"Τα μάτια της ήταν αμυδρά ανοιχτά, αλλά κενά"
"Όταν έμαθα ότι η 18χρονη κόρη μου συνελήφθη για κατοχή ηρωίνης, ήταν ένας εφιάλτης. Αλλά εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως αυτό θα τη βοηθούσε να ξεφύγει... Αντ' αυτού, οι τέσσερις ημέρες στη φυλακή μετατράπηκαν σε θανατική ποινή.
Η Tori υπήρξε ταλαντούχα anime καλλιτέχνης και της άρεσε πολύ να συζητάμε. Αλλά όταν ξεκίνησε να κάνει χρήση ουσιών, δεν άργησε η ζωή του κοριτσιού μου να αλλάζει δραματικά. Στο τελευταίο έτος στο Λύκειο έγινε συναισθηματική με έναν τρόπο που δεν είχα δει κατά το παρελθόν. Ξέσπαγε σε λυγμούς συνέχεια. Τελικά, λύγισα και διάβασα το ημερολόγιό της. Τότε ήταν που έμαθα για την ηρωίνη και ότι περνούσε άφθονο χρόνο με ένα αγόρι που ήταν και εκείνος εθισμένος στα ναρκωτικά.
Γι 'αυτό και της αφαίρεσα ορισμένα προνόμια. Της πήρα το κινητό, δεν της επέτρεπα να μπαίνει στο διαδίκτυο ή να αράζει με τους φίλους της. Προσπάθησα να τη προσγειώσω. Αλά φυσικά υπήρχαν και όρια σε αυτά που μπορούσα να κάνω. Πήγαινε σχολείο, άρα δε μπορούσα να την ελέγχω εκεί.
Ένα χρόνο μετά, αξιωματούχοι επιβολής του νόμου επικοινώνησαν με τον άντρα μου και με εμένα. Μας ρώτησαν για το που θα μπορούσαν να βρουν το αγόρι της κόρης μας ο οποίος είχε μπλεξίματα με τη δικαιοσύνη. Περίπου τότε άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως αν συνελάμβαναν το αγόρι της, η Tori θα λάμβανε τη βοήθεια που χρειαζόταν Επίσης ήξερα ότι υπήρχε περίπτωση να συλληφθεί και εκείνη -και θα ήταν η πρώτη της εμπλοκή με το νόμο. Αλλά ίσως από την άλλη η φυλακή να ήταν το καλύτερο μέρος για εκείνη, για την υγεία της. Ο άντρας μου και εγώ, δώσαμε στους αστυνομικούς τη διεύθυνση του διαμερίσματος όπου ζούσε το αγόρι της στο οποίο είχαν μετακομίσει πρόσφατα.
Δυο ημέρες αργότερα, στις 27 Μαρτίου 2015, η Tori συνελήφθη. Αμέσως προσπάθησα να τηλεφωνήσω στους πάντες- στους αξιωματικούς που είχαν επικοινωνήσει μαζί μας, στον ένστολο που τη συνέλαβε, στη φυλακή. Αισθάνθηκα σα να είχα προδώσει την ίδια μου την κόρη.
Πήγα στο διαμέρισμά τους για να πάρω τα πράγματά της, πιστεύοντας ότι όταν θα αφεθεί ελεύθερη, θα επέστρεφε στο σπίτι μας και θα έκανε μια νέα αρχή. Έκανα ανακαίνιση στο δωμάτιό της και ζωγράφισα μέχρι και έναν ήλιο στο ταβάνι.
Αλλά δεν τον είδε ποτέ. Όταν με πήρε τηλέφωνο από τη φυλακή, μερικές ημέρες αργότερα, η Tori άρχισε να παραληρεί: Με δυσκολία την καταλάβαινα. Μου ανέφερε ότι έβλεπε ανθρώπους να πεθαίνουν και ότι επρόκειτο και εκείνη να χάσει τη ζωή της. Μου ζήτησε να βάλω χρήματα στο λογαριασμό της ώστε να μπορεί να αγοράζει λεμονάδες, που συνήθως δεν έπινε. Ο σύζυγός μου και εγώ, προσπαθήσαμε να την επισκεφτούμε, αλλά μας είπαν ότι βρίσκεται σε καραντίνα. Ρωτήσαμε τους αξιωματικούς αν θα μπορούσαμε να καλέσουμε κάποιον ειδικό για να τη κοιτάξει. Εκείνος πήρε κάποιο τηλέφωνο και αφού το έκλεισε, μας είπε ότι ήταν μια χαρά. Αφού μας καθησύχασε, φύγαμε.
Αργότερα εκείνο το βράδυ, έκλεισα το κινητό μου θεωρώντας ότι η Tori ήταν εντάξει, πιστεύοντας ότι είχε στη διάθεσή της ιατρικό προσωπικό. Ξύπνησα με ένα ηχητικό μήνυμα από τον φύλακα να μου λέει να τον πάρω πίσω, χωρίς να δίνει περαιτέρω λεπτομέρειες. Έπειτα από μερικά τηλεφωνήματα, έμαθα τί είχε συμβεί -την είχαν μεταφέρει με αερομεταφορέα σε νοσοκομείο πριν μια ώρα.
Όταν μπήκα στο δωμάτιο της στο νοσοκομείο, μου έπεσε η τσάντα. Κάθε μηχάνημα, ήταν συνδεδεμένο στο σώμα του μικρού μου κοριτσιού. Είχε σωληνάκια στο στόμα της, ιατρικός εξοπλισμός ήταν συνδεδεμένος στο κεφάλι της... Το δέρμα της ήταν κατάλευκο, τα μάτια της ήταν ανοιχτά, αλλά κενά.
Τέσσερις ημέρες αργότερα, χωρίς καμία ελπίδα βελτίωσης, δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να αφαιρέσουμε την Tori από τη μηχανική υποστήριξη. Πέθανε την Κυριακή του Πάσχα. Πριν από μερικά 24ωρα, από τη φυλακή με διαβεβαίωναν ότι ήταν καλά. Αλλά, σύμφωνα με τα όσα έμαθα από μια άλλη γυναίκα που ήταν συγκρατούμενή της, η Tori μόνο καλά δεν ήταν. Αρρώστησε πολύ βαριά από στερητικό σύνδρομο και ήταν λίγο πριν την κατάρρευση. Δε μπορούσε να συγκρατήσει τα υγρά και έχασε δραματικά βάρος- είχε παραισθήσεις και σύγχυση και ήταν τόσο αδύναμη που με το ζόρι στεκόταν όρθια. Οι μόνοι άνθρωποι που έδειξαν ενδιαφέρον, όπως έμαθα αργότερα, ήταν οι συγκρατούμενοί της οι οποίοι επανειλημμένως έλεγαν στο προσωπικό της φυλακής πως χρειάζεται βοήθεια. Εξακολουθώ να μην έχω πάρει απαντήσεις για όλα όσα συνέβησαν ενώ η Tori βρισκόταν στη φυλακή, αλλά ξέρω ότι η κόρη μου όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ήταν σε κατάσταση φυτού. Η κόρη μου χρειαζόταν ιατρική υποστήριξη, της άξιζε καλύτερη τύχη..."
Η Stephanie Moyer είναι graphic/web ντιζάινερ από το Lebanon, της Πενσιλβάνια των ΗΠΑ. Έχει προσφύγει στη δικαιοσύνη προκειμένου να βρεθούν οι υπεύθυνοι για το θάνατο της κόρης της. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο www.themarshallproject.org
