«Σύντομα, άρχισα να παρατηρώ ότι έμενε διαρκώς στο σπίτι. Στην πραγματικότητα, σπάνια έβγαινε από το δωμάτιό της»
«Εγώ, σχεδόν μεσήλικος, χωρισμένος αρκετά χρόνια, με παιδιά στην εφηβεία. Εκείνη, γύρω στα 20, πρόσφατα απόφοιτη κολεγίου. Ζούσα στο Gravesend, μια μέτρια γειτονιά στο Μπρούκλιν όπου εστιατόρια, καφετέριες και μπαρ είναι σπάνιο να βρεις και όταν ο φίλος με τον οποίο ζούσα μαζί μετακόμισε, οπότε η αναζήτηση νέου συγκάτοικου δεν ήταν εύκολη υπόθεση.
Στην αρχή, έφταναν στο κατώφλι μου εκκεντρικοί τύποι αρκετά ύποπτοι, λες και έκρυβαν κάτι, άλλοι μύριζαν αλκοόλ και ένας ήταν αρκετά επιθετικός ο οποίος μόλις μπήκε στο χώρο προσπάθησε να μου βάλει στο χέρι την προκαταβολή πριν ακόμα αποφασίσω- έφυγε πριν τηλεφωνήσω στην αστυνομία. Οπότε όταν εμφανίστηκε η Jenny (όχι το πραγματικό της όνομα), ήταν ξεκάθαρα όλα. Έμοιαζε σαν μια τυπική νεαρή κοπέλα που μόλις αποφοίτησε: βαμμένα κοκκινωπά και ξανθά μαλλιά, τεράστια ακουστικά στα αυτιά της. Έμοιαζε σαν να μην είχε συμβιβαστεί με το γεγονός ότι ήταν ενήλικη. Μου είπε πως εργαζόταν σε δυο δουλειές: μια ως υπάλληλος σε ένα κατάστημα στο Μανχάταν και ως μοντέλο σε σχολή Καλών Τεχνών. Μετακόμισε λίγες εβδομάδες αργότερα με τη βοήθεια του πατέρα της, τον οποίο βρήκα αξιολάτρευτο. Λίγες μέρες αργότεραμ γνώρισα και το αγόρι της ο οποίος έμοιαζε να έχει την ηλικία μου. «Είναι καλλιτέχνης» μου είπε... Άρχισα να κάνω κάποιες σκέψεις: αναρωτιόμουν γιατί επέλεξε να μείνει εδώ - ένα μέρος όπου δεν ήταν κοντά η οικογένειά της και οι φίλοι της-, και με μένα έναν άντρα με τα διπλάσια χρόνια. Αλλά είχα ανάγκη από έναν συγκάτοικο και όπως και να χει, πληρούσε τα κριτήρια που ζητούσα: σταθερή δουλειά για να πληρώνει το νοίκι, αρκετά φυσιολογική ώστε να μη βρεθώ μαχαιρωμένος ή να με κλέψει... Ήθελε να γίνει συγγραφέας και να γυρίζει ταινίες με την ελπίδα να καταφέρει να μπει στη σχολή κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.
Σύντομα, άρχισα να παρατηρώ ότι έμενε διαρκώς στο σπίτι. Στην πραγματικότητα, σπάνια έβγαινε από το δωμάτιό της. Τις μέρες που εργαζόμουν από το σπίτι, άκουγα τις κινήσεις της: άνοιγε το φούρνο μικροκυμάτων στις 10, το μεσημέρι της έφερναν το φαγητό της... Δε με ενοχλούσε: σπάνια την έβλεπα. ήταν σαν να έχασε τη δουλειά της, αλλά ήταν συνεπής στο νοίκι και έμοιαζε να έχει πολλά χρήματα για τα ψώνια του σπιτιού και για να παραγγέλνει απ' έξω φαγητό. Αναρωτιόμουν διαρκώς: αφού δε πηγαίνει στη δουλειά, πως συντηρεί τον εαυτό της;
Έπειτα από μερικές εβδομάδες, άκουσα τη φωνή της, μετά τη φωνή ενός άντρα που δεν αναγνώριζα. Σίγουρα δεν ήταν το αγόρι της. Ήμουν στο δωμάτιό μου και εργαζόμουν και άκουσα κάποιον να μπαίνει στο μπάνιο, μετά το καζανάκι και τη πόρτα να ανοίγει ξανά. Άνοιξα λίγο την πόρτα για να ρίξω μια ματιά. Ήταν ένας άντρας μέτριου αναστήματος, με γκρίζα μαλλιά και αραιά μαλλιά. Ο άντρας εξαφανίστηκε στο δωμάτιο της Jenny.
