«Αυτό που αφήνει πίσω του ο Κώστας είναι «οδηγίες χρήσης» για μια καλύτερη κοινωνία»
Οι εργαζόμενοι του «The Press Project», μοιράστηκαν μέσα από την ιστοσελίδα κάποιες σκόρπιες σκέψεις «για τον δικό μας Κώστα», όπως λένε, με αφορμή τον αιφνίδιο θάνατο του Κώστα Εφήμερου. Ο δημοσιογράφος και εκδότης του «ThePressProject», άφησε πριν δυο ημέρες την τελευταία του πνοή σε ηλικία 42 χρόνων ύστερα από ανακοπή καρδιάς.
Ένα απόσπασμα από το αποχαιρετιστήριο κείμενο:
(...) Ήταν υπέροχος φίλος, χωρίς να δίνει συμβουλές. Ήταν υπομονετικός μέντορας, χωρίς να μας κουνάει ποτέ το δάχτυλο. Μας έκανε δυνατούς γιατί μας άφηνε ελεύθερους να λάβουμε αποφάσεις και πάντα δίπλα μας, έστεκε περήφανος για εμάς, για τη δουλειά που κάναμε. Ήταν ερωτευμένος με τη ζωή. Εμείς τον πειράζαμε, ότι ανάμεσα στους 20χρονους και τους 30χρονους της ομάδας του TPP, ο 40άρης τελικά απολάμβανε περισσότερο από όλους μας τις μικρές χαρές τριγύρω του. Η μέρα μας ήταν γεμάτη αστεία. Αυτή τη στιγμή υπάρχει η πικρία. Σαν τη γεύση από τον καφέ του, όταν μπερδευόμουν και έπινα από τον δικό του. Αλλά ξέρω πως όταν καταλαγιάσει ο πόνος, θα μείνει όλη αυτή η δύναμη που μας εμφύσησε ο Κώστας.
O Κώστας δεν είναι εφήμερος. Είναι η ψυχή, η καρδιά, το μυαλό και οι ιδέες πίσω από έναν δημοσιογραφικό οργανισμό που κατάφερε ένα «μικρό θαύμα», όπως έλεγε, στο χώρο των ΜΜΕ. Ένα Μέσο που ονειρεύτηκε το 2010 και το είδε βήμα-βήμα να μεγαλώνει, να εξελίσσεται, να δέχεται επαίνους και κριτική, να επευφημείται και να πολεμάται, αλλά το βασικότερο, να παραμένει ζωντανό. Και να έχει όνειρα, όνειρα για μια καλύτερη δημοσιογραφία, μια καλύτερη Δημοκρατία, μια καλύτερη κοινωνία.
(...) Ο Κώστας ονειρευόταν δυνατά και τα όνειρα του ήταν κολλητικά. Τον ακούγαμε να μιλάει και μας παρέσερνε, στην πολυπλοκότητα και την αθωότητα της σκέψης του, στον «παράλογο» ιδεαλισμό του, στο πάθος του για ζωή και δημοσιογραφία. Ονειρευόταν μια δημοσιογραφία που θα σέβεται τον αναγνώστη της και αναγνώστες που θα την σέβονταν, άρα θα ήταν έτοιμοι να πληρώσουν γι’ αυτή. Μια δημοσιογραφία χωρίς διαφημίσεις και χωρίς εξαρτήσεις, που θα ήταν κριτική και ερευνητική, αλλά ταυτόχρονα προσβάσιμη σε όλες και όλους. Και όλα αυτά τα ονειρεύονταν ο Κώστας μέσα στην Ελλάδα της κρίσης και των ολιγοπωλίων της ενημέρωσης.
Ήταν κυριολεκτικά άνθρωπος των υπερβάσεων. Με μεγάλο προσωπικό κόστος κατάφερε να φέρει το «πρώτο του παιδί» εκεί που είναι σήμερα, με την αναγνώριση που έχει. Δεν έκανε πίσω όταν κατηγορήθηκε πως άπλωσε τα πόδια του έξω από το πάπλωμα γιατί το όραμα του και το πάθος που μοιραζόταν με όλους μας για την αδέσμευτη δημοσιογραφία τον ξεπερνούσαν. Οι αμέτρητες μέρες χωρίς ξεκούραση και ύπνο τού είχαν γίνει δεύτερη φύση, αλλά δεν το έβαζε ποτέ κάτω. Όπως συχνά έλεγε στις εκπομπές και τα κείμενα του, «Το ΤΡΡ μπορεί και πρέπει να μείνει και αφού εγώ έχω φύγει». Σιχαινόταν τον «ξύλινο» λόγο και μάλλον θα γκρίνιαζε αν μας έβλεπε να γράφουμε πως το κενό του είναι τεράστιο για τη δημοσιογραφία και κυρίως για τη σημερινή κοινωνία που πάλευε με όλες του τις δυνάμεις να αλλάξει. Ωστόσο, αυτή είναι η αλήθεια.
Χάσαμε την καρδιά του ΤΡΡ, χάσαμε τον άνθρωπο στον οποίο στρεφόμασταν κάθε φορά που αντιμετωπίζαμε πρόβλημα. Και ήταν πάντα εκεί και ως συνεργάτης και ως φίλος… Μετά την απώλεια του Σωτήρη μας, ο Κώστας έλεγε πως αυτό που άφησε πίσω του είναι παρακαταθήκη και «πάτημα» για την επόμενη μέρα. Αυτό που αφήνει πίσω του ο Κώστας είναι «οδηγίες χρήσης» για μια καλύτερη κοινωνία. (...).
