Τον προηγούμενο χρόνο μετρήσαμε περισσότερες από 50 νέες αφίξεις. Τα openings όμως δεν δείχνουν να σταματούν και μάλιστα πλέον βλέπουμε και επιχειρήσεις που ποτέ ως τώρα δεν είχαν χώρο στην άλλοτε Βασίλισσα των Νοτίων. Να προβληματιστώ;
Αν το πάρεις αντικειμενικά, η Γλυφάδα είναι ένα από τα ομορφότερα και πιο προνομιούχα προάστια της Αθήνας. Είναι κοντά στη θάλασσα, είναι καθαρή, προσεγμένη, έχει μια Χ ασφάλεια, “καλό” κόσμο, ενημερωμένη αγορά και όλα όσα τέλος πάντων θέλεις από μια περιοχή που ζεις ή επισκέπτεσαι. Πάντα όμως σκεφτόμουν πως εδώ υπήρχε χώρος και για άλλα πράγματα. Πως της άξιζε κάτι παραπάνω.
Ήμουν από τους ανθρώπους που χάρηκαν μόλις άνοιξε το Mosaiko. Ήμουν από αυτούς που είδαν κάτι διαφορετικό τότε, πριν από 3 περίπου χρόνια να συμβαίνει με την άφιξή του. Ήμουν επίσης από εκείνους που αγαπούσαν το cocktail concept του Pere Ubu. Από εκείνους που ανέκαθεν αντιπαθούσαν τα μεγάλα καφέ της Ζησιμοπούλου και τέλος πάντων από τους αυτούς τους ορκισμένους υπερασπιστές μιας επιβεβλημένης αλλαγής στην περιοχή.
Και ως ένα σημείο όλα κυλούσαν ομαλά: Η Λαοδίκης άρχισε να μου κινεί όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον, το Jamon το εξέλαβα ως ένα πολύ ιδιαίτερο κερασάκι σε μια τούρτα που σχηματιζόταν όλο και καλύτερα, τη μετακίνηση της πιάτσας από τη Ζησιμοπούλου στην Κύπρου που έγινε αρκετά πιο πριν την είδα με απερίγραπτα μεγάλη ευτυχία, και μετά από όλα αυτά, το ίδιο χαμογελαστά αντιμετώπισα και τη μείωση των τιμών στην πλειοψηφία των επιχειρήσεων.
Έχω εξυμνήσει τόσες φορές τις αφίξεις της Γλυφάδας και έχω σταθεί τόσο αναλυτικά σε κάθε μία από αυτές που… πλέον δε στο κρύβω, μετανιώνω.
Το Ψυρρή πέθανε γιατί υπερκορέστηκε. Το Γκάζι “πεινάει” για τον ίδιο λόγο. Το βρίσκεις υπερβολικό; Πήγαινε μια βόλτα Παρασκευή ή Σάββατο από τις δέκα το βράδυ και μετά, και θα δεις πως για να τολμήσεις να θες να παρκάρεις κάπου λίγο πριν τη Βουλιαγμένης… μπορεί και να έχεις τύχη.
Άνοιξαν μαγαζιά… που φωσφορίζουν. Άνοιξαν Ελληνάδικα. Άνοιξαν κακόγουστα στέκια με κακόγουστους τίτλους και κακόγουστα parties…. Όλα λίγο πολύ έγιναν κακόγουστα και έμειναν μόνο ορισμένοι (παλιοί και νέοι) να προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά. Μα πόσα να καταφέρουν κι αυτοί;
Τι διαφορά να σου κάνει ένα καλό, νέο cocktail bar σε ένα δρόμο που πλέον έχει ανοίξει ό, τι επιχείρηση μπορείς να φανταστείς; Πώς να ξεχωρίσει ένα νέο gay club όταν γύρω του έχει άλλα 37 (που λέει ο λόγος) μαγαζιά που έτσι κι αλλιώς συγκεντρώνουν gay κόσμο (το οποίο παρεμπιπτόντως έκλεισε ένα μήνα μετά την άφιξή του); Πόσο πρωτότυπη να θεωρηθεί μια ανακαίνιση ενός από τα πιο ιστορικά μαγαζιά της Γλυφάδας το οποίο πλέον φιλοξενεί και club όταν όλα γύρω-γύρω είναι είτε ανακαινισμένα είτε ολοκαίνουρια; Πόσο στα σοβαρά να πάρεις ένα νέο γιαουρτάδικο όταν σε 5 τετράγωνα υπάρχουν ήδη 4; Γιατί σουβλάκι από τον έναν και όχι από τους άλλους 8; Πόσα τέλος πάντων εστιατόρια για ψάρι θα ανοίξουν;
Είναι η “νέα” Γλυφάδα το νέο Γκάζι; Όχι βέβαια... εδώ είναι δίπλα στη θάλασσα…
