Τα άλογα των ιπποδρομιών φέρνουν όλο και καλύτερες επιδόσεις, όσο περνάνε τα χρόνια, σύμφωνα με μια νέα βρετανική έρευνα. Αν και πολλοί νομίζουν ότι οι ιπποδρομίες έχουν φθάσει στο βιολογικό και άρα αγωνιστικό όριο τους, η νέα μελέτη δείχνει ότι στην πραγματικότητα το μέσο άλογο που συμμετέχει σε αυτούς τους αγώνες, γίνεται σταδιακά πιο γρήγορο, ιδίως όταν πρόκειται για κούρσες μικρών αποστάσεων και όχι αντοχής.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Πάτρικ Σάρμαν του Κέντρου Οικολογίας του Πανεπιστημίου του Έξετερ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιολογίας "Biology Letters" της Βασιλικής Εταιρείας επιστημών της Βρετανίας, σύμφωνα με το BBC και το "Science", ανέφεραν ότι θα χρειασθούν περαιτέρω μελέτες για να διευκρινισθεί αν η διαχρονική βελτίωση της ταχύτητας των αλόγων οφείλεται σε γενετικά αίτια, σε καλύτερη εκπαίδευση, σε πιο έξυπνες τακτικές των αναβατών ή σε άλλους παράγοντες (περιβαλλοντικούς κ.α.).
Προηγούμενες μελέτες οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει κάποια αισθητή αύξηση της ταχύτητας των ιπποδρομιακών αλόγων μετά τη δεκαετία του '50. Η νέα μελέτη, η οποία για πρώτη φορά κάλυψε όλες τις κούρσες των βρετανικών ιπποδρομιών (σπριντ, μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων) και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα (1850-2012), συμπεριλαμβάνοντας συνολικά 70.388 άλογα που έτρεξαν σε 616.084 ιπποδρομίες, έρχεται να ανατρέψει αυτή την εκτίμηση.
Σύμφωνα με τα νέα στατιστικά στοιχεία, ενώ μεταξύ 1910-1975 υπήρξε μικρή αύξηση της ταχύτητας των αλόγων, από τότε υπάρχει μια αργή αλλά σταθερή βελτίωση, ιδίως στις κούρσες μικρών αποστάσεων (σπριντ). Κάθε χρόνο μετά το 1997, οι νικητές σε αυτές τις ιπποδρομίες τερματίζουν κατά μέσο όρο με 0,11% ταχύτερο χρόνο.
Έτσι, κατά την τελευταία 15ετία ο μέσος χρόνος του νικητή στην ιπποδρομία των 1.207 μέτρων έχει μειωθεί πάνω από ένα δευτερόλεπτο. Αυτό σημαίνει ότι ένα σημερινό άλογο θα νικούσε ένα άλογο των αρχών της δεκαετίας του '90 με διαφορά μήκους επτά αλόγων.
Από την άλλη, στις μεσαίες (2.012 μέτρα) και μεγάλες αποστάσεις (3.420 μέτρα) υπάρχει όντως σαφώς μικρότερη έως ανύπαρκτη βελτίωση των επιδόσεων. Αυτό, κατά τον Σάρμαν, οφείλεται κυρίως στο ότι στα σύγχρονα άλογα ιπποδρομιών δίνεται έμφαση περισσότερο στην ταχύτητα παρά στην αντοχή.
Ο ίδιος δεν απέκλεισε την πιθανότητα αυτή η τάση των εκτροφέων να έχει οδηγήσει σε μια αθόρυβη εξελικτική πίεση και άρα σε γενετική αλλαγή στο DNA των αλόγων κούρσας, ενώ εκτίμησε ότι πιθανότατα ούτε τα άλογα των μεγάλων αποστάσεων έχουν φθάσει στο βιολογικό όριο τους.
