Δεν εκφράζουν όλοι οι άνθρωποι την αγάπη τους ή τη λατρεία τους ακουμπώντας με τα χείλη τους, τα χείλη του άλλου.
Αυτό που παλιά πίστευαν οι ανθρωπολόγοι, ότι το φιλί είναι «πλανητική» συνήθεια, καταρρίφθηκε πρόσφατα. Καινούργια έρευνα, στο «American Anthropologist», δείχνει ότι μόνο το 46% των πολιτισμών στον πλανήτη αναγνωρίζει αυτό που εμείς καταλαβαίνουμε σήμερα ως ρομαντικό φιλί. Δεν ήταν λίγες οι παρεξηγήσεις που δημιουργήθηκαν από την προσπάθεια κάποιου να φιλήσει το αντικείμενο του πόθου του, που απλά, δεν καταλάβαινε την κίνηση.
Η Αμερικανή ακαδημαϊκός στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Ώστιν, Σέριλ Κίρσενμπαουμ και συγγραφέας του «The Science of Kissing» - γράφει στον «Γκάρντιαν» μια από τις αγαπημένες της ιστορικές αναφορές στο φιλί. Μας λέει ότι την αναφορά αυτή τη βρίσκει κανείς στο βιβλίο του 1864 «Άγρια Αφρική», όπου ο Βρετανός εξερευνητής Ουίλιαμ Ουίνγουντ Ριντ περιγράφει το πώς ερωτεύτηκε την όμορφη κόρη ενός Αφρικανού βασιλιά.
Την πολιορκούσε πολλούς μήνες και μια μέρα, αποφάσισε να της κλέψει ένα φιλί. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Η όμορφη δεν είχε ξανασυναντήσει μια τέτοια συμπεριφορά, έμπηξε στριγκλιές κι εξαφανίστηκε κλαίγοντας σπαρακτικά. Πολύ αργότερα, ο Ριντ έμαθε ότι η πριγκίπισσά του ερμήνευσε το φιλί του σαν πρόθεσή του να τη φάει.
Για την Κίρσενμπαουμ, το ευρωπαϊκού στυλ φιλί δεν είναι μια (προ)απαιτούμενη σαρκική πράξη από την σκοπιά της αναπαραγωγής. Ο ανθρωπολόγος Ντόναλντ Μάρσαλ, λέει η Αμερικανή ακαδημαϊκός, περιγράφει τους κατοίκους του νησιού Μαγκάια, στις Νήσους Κουκ στον Ειρηνικό, σαν τον πιο σεξουαλικά ενεργό πολιτισμό στην ιστορία. Οι άντρες, τα χρόνια λίγο πριν και μετά τα 20 τους, είχαν κατά μέσον όρο 21 οργασμούς την εβδομάδα (πάνω από χίλιους, το χρόνο), χωρίς ούτε ένα φιλί στο στόμα, πριν την άφιξη των Ευρωπαίων σ' αυτή τη γωνιά του πλανήτη.
Ο Δαρβίνος πριν 150 χρόνια σχεδόν, παρατήρησε, συνεχίζει η Κίρσενμπαουμ, ότι οι συμπεριφορές που παραπέμπουν στο φιλί μοιάζει να αποτελούν μέρος της κληρονομιάς της εξέλιξής μας, αλλά ο τρόπος που τις εκδηλώνουμε σε κάθε δοσμένο τόπο και χρόνο επηρεάζεται έντονα από αυτό που είναι οικείο στις κοινωνίες μας. Όπως δείχνει και η ανθρωπολόγος Έλεν Φίσερ, ακόμα και σε κοινωνίες που το φίλημα ήταν άγνωστο, οι άνθρωποι «χτυπούσαν τρυφερά, έγλειφαν, έτριβαν, βύζαιναν, τσιμπούσαν ή φυσούσαν πάνω στο πρόσωπο του ερωτικού συντρόφου, πριν τη συνουσία».
Η πρώτη, ιστορικά, καταγραφή του φιλήματος ανάγεται 3.500 χρόνια πίσω, στις ινδικές Βέδες. Δεν υπάρχει λέξη για «φιλί», αλλά αναφορά σε εραστές «που έβαζαν το στόμα τους, ο ένας πάνω στου άλλου». Και σε έναν άντρα που «έπινε τη υγρασία των χειλιών» μιας σκλάβας.
«Το ρομαντικό φιλί, όπως το αναγνωρίζουμε σήμερα, μπορεί να μην ήταν τόσο σύνηθες, αλλά στα σίγουρα ήταν μόνον ένας τρόπος για να εκφράσουμε ένα καθολικό συναίσθημα» λέει η Κίρσενμπαουμ. Σήμερα όμως, «αν και ποικίλλουμε στις γλώσσες που μιλάμε, στις αποχρώσεις του δέρματος και σε κοινωνικά ήθη, το φιλί έχει γίνει ένα είδος παγκόσμιας γλώσσας» υποστηρίζει.
