Της Ελένης Νικολούλια
Δεν είναι μόνο το επίπεδο του ελληνικού bartending αυτό που έχει ανέβει κατακόρυφα.
Είναι η δημιουργικότητα, οι ιδέες, οι καινοτομίες και οι αστείρευτες δόσεις φαντασίας που κάνουν τους Έλληνες bartenders να έχουν άλλοτε κάτι από ηθοποιό, και άλλοτε -λιγότερες φορές- κάτι που ουσιαστικά να παραπέμπει σε barman.
Χτες έγινε ο τελικός του ελληνικού World Class. Ο διεθνής διαγωνισμός της Diageo για άλλη μια φορά μας έδωσε τη δυνατότητα να δούμε τον τρόπο με τον οποίο η καινοτομία μπορεί να μπει στο shaker, αλλά κυρίως μας απέδειξε πως μπορεί η Ελλάδα να διανύει μια ομολογουμένως γκρίζα περίοδο, αυτό όμως σε τίποτα δεν επηρεάζει αυτά τα νεαρά παιδιά που με ένα ουίσκι, λίγα bitters και απίστευτη θεατρικότητα και φαντασία φτάνουν αυτό που λέμε “μπάρμαν” σε άλλο επίπεδο.
(Νίκος Μπάκουλης - Boston Θεσσαλονίκη)
Η χθεσινή βραδιά ήταν απλώς η αφορμή. Ήταν μια λαμπερή γιορτή από την οποία ξεχώρισαν οι καταπληκτικοί από τους εξαιρετικούς (γιατί για τέτοιο επίπεδο θα πρέπει να μιλάμε), μια βραδιά στο τέλος της οποίας ανακηρύχθηκαν “οι καλύτεροι bartenders της Ελλάδας για το 2013”.
Οι συμμετοχές ήταν 12 στον αριθμό και έρχονταν τόσο από Αθήνα όσο και από Θεσσαλονίκη. Τα 12 ονόματα προέκυψαν από μία σειρά διαδικασιών, διαγωνισμών και φάσεων, ώσπου τελικά το “δωδεκάθεο της μπάρας” συγκεντρώθηκε σε έναν χώρο προκειμένου να διαγωνιστεί για μία, τελευταία για φέτος φορά.
Και αν οι εκφράσεις μοιάζουν περισσότερο θερμές απ' όσο πιστεύει κανείς πως αρμόζει στο θέμα του μπαρ, αρκεί πιστεύω να παραθέσω ορισμένες εικόνες από τα προκριματικά και τον τελικό των προηγούμενων ημερών:
Είδαμε μια μία λευκή Don Julio τεκίλα να εμβαπτίζεται με κοιλιά τόνου. Είδαμε παλαιωμένες εκδοχές μείξεων από Cardhu, Talisker, Cherry Heering και Campari. Παρακολουθήσαμε δεύτερες αποστάξεις να γίνονται σε Talisker και να “επαναρωματίζεται” το αποτέλεσμα επί τόπου με αχιβάδες και κρίταμο. Είχαμε την τύχη ακόμη και να παρακολουθήσουμε αυγά να “μετατρέπονται” σε αρωματικά περγαμόντο με τεχνικές που όχι θα ζήλευαν αλλά που όντως ζηλεύουν οι καλύτεροι bartenders παγκοσμίως. Και στο τέλος... είδαμε ακόμη και να σιδερώνουν το μπέικον.
(Τα "διάσημα" αυγά του Γιώργου Μπάγκου από το Dos Agaves)
Μα και από την πλευρά του θεατρινισμού είδαμε “οσκαρικές” εμφανίσεις. Παρακολουθήσαμε μαγαζιά που για μια μέρα άδειασαν και μετατράπηκαν σε speakeasy bars εμπνευσμένα από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Είδαμε bartenders που έκαναν την παρουσίασή τους μέσα σε παραδοσιακά κουρεία και που μάλιστα στο τέλος ξύρισαν ακόμη και την κριτική επιτροπή. Άλλοι επέλεξαν να κάνουν την παρουσίασή τους μέσα σε αυτοκίνητα εποχής στη μέση ακριβώς του δρόμου, ενώ υπήρξαν και άλλοι που μετέτρεψαν την προετοιμασία του cocktail σε παιχνίδι τζόγου και ουσιαστικά “αυτοσχεδίασαν” πάνω στις επιλογές των κριτών.
(Δημήτρης Κιάκος - Gin Joint)
Και κάπου εδώ εύκολα αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχουν σε αυτόν τον χώρο πολλές κατηγορίες: Υπάρχουν οι barmen που ακόμη παλεύουν με τα mojitos. Υπάρχουν οι bartenders που είναι μορφωμένοι και εξειδικευμένοι πάνω στο αντικείμενό τους. Και υπάρχει και αυτό το άτιμο το “δωδεκάθεο” που αλήθεια, μην σταθείς στον αριθμό γιατί πράγματι είναι αρκετά περισσότεροι που απλώς καθένας για τους δικούς του λόγους δεν θέλησε να λάβει μέρος στο διαγωνισμό.
