«Έχω γίνει και άδικος με ανθρώπους. Μετά όμως πάω και τους ζητάω συγγνώμη» λέει ο ηθοποιός
Στη σημασία που έχει για τον ίδιο να είναι σωστός και όχι αρεστός στις σχέσεις με τους συνανθρώπους και τους συναδέλφους του, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην εκπομπή «Στούντιο 4» ο Χρήστος Λούλης.
Ο ηθοποιός και εκ των πρωταγωνιστών της νέας σειράς της ΕΡΤ «Ο Όρκος ΙΙ» αποκάλυψε ότι «την πρώτη φορά που έπαιξα στην Επίδαυρο, ήμουν σε κατάσταση μέθης». Ο Χρήστος Λούλης αναφέρθηκε στην ανάγκη του να δημιουργήσει μια οικογένεια βασισμένη στην αγάπη και την όμορφη σχέση ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά. Επεσήμανε πως για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να καταβάλεται καθημερινή προσπάθεια. «Δεν είναι ταινία το ξύπνημα με τα παιδιά, χαμόγελα, πρωινό στην κουζίνα. Δεν είναι έτσι, είναι μια μάχη. Η μικρή μου κόρη δεν θέλει να ξυπνήσει και να σηκωθεί. Η οικογένεια που έχει πρωινά χαμόγελα και δεν έχει άγχος, είναι φαντάζομαι μια οικογένεια σε ένα ψαροχώρι στη Μαλαισία, οι άνθρωποι δεν ξέρουν τίποτα και είναι μια χαρά. Ψαρεύουν και κοιμούνται το μεσημέρι. Δεν υπάρχει τέτοια οικογένεια, που να είναι πάντα χαρούμενη» είπε.
Μιλώντας για τον ίδιο και την σχέση του με την οικογένεια, είπε ότι «δεν φανταζόμουν τίποτα, απλά ήθελα να γίνω μπαμπάς. Είχα την εικόνα των δικών μου των γονιών, που τους αγαπούσα πολύ, με είχαν πολύ καλά, ήταν στοργικοί. Λειτούργησε ως ανάγκη. Ζήλευα πολύ τη σύνδεση μεταξύ πατέρα και παιδιού. Ήθελα να αφιερώσω τη ζωή μου με την έγνοια κάποιων άλλων ανθρώπων. Η σχέση με το παιδί, είναι μια συνεχόμενη ερωτική απογοήτευση. Το λατρεύεις τόσο πολύ και όσο και να σε αγαπάει ή να σε έχει ανάγκη, δεν είναι αρκετό, όσο θα ήθελες να πάρεις εσύ από αυτό».
«Έχω υπάρξει άδικος με ανθρώπους»
Μιλώντας για τη συμπεριφορά του, ανέφερε: «Δεν πιστεύω ότι η ύψιστη αξία για έναν άνθρωπο είναι να είναι καλός καλλιτέχνης ή καλός επαγγελματίας. Για μένα η ύψιστη αξία είναι να είναι καλός άνθρωπος. “Όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για πάντα και δεν ξαναερχόμαστε στη ζωή. Δεν θα ξαναδούμε τον ήλιο. Γι’ αυτό κοιτάτε τον ήλιο όσο είσαστε ακόμα εδώ και προσπαθήστε να πάρετε λίγη από ζεστασιά και το φως του για να το δώσετε στον διπλανό σας και ο διπλανός σας στον διπλανό του και εκείνος στον διπλανό του” λέει η Κατίνα Παξινού. Αυτό πιστεύω πως είναι και η ύψιστη αξία για έναν άνθρωπο. Δηλαδή να μην στερήσω το φως από κανέναν και αν μπορώ να δώσω το φως σε κάποιον άλλον».
Συμπλήρωσε δε, ότι «αν κάποιος ακολουθήσει αυτό θα είναι και καλός στη δουλειά του. Ένας καλός άνθρωπος μπορεί να μιλήσει όμως και άσχημα και να είναι και αυστηρός. Δηλαδή είναι διαφορετικό το να θες να είσαι καλός, σωστός και το να είσαι αρεστός. Διότι το να είσαι αρεστός θα με κάνει να λέω και ψέματα. Εγώ προσωπικά, σαν Χρήστος, έχω μιλήσει και απότομα, έχω πει και σκληρές αλήθειες εκεί που τις πιστεύω και έχω γίνει και άδικος με ανθρώπους. Μετά όμως πάω και τους ζητάω συγγνώμη. Για ποιο λόγο να μην ζητήσουμε συγγνώμη, αφού μπορούμε; Θέλω να πω πως άμα θέλεις να είσαι δίκαιος και σωστός και καλός, πρέπει να είσαι και ο εαυτός σου».
