Πριν από την εποχή της τεχνολογικής επανάστασης και τη σύγχρονη ευκολία της άμεσης επικοινωνίας, τα νέα μιας... ανακωχής κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, μπορεί να μην έφταναν πάντοτε... στην ώρα τους.
Με άλλα λόγια, οι στρατηγοί μπορεί να τα έβρισκαν μεταξύ τους, όμως οι στρατιώτες τους στο πεδίο της μάχης συνέχιζαν να πολεμούν με κίνδυνο να χάσουν την ίδια τους τη ζωή.
Παρακάτω παρατίθενται μερικά παραδείγματα από μάχες που δόθηκαν... μετά τη λήξη του πολέμου, όπως αναφέρει άρθρο της Laura Steadham Smith στην ιστοσελίδα mentalfloss.com.
1. Η μάχη της Νέας Ορλεάνης
Η μάχη της Νέας Ορλεάνης συχνά χαρακτηρίζεται και ως μία από τις πιο καθοριστικές νίκες των Αμερικανών στον πόλεμο του 1812. Έχει μείνει στην ιστορία ως μια "μάχη που δόθηκε μετά το τέλος του πολέμου", κάτι που είναι εν μέρει αλήθεια.
Η μάχη έγινε στις 8 Ιανουαρίου του 1815, μετά τη συνθήκη της Γάνδης, η οποία είχε υπογραφεί στο Βέλγιο στις 24 Δεκεμβρίου του 1814 και αφού είχε επικυρωθεί και από τον πρίγκιπα Regent (τον μετέπειτα βασιλιά Γεώργιο Δ΄).
Ο πρόεδρος James Madison και η αμερικανική γερουσία όμως δεν επικύρωσε τη συνθήκη πριν από τις 16 Φεβρουαρίου του 1815, με αποτέλεσμα η μάχη να... συνεχίζεται!
2. Η μάχη της Πράγας
Η μάχη της Πράγας ξεκίνησε πριν το τέλος του τριακονταετούς πολέμου. Το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης είχε εμπλακεί σε μια συνεχή σύγκρουση για θρησκευτικές και πολιτικές διαφορές.
Κι ενώ μια αντιπροσωπεία εκπροσώπων από διάφορες χώρες συναντήθηκαν στο Münster Osnabrück, ένας σουηδικός στρατός πολιόρκησε την Πράγα.
Τόσο οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, όσο και η μάχη συνεχίστηκαν για αρκετούς μήνες.
Η διπλωματική οδός οδήγησε στη σύναψη σειράς συμφωνιών, συνθήκη της Βεστφαλίας, η οποία άλλαξε τα ευρωπαϊκά πολιτικά σύνορα και αναγνωρίστηκαν ορισμένες θρησκευτικές ελευθερίες.
Κι ενώ οι Σουηδοί αντιπρόσωποι υπέγραψαν τη Συμφωνία του Osnabrück στις 24 Οκτωβρίου του 1648, τερματίζοντας τις εχθροπραξίες με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι σουηδικές δυνάμεις πολέμησαν για ακόμη οκτώ μέρες μετά, μέχρι τα νέα να φτάσουν στην Πράγα, την 1η Νοεμβρίου του ίδιου έτους.
3. Η επανάσταση του Pontiac
Η επανάσταση του Pontiac δεν ήταν μία και μόνη μάχη. Ήταν η συνέχεια του επταετούς πολέμου (1754-1763).
Στο μέτωπο της Βόρειας Αμερικής, οι Γάλλοι άποικοι βρέθηκαν σε κάποια στιγμή σε δεινή θέση απέναντι στους Βρετανούς, οι οποίοι υπερείχαν αριθμητικά. Έτσι, άρχισαν να στρατολογούν ομάδες αυτοχθόνων, οι οποίοι ήταν δυσαρεστημένοι με τους Βρετανούς κατακτητές.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος η Γαλλία παραχώρησε μεγάλο μέρος των πρώην εδαφών της στη Βρετανία, πολιτική με την οποία ήταν αντίθετες οι φυλές των αυτοχθόνων.
