Η απροθυμία του Μπαράκ Ομπάμα να εμπλακεί περισσότερο τους τελευταίους μήνες στην υπόθεση του Μάικλ Μπράουν, του 18χρονου μαύρου που σκοτώθηκε από ένα λευκό αστυνομικό στο Φέργκιουσον του Μιζούρι, απογοήτευσε πολλούς από τους πιο ένθερμους οπαδούς του. Η απόφαση εκείνη ερμηνεύτηκε ως στρατηγική περιχαράκωση: ο πρόεδρος δεν ήθελε να πολώσει την κατάσταση, όπως είχε κάνει όταν είχε εκφράσει την αλληλεγγύη του στους γονείς του Τρέιβον Μάρτιν πριν από δυόμισι χρόνια.
«Αν είχα γιο, θα έμοιαζε με τον Τρέιβον», είχε πει τότε. Η διαφορά είναι ότι εκείνη η δήλωση είχε γίνει μετά την αθώωση του Τζορτζ Ζίμερμαν από ένα σώμα ενόρκων, όχι πριν από την παραπομπή σε δίκη του τελευταίου.
Ουσιαστικά, όμως, βρισκόμαστε και τώρα στο ίδιο σημείο. Δεν θα υπάρξει ετυμηγορία για τον θάνατο του Μάικλ Μπράουν, αφού ο αστυνομικός που τον σκότωσε δεν θα δικαστεί.
Η απόφαση του σώματος των ενόρκων έχει προκαλέσει αντιδράσεις τόσο στο Φέργκιουσον όσο και σε άλλες πολιτείες και οι πολιτικοί ηγέτες - του αμερικανού προέδρου συμπεριλαμβανομένου - απευθύνουν έκκληση για αυτοσυγκράτηση, τόσο από τους διαδηλωτές όσο και από εκείνους που έχουν πάρει τα όπλα περιμένοντας τις ταραχές και τις λεηλασίες. Ο ίδιος ο Ομπάμα λέει ότι θα περιμένει την αντίδραση της κοινής γνώμης προτού αποφασίσει αν θα μεταβεί στο Μιζούρι.
Θα πρέπει να πάει έτσι κι αλλιώς, γράφει ο Μπράιαν Μπόιτλερ στoν ιστότοπο του περιοδικού New Republic. Είναι η πρώτη ευκαιρία που έχει να μιλήσει για ένα θέμα φυλετικού χαρακτήρα χωρίς να έχει μπροστά μου μια εκλογική αναμέτρηση να επηρεάζει τη συμπεριφορά του.
Σε όλο το διάστημα της προεδρίας του, και για μεγάλο διάστημα πριν εκλεγεί, ο Ομπάμα είχε πολλές αναστολές που τον εμπόδιζαν να μιλήσει για φυλετικά θέματα όπως έχει κάνει ο απερχόμενος υπουργός Δικαιοσύνης Έρικ Χόλντερ: τις φιλοδοξίες του, το ταμπεραμέντο του, την άποψή του για τη θέση του προέδρου και την επίγνωσή του ότι η τοποθέτησή του σε αυτό το ζήτημα θα προκαλούσε αντιδράσεις. Ο Χόλντερ ήταν κατά κάποιο τρόπο ο εκπρόσωπός του σε διάφορους τόπους, αλλά και στο ίδιο το Φέργκιουσον, όπου ο Ομπάμα πίστευε ότι η ευθεία ανάμιξή του μάλλον θα υποδαύλιζε παρά θα εκτόνωνε τις εντάσεις.
Όμως ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν είναι ο πρόεδρος. Επιπλέον, ο Χόλντερ βρίσκεται κοντά στην έξοδο και επιβλέπει μόνο από τεχνικής φύσης τις ανακρίσεις στο Φέργκιουσον. Το πιο ουσιαστικό όμως είναι ότι ο θάνατος του Μάικλ Μπράουν δεν είναι φυλετικά τόσο φορτισμένος όσο ο θάνατος του Τρέιβορ Μάρτιν. Ο Ζίμερμαν δεν ήταν αστυνομικός. Ο Μάρτιν δεν ήταν ύποπτος για έγκλημα. Και περπατούσε μόνος, σε μια λευκή γειτονιά. Η δολοφονία του προκάλεσε έντονες συζητήσεις για τους νόμους περί οπλοκατοχής και η αθώωση του Ζίμερμαν ανέδειξε το φυλετικό χάσμα που υπάρχει στο σύστημα της αμερικανικής δικαιοσύνης. Η εντύπωση που δημιουργήθηκε στο τέλος ήταν ότι ένας φανατικός σκότωσε ένα αθώο μαύρο παιδί και έμεινε ατιμώρητος.
Μερικοί από αυτούς τους παράγοντες ισχύουν και για την περίπτωση του φόνου του Μπράουν και μερικοί άλλοι όχι. Η υπόθεση αυτή δεν αφορά όμως μόνο το φυλετικό ζήτημα ή τη λειτουργία της αστυνομίας, αλλά τα πολιτικά δικαιώματα εν γένει. Και ο Ομπάμα είναι ο ιδανικός πρόεδρος για να αντιμετωπίσει αυτό το θέμα. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να μεταβεί άμεσα στο Φέργκιουσον.
Πηγή: New Republic, ΑΠΕ