Γιατί μια νεαρή γυναίκα να διασκεδάζει στο δωμάτιό της με έναν άντρα που έχει τα χρόνια του πατέρα της; Ένοιωσα οργή. Πως τολμά; Στο σπίτι μου; Μια ώρα αργότερα, την είδα να συνοδεύει τον άντρα στην εξώπορτα. Ήταν ντυμένη μεγαλυστικα, σα να φορούσε τα ρούχα της μαμάς της.. Τη λυπήθηκα, αλλά ένοιωθα και θυμό και ήθελα να της κάνω έξωση αμέσως. Την υπόλοιπη ημέρα, πάλευα με τις σκέψεις μου: να το πω στον πατέρα της, στο αγόρι της; Μς αφορούσε; Αποφάσισα να περιμένω, να δω αν θα επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό και πράγματι έπειτα από λίγες μέρες την επισκέφτηκε ένας άλλος άντρας. Αυτή τη φορά ήταν ψηλός, μαύρος και φορούσε σακάκι με γραβάτα. Έπειτα από μια ώρα, και εκείνον τον συνόδεψε στην εξώπορτα, φορώντας το ίδιος φόρεμα.
Έψαξα στο Google: «Τι να κάνεις αν η συγκάτοικός σου είναι πόρνη... Ποιος ήμουν όμως εγώ για να την κρίνω; Σε μια σειρά από φόρουμ, υπήρχαν και άλλοι με την ίδια εμπειρία: οι περισσότεροι μου έλεγαν ότι είναι παράνομο αυτό που κάνει και επικίνδυνο και πως θα μου φέρει μπελάδες. Ήθελα να της μιλήσω, να τη βοηθήσω, να προσπαθήσω να τη σώσω... Την επόμενη μέρα, συναντηθήκαμε στην κουζίνα όταν της είπα «βλέπω κάτι περίεργους τύπους να τριγυρίζουν εδώ», τότε γύρισε αργά και μου απάντησε «ω ναι, και τι σκοπεύεις να κάνεις γι αυτό;». «Φίλοι σου;», ρώτησα «ναι, είμαι φίλη με ορισμένους μεγάλους άντρες. Είναι άκακοι». Δεν είπαμε τίποτε άλλο και αποσυρθήκαμε στα δωμάτιά μας...Ένα βράδυ, ήμουν έξω με μια γυναίκα που πρόσφατα είχαμε αρχίσει να βγαίνουμε ραντεβού. Λίγο πριν φύγουμε από το εστιατόριο, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν η σπιτονοικοκυρά μου.
«Κάποιος κάλεσε ασθενοφόρο. Αστυνομία, ασθενοφόρο δε ξέρω τι έχει συμβεί. Ελάτε σπίτι τώρα». Έστειλα μήνυμα στο κινητό της Jenny να μάθω τι είχε συμβεί και μου απάντησε μια που έγραφε ότι την έλεγαν Kaylee και πως η Jenny ήταν νεκρή. Με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι ήταν η καλύτερη φίλη της jenny και πως ήταν νεκρή εδώ και ένα 24ωρο, πιθανότατα από υπερβολική δόση...Ζούσαμε μαζί επί 4 μήνες και δεν ήξερα τίποτα για τη συγκάτοικό μου. Η Kaylee; Φίλη; Δεν ήξερα ότι η Jenny είχε φίλους. Υπερβολική δόση, από τι;... Μίλησα με τον πατέρα της στο τηλέφωνο. Ηρωίνη, το αγόρι της ήταν εθισμένος και την είχε βάλει στο λούκι. Μου είπε πως ήταν ένα θλιμμένο κορίτσι και πως έγραφε ποίηση. Ήρθε η θεία της και πήρε μερικά προσωπικά της πράγματα. Έμεινα και κοίταζα το δωμάτιό της. Είναι φοβερό το πόσο γρήγορα τα προσωπικά αντικείμενα ενός ανθρώπου, πετιούνται ή ανακυκλώνονται-σαν ένας παράλληλος θάνατος. Μέσα σε τρεις μέρες, η παρουσία μιας νεαρής γυναίκας και τα πράγματά της εξαφανίστηκαν από τον πλανήτη...».
Η μαρτυρία φιλοξενήθηκε στο narrative.ly