(Κωνσταντίνος Κώτσης - Gin Joint)
Σε αυτούς λοιπόν οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως πήγαν τον κλάδο βήματα πιο πέρα (αλλά μεταξύ μας αυτό πρακτικά δεν μας ενδιαφέρει). Κρατάμε όμως ότι σε αυτούς τους όχι και τόσο μακρινούς, όχι απρόσιτους, αλλά καθημερινούς barmen που κατά καιρούς μας έχουν φτιάξει απίστευτα ποτά, μας έχουν χαρίσει αξέχαστες βραδιές και που τους συναντάμε πολλές φορές τα βριάδια μπροστά μας, οφείλουμε, εμείς οι εραστές του αλκοόλ, να δούμε μια πρωτοφανή εξέλιξη που συζητιέται παντού, που αναγνωρίζεται και από τους πιο “κοινούς” ουρανίσκους και που τέλος πάντων μέσα σε όλη αυτή τη μουντή περίοδο έχουν καταφέρει να μας κάνουν να θέλουμε να βγούμε για ποτό, ό,τι ποτό.
Και δεν θέλω να ξεχωρίσω τους δύο νικητές από τους υπόλοιπους φιναλίστ, γιατί άλλωστε ούτε και οι ίδιοι θα το ήθελαν.
Ήταν όλοι τους άξιοι και όλοι καινοτόμοι. Όλοι διαβασμένοι και όλοι τόσο παθιασμένοι.
Συγχαρητήρια και στους δώδεκα και συγχαρητήρια στο ελληνικό bartending.
(Xavier Μισαηλίδης - Holy Spirit)
Συγχαρητήρια στο Δημήτρη Κιάκο από το Gin Joint, στον Xavier Μισαηλίδη από το Holy Spirit, στο Νίκο Μπάκουλη από το Boston, στο Θωμά Κανδυλιάρη από το bar Λιμάνι, στο Νίκο Αρσλάνογλου από το Belle Epoque, στον Στέφανο Δραγανιδάκη από το Kubrick, στον Ιάσονα Παπαδόπουλο από το Tziz, στον Κωνσταντίνο Μούχαλο από το Dante's Bar, στον Τεό Τερζόπουλο από το Elvis και στον Κωνσταντίνο Παναγιωτίδη από το Boston.
Μένουν και μένουμε όλοι καρφωμένοι στις 28 Μαΐου όπου οι δύο Έλληνες νικητές θα μας εκπροσωπήσουν στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό στην Ισπανία. Από εκεί, ο ένας θα ταξιδέψει ανάμεσα στους κορυφαίους της Ευρώπης για να δείξει τις δυνατότητές του σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και για να μην τους αφήσω παραπομενένους, τα μάτια όλα στρέφονται στον θαυματοποιό Αλέξανδρο Γκικόπουλο από το Apsendi (ναι, αυτός είναι που σιδέρωσε το μπέικον) και στον γεμάτο εκπλήξεις Θοδωρή Πύριλλο του A for Athens.
(Αλέξανδρος Γκικόπουλος - Apsendi, νικητής του World Class Greece)
Ο Πύριλλος μας εξέπληξε με μία παραλλαγή του Bobby Brown: Χρησιμοποίησε Johnnie Walker Blue, Storico vermouth di Torino, λικέρ κινίνης και σιρόπι μελιού αρωματισμένο με πράσινο τσάι sencha και αλάτι fleur de sel. Συνόδευσε το cocktail του με αυγοτάραχο Μεσολογγίου και το ονόμασε “As time goes by” εμπνευσμένος από το τραγούδι της Casablanca.
(Θοδωρής Πύριλλος - A for Athens, νικητής του World Class Greece)
Όσο για τον Γκικόπουλο, μας ξάφνιασε με ένα “housekeeping”. Χρησιμοποίησε ως βάση Johnnie Walker Gold Label Reserve το οποίο είχε εμβαπτίσει με μανιτάρια πορτσίνι. Προσέθεσε στη συνταγή του αυγό, bitters Angostura και Peychaud's, lime και Napoleon mandarine λικέρ. Για το rim του ποτηριού τσιγάρισε ψιλοκομμένο μπέικον το οποίο στη συνέχεια έβαλε σε λαδόκολλα και... το σιδέρωσε. Ανακάτεψε με χοντρό αλάτι και μέλι.
Συγχαρητήρια και πάλι και καλή επιτυχία στον Ευρωπαϊκό και τον παγκόσμιο τελικό.
Cheers!
