπιστεί όσο ακόμα το κορμάκι του άτυχου παιδιού ήταν ζεστό, όμως στη συνέχεια ξεχάστηκε πολύ γρήγορα και οι ανάλογες εκδηλώσεις (στην ουσία αγώνες με την προβιά παιχνιδιού) δειλά δειλά ξανάρχισαν, πήραν και πάλι φόρα και έγιναν της μόδας τελευταία με την οικονομική κρίση.
Ο λόγος; Με ελάχιστα έξοδα κάθε... πυρωμένος παίρνει ό,τι όχημα έχει και έχει ως μόνη υποχρέωση ένα κράνος προδιαγραφών λούνα παρκ, για να συμμετάσχει σε αγώνα.
Από την πλευρά τους, οι διοργανωτές, βαπτίζοντας τον αγώνα "παιδιά", γλιτώνουν τα υπέρογκα έξοδα (κυρίως σε προδιαγραφές ασφαλείας) και μπορούν να συγκεντρώσουν εκατοντάδες συμμετεχόντων (από 150 έως 250+) χάρη στο πολύ μικρό παράβολο συμμετοχής, κάνοντας με αυτό το κόλπο "χρυσές" δουλειές.
Την ίδια ώρα, οι εκδηλώσεις αυτές έχουν την ευλογία των αρμόδιων φορέων (ο μηχανοκίνητος αθλητισμός διαφεντεύεται από Ομοσπονδίες πλέον, αναγνωρισμένες από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού), είναι ασφαλισμένες και διαθέτουν ηθικό υπόβαθρο, επειδή "μαζεύουν τα νέα παιδιά από την παράνομη κόντρα στη νόμιμη και οργανωμένη".
Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται –κατά την άποψή μου- η γενεσιουργός αιτία που οδήγησε στο πρόσφατο τραγικό συμβάν και είναι μαθηματικά σίγουρο πως θα οδηγήσει και σε άλλα ανάλογα στο μέλλον, αν δεν γίνουν ριζικές αλλαγές.
Τι θα πει παιχνίδι, όταν μπαίνει στη μέση το χρονόμετρο;
Η προσπάθεια για την επίτευξη καλύτερου χρόνου, περνά αυτονόητα το θέμα ασφάλεια τουλάχιστον σε δεύτερη μοίρα.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι αγώνες διέπονται από αυστηρότατους κανονισμούς ασφαλείας, τόσο για τους συμμετέχοντες, όσο –κυρίως- για τους θεατές.
Ποιος είναι λοιπόν αυτός που με άλλοθι "τους μαζεύω από την κόντρα" έχει το δικαίωμα να λαμβάνει ελλειμματικά μέτρα ασφαλείας, βαπτίζοντας ένα αγώνα, παιχνίδι;
Ποιος έχων την κρατική αναγνώριση καλύπτει με την ομοσπονδιακή οντότητά του αυτή την πλασματική μετάλλαξη;
Ποιος πιστεύει πως ένα Drag-Day έχει μικρότερο ρίσκο από ένα αγώνα Dragster και αν ναι, γιατί;
Αυτά είναι που πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε με αφορμή το θάνατο ενός ακόμα νέου παιδιού, προκειμένου να μην πάει χαμένος και αυτός ο χαμός, όπως φαίνεται ότι πήγε αυτός του άτυχου πιτσιρικά στην "παιδιά" των αυτοκινήτων πριν λίγα χρόνια.
