Στις 29 Νοεμβρίου όσοι από εμάς βρεθήκαμε στο Μέγαρο Μουσικής είδαμε ένα θέαμα λιγότερο συνηθισμένο απ’ ότι θα περιμέναμε.
Η αφορμή, αυτή τη φορά ήταν η ταινία που προβλήθηκε λίγο μετά τις 21:00 το βράδυ στην αίθουσα Αλεξάνδρας Τριάντη, η οποία αφορούσε σε ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του κόσμου, μια μπάντα της οποίας κάθε συναυλία είναι sold out.
Οι Coldplay “ήρθαν” στο Μέγαρο και μαζί τους έφεραν θέαμα, στιγμιότυπα από τις σημαντικότερες συναυλίες τους, έντονη ροκ διάθεση και πολύ χρώμα.
Ένα χρώμα που η γεμάτη αίθουσα έδειξε να απολαμβάνει πολύ, ένα χρώμα που σαφώς στις μέρες μας δεν χρειάζεται μόνο στο “καθώς πρέπει” Μέγαρο αλλά και σε όλη την Αθήνα.
Είδα κόσμο να σιγοτραγουδά και άλλους να κουνιούνται ρυθμικά.
Είδα κοριτσάκια που μέσα από την εφηβική τους αθωότητα δε μπορούσαν όχι μόνο να καταπιούν τις στριγκλιές αλλά ούτε και να κρύψουν τα κινητά τους που με έντονο φλας βιντεοσκοπούσαν τις αγαπημένες τους στιγμές.
Μα πάνω απ’ όλα, είδα κόσμο που στο Μέγαρο μπορεί και να μην είχε έρθει ποτέ ξανά. Που φόραγε σκισμένα τζιν και αθλητικά παπούτσια. Που δεν είχε καλοχτενιστεί ούτε είχε βάλει τα αρώματά του. Που έδωσε μόλις 15 ευρώ για να κάτσει στα βελούδινα καθίσματά του.
Είδα ένα Μέγαρο έτοιμο για συναυλία. Ένα Μέγαρο με τρομερή εξωστρέφεια που αγκάλιασε τόσο σφιχτά κάθε έναν από τους “περίεργους” για τα γούστα του επισκέπτες.
Και αυτό, ήταν κάτι που χειροκρότησα περισσότερο απ’ όλα.
