«Η ομάδα μας δεν είχε δυνατή σεζόν φέτος. Όχι γιατί οι παίκτες είναι ανίκανοι απλά δυσκολεύονται να λειτουργήσουν ως μονάδα»
Ο Lyle May κρατείται στις φυλακές της πόλης Raleigh στη βόρεια Καρολίνα, είναι θανατοποινίτης και αναμένει την εκτέλεσή του για το φρικτό έγκλημα που διέπραξε- δολοφόνησε μια μητέρα και το τετράχρονο παιδί της. Ο 39χρονος, γράφει στο themarshallproject.org για την ομάδα μπάσκετ των θανατοποινιτών στην οποία συμμετέχει και ο ίδιος.
«Η ομάδα μας δεν είχε δυνατή σεζόν φέτος. Όχι γιατί οι παίκτες είναι ανίκανοι απλά δυσκολεύονται να λειτουργήσουν ως μονάδα... Σε ένα παιχνίδι, ήμασταν μπροστά στο σκορ με 7 πόντους, όταν ο πλέι μέικερ της άλλης ομάδας, έσπρωξε τον Toni. Ο διαιτητής, επίσης τρόφιμος, σφύριξε φάουλ εις βάρος μας και ο Toni άρχισε να βρίζει τον διαιτητή -ένας άντρας διπλάσιος σε μέγεθος και θανατοποινίτης. Κατά τη διάρκεια της φασαρίας, η αντίπαλη ομάδα κατάφερε και ανέτρεψε το σκορ και τελικά πήρε το παιχνίδι. Ένας άλλος συμπαίκτης μου, ο J-Roc, συχνά πυκνά, εκσφενδονίζει το μπουκάλι με το νερό στο φράχτη ή κλωτσάει τη καρέκλα του. Ο Tyreke, ο προπονητής μας και κρατούμενος, φωνάζει σε κάθε τεχνική ποινή... Τότε οι άλλοι παίκτες κοιτάζουν αλλού, σαν αποβλακωμένοι, σαν να χάνονται και να μεταφέρονται αλλού...
Δεν παίζω και πολύ στην ομάδα, στην πραγματικότητα ζεσταίνω τον πάγκο. Έχω καλή άμυνα, είμαι γρήγορος αλλά μέχρι εκεί. Ξεκίνησα να παίζω πριν μερικά χρόνια αφότου απέσυραν τον πάγκο με τα βάρη όταν δυο τύποι έμπλεξαν σε καυγά και χρησιμοποίησαν τους αλτήρες για όπλο- από την επίθεση, ο ένας έπεσε σε κώμα. Όλοι πίστευαν ότι θα πεθάνει, αλλά έξι μήνες αργότερα επέστρεψε με το κεφάλι του να έχει μια τεράστια πληγή, σαν φερμουάρ.
Η άρση βαρών ήταν το πάθος μου πριν το μπάσκετ. Δραστηριότητες που δεν είχα σκεφτεί να ακολουθήσω πριν ο δικαστής ανακοινώσει «Το δικαστήριο σας καταδικάζει σε θάνατο... Είθε ο Θεός να ελεήσει την ψυχή σας»... Τη δεύτερη φορά που παίξαμε με την Dream Team, χάσαμε με διαφορά 30 πόντων. Ένας τύπος ονόματι «Forever» βγήκε με φάουλ στο πρώτο ημίχρονο... Ο Smokey, ο βοηθός προπονητή, προσπάθησε να μας οργανώσει, αλλά τα παράτησε όταν οι περισσότεροι τον αγνοούσαν. Ο Tyreke ήταν στην απομόνωση για 15 μέρες, οπότε μείναμε χωρίς προπονητή: κανείς δε ρώτησε γιατί τον έβαλαν εκεί, ο προπονητής μας έμπαινε συχνά εκεί οπότε δεν είχε νόημα.
Οι θανατοποινίτες στην Βόρεια Καρολίνα, δεν είναι όπως στις ταινίες. Όταν ήρθα πριν από 10 χρόνια, έπαθα σοκ όταν είδα κρατούμενους να παίζουν χαρτιά, ντόμινο, σκραμπλ, ή να ψιλοκουβεντιάζουν καπνίζοντας. Έμοιαζε με κοινοτική φυλακή. Θα κάνω την ποινή μου σαν ένας οποιοσδήποτε ισοβίτης, με τη διαφορά ότι μια μέρα θα με εκτελέσουν.
Οι ψίθυροι πριν το παιχνίδι- νοκ αουτ του τουρνουά «Ball ’Til we Fall», είχαν να κάνουν με το πώς η Dream Team θα χρησιμοποιούσε την ομάδα μου, τους Cellar Dwellers, ως προθέρμανση για να κατατροπώσει τις άλλες ομάδες. Ο πόιντ γκαρντ, ο «Phenom» ήταν ο καλύτερος παίκτης ανάμεσα στους θανατοποινίτες και ο δυνατότερος σκόρερ τους. Αλλά έγινε η ανατροπή και θυμίσαμε πραγματική ομάδα. Κερδίσαμε.
Ένα πρωί, γυμναζόμουν μαζί με τον Harvey, έναν μαύρο μεσήλικα με κενό ανάμεσα στα δόντια του, όταν τον κάλεσαν στο γραφείο. Επέστρεψε μια ώρα αργότερα παραπατώντας και με βλέμμα απλανές. Μουρμούρισε κάτι για μια ημερομηνία, άρπαξε την πετσέτα του και έφυγε. Είχε οριστεί η ημέρα εκτέλεσής του... Όταν οι φρουροί ήρθαν να τον πάρουν, έσερναν μαζί τους και ένα τροχήλατο άδειο καρότσι που έβγαζε ένα ενοχλητικό ήχο. Έβαλε μέσα σε δυο πλαστικές σακούλες όλα τα υπάρχοντά του -γράμματα, φωτογραφίες αγαπημένων του προσώπων, μια Βίβλο και μερικές ζωγραφιές-, για να τα πάρουν αργότερα οι οικείοι του που θα έρθουν στην εκτέλεση. Ο Harvey γύρισε προς τους δεσμοφύλακες. «Μου δίνετε ένα λεπτό;» τους είπε. Οι κρατούμενοι με τις κόκκινες στολές, οι άνθρωποι που γυμνάζονταν μαζί του, συγκεντρώθηκαν για να του σφίξουν το χέρι και να του δώσουν μια αγκαλιά. Όταν ήρθε η σειρά μου, είδα τα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια του...
Έπρεπε να κερδίσουμε το πρωτάθλημα. Ήμασταν τόσο σίγουροι για τη νίκη, που δεν κάναμε προπόνηση. Χάσαμε... Αλλά υπάρχει η επιθυμία από όλους μας ... δε μπορεί να μας εξαντλήσει η προσμονή μιας ακόμα ημερομηνίας εκτέλεσης. Ίσως νικήσουμε τον επόμενο χρόνο».