Πολεμιστές από ολόκληρη την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών και γειτονικών περιοχών, συνενώθηκαν για να διώξουν τους Βρετανούς από τα εδάφη τους, υπό την καθοδήγηση του αρχηγού Pontiac.
Οι εχθροπραξίες κλιμακώθηκαν σε διάστημα 16 μηνών και οδήγησαν σε σειρά διαπραγματευτικών συμφωνιών από το 1764 μέχρι το 1766.
Λέγεται ότι κάποια στιγμή, οι Βρετανοί στρατιώτες έδωσαν κουβέρτες μολυσμένες με ευλογιά σε αυτόχθονες, προκειμένου να τους εξολοθρεύσουν με την ασθένεια αυτή. Πολλοί από αυτούς όντως πέθαναν από ευλογιά, αναφέρει το άρθρο, ωστόσο το κατά πόσο αυτό το ξέσπασμα της ασθένειας οφειλόταν στις κουβέρτες δεν έχει εξακριβωθεί.
4. Η μάχη του Palmito Ranch
Παρότι ο Robert E. Lee παραδόθηκε με το στρατό του στο Appomattox στις 9 Απριλίου του 1865, και ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Johnson είχε κηρύξει το τέλος των εχθροπραξιών στις 10 Μαΐου, ο αμερικανικός εμφύλιος εξακολουθούσε να μαίνεται στο Τέξας.
Κοντά στο λιμάνι Los Brazos de Santiago η μάχη συνεχιζόταν επί 24 συνεχείς σχεδόν ώρες στις 12 και 13 Μαΐου του 1865.
Όλως περιέργως η μάχη αυτή διέκοψε μια περίοδο ειρήνης στο Τέξας.
Νωρίτερα την ίδια χρονιά, οι αντίπαλες πλευρές είχαν αναγνωρίσει τη ματαιότητα της συνέχισης των συγκρούσεων και είχαν συμφωνήσει άτυπα για ειρήνη.
Ακόμη πιο περίεργο ήταν το γεγονός ότι στη μάχη αυτή συμμετείχαν και διεθνείς δυνάμεις, παρότι τα ιστορικά στοιχεία παραμένουν ασαφή.
5. Η επιμονή του Onoda
Ο Hiroo Onoda είχε δεχτεί σαφείς εντολές: να προστατέψει το νησί των Φιλιπίννων Lubang από επιθέσεις εχθρών και να μην παραδοθεί υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Ακολούθησε τις εντολές του ευλαβικά.
Και συνέχισε να το κάνει 29 χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Onoda και τρεις ακόμη στρατιώτες επέζησαν και αρνήθηκαν να παραδοθούν στις δυνάμεις κατοχής του νησιού το 1945. Κρύφτηκαν στα βουνά και για τις επόμενες τρεις δεκαετίες, συμμετείχαν σε επιθέσεις ανταρτών με τοπικούς αξιωματικούς.
Αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου, αλλά και το 1952 ξανά, ρίχτηκαν φυλλάδια από αεροσκάφη πάνω από τα βουνά, προκειμένου να ενημερωθεί ο Onoda και οι άντρες του ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει.
Ωστόσο, εκείνοι συνέχισαν να πιστεύουν ότι αυτά ήταν κόλπα των δυνάμεων κατοχής και αρνήθηκαν να συνθηκολογήσουν.
Το 1974, ο Onoda θεωρήθηκε ότι είχε πεθάνει και οι τρεις σύντροφοί του ότι είχαν παραδοθεί ή σκοτωθεί επίσης. Έτσι, ένας φοιτητής από την Ιαπωνία αποφάσισε να πάρει το σακίδιό του και να περιπλανηθεί στην περιοχή.
Στο δρόμο του βρήκε μπροστά του τον Onoda.
Εκείνος εξακολουθούσε να είναι δύσπιστος και αρνήθηκε για άλλη μια φορά να παραδοθεί, εκτός κι αν έπαιρνε εντολή από τον πρώην διοικητή του. Τότε ο ταγματάρχης Yoshimi Taniguchi, ο οποίος εργαζόταν πια ως βιβλιοπώλης, έσπευσε στις Φιλιππίνες και τον απάλλαξε από τα καθήκοντά του.
