Λίγες ώρες πριν το "χορό", η φυλακή γεμίζει καλοραμμένα κοστούμια και καλά παπούτσια. Κάποιοι από τους κρατούμενους φορούν γραβάτα για πρώτη φορά. Χωρίς τις πορτοκαλί στολές τους, μοιάζουν σαν ελεύθεροι άνθρωποι.
Την ίδια ώρα που στη φυλακή επικρατεί αναστάτωση με τα ρούχα και τα παπούτσια, το ίδιο συμβαίνει σε πολλά σπίτια οικογενειών των κρατουμένων. Πολύχρωμα χαρούμενα φορέματα βγαίνουν από τις ντουλάπες και ασορτί παπούτσια φοριούνται σε παιδικά πόδια.
"Θέλω να τον αγγίξω, να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω", λέει η 8χρονη A’maya Thomas που σε λίγες ώρες θα βρίσκεται στη φυλακή- μαζί με τον μπαμπά της.
Όταν έρθει η ώρα τα κορίτσια περνούν τη σιδερένια πύλη της φυλακής και τους ψηλούς της τοίχους. Πίσω από τις πόρτες με τα κάγκελα, με την αγκαλιά ανοιχτή και τα δάκρυα να κυλούν, τα περιμένει ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο: ο μπαμπάς τους.
Ο χορός πατέρα-κόρης "γεννήθηκε" στη φυλακή του Richmond το 2012. Η ιδέα ανήκει στην Angela Patton που διοικεί τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Camp Diva. Η οργάνωση ασχολείται με την ενθάρρυνση νεαρών κοριτσιών και η Patton είχε επικοινωνία με ένα κορίτσι που ο μπαμπάς της ήταν στη φυλακή. Η κοπέλα ήθελε κάποια στιγμή να μπορέσει να χορέψει με τον μπαμπά της, όπως τόσα άλλα κορίτσια.
Τότε η Patton έπεισε τον σερίφη C. T. Woody Jr να γίνει ένας τέτοιος χορός, μπαμπάδων και θυγατέρων, μέσα στη φυλακή.
"Δεν έχουν κάνει σοβαρά εγκλήματα, τους αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία", δηλώνει ο Woody. "Μπορούν να γίνουν πολύ καλοί πολίτες και ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να είναι καλοί μπαμπάδες".
Ο Woody συμφώνησε στη διεξαγωγή του χορού γιατί πιστεύει πως οι μπαμπάδες που ζουν την εμπειρία αυτή θα θυμούνται για πάντα γιατί δεν πρέπει να ξαναγυρίσουν στη φυλακή μόλις ολοκληρώσουν την ποινή τους.
"Συμφώνησα γιατί ξέρω πόσο σημαντική είναι η οικογένεια. Κάποιος έσωσε κι εμένα. Δεν ήμουν πάντα νομοταγής ούτε εκπρόσωπος του νόμου", λέει.
Ο χορός κρατά μόνο λίγες ώρες αλλά είναι αρκετές για να "ζήσουν" τα κορίτσια τους μπαμπάδες τους, που τους λείπουν.
Όταν εκείνοι εκτίουν την ποινή τους, τα κορίτσια εκτίουν τη δική τους ποινή, πληρώνοντας ένα βαρύ τίμημα: περνούν κάποια από τα πιο σημαντικά χρόνια της ζωής τους χωρίς την πατρική φιγούρα που τόσο χρειάζονται.
"Νόμιζα πως χρειαζόμουν υλικά αγαθά για να κάνω την κόρη μου χαρούμενη, ενώ αυτό που πραγματικά χρειαζόμουν ήταν μπροστά στα μάτια μου", δηλώνει ο Ronnell Glasgow που καταδικάστηκε για εμπόριο ναρκωτικών.
Οι κρατούμενοι στη φυλακή Richmond αναγνωρίζουν πως δεν έκαναν τις σωστές επιλογές και πως θα μπορούσαν να είναι καλύτεροι γονείς.
"Απέτυχα σαν πατέρας με το να είμαι απών από τη ζωή της", λέει ο Ronnell Glasgow για την κόρη του. Ο Julian Edwards είναι μέσα για εμπόριο ναρκωτικών, ο Joey Atkins περιμένει να δικαστεί για παράνομη οπλοκατοχή. Ο Gerald Ward περιμένει να δικαστεί για όπλα και ναρκωτικά. Η κόρη του είναι μόλις τεσσάρων. "Αλλά είναι απίστευτο πόσα καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει πως ο μπαμπάς έκανε κάτι κακό", αναφέρει.
Οι περισσότεροι από τους άνδρες στη φυλακή αυτή είναι στην τρίτη ή την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους.
